sister ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน

ใจสั่นแปลกๆ

ฟ้าครามเปิดประตูรถฝั่งคนขับออก ดวงตาคมมองไปที่ร่างบางที่กำลังหลับใหลอยู่บนเบาะ ในมือเธอกอดกระเป๋าใบเล็กไว้แน่นเพราะกลัวจะมีคนขโมยไปในระหว่างที่เธอนอนหลับ

ใบหน้าหญิงสาวยามหลับใหลช่างน่าดึงดูดให้เขาเข้าไปใกล้ เมื่อมองลงไปถึงริมฝีปากเล็กที่คอยเอาแต่เถียงเขาไม่เว้นแต่ละวันก็รู้สึกอยากจะจับมาปิดปากให้สนิทด้วยริมฝีปากของเขา

เฮ้ย! คิดอะไรอยู่ว่ะเนี้ย อยู่ๆก็รู้สึกอยากจูบยัยเด็กนี่อ่ะนะ ฮึ้ย..ขนลุกตายชักเลย

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมตื่นง่ายๆเขาจึงต้องเดินย้อนกลับไปเพื่อบอกลาเพื่อน

" พวกมึง กูกลับก่อนนะ "

" อ้าว..แล้วไหนน้องเค้าล่ะ มึงไม่พาเค้ามากินข้าวรึไง "

" กินข้าวอะไรล่ะ ยัยนั่นหลับไปแล้ว "

" เอ้าา มึงนี่พาเค้ามาทรมานจริงๆ ข้าวก็ไม่ได้แดกแถมยังต้องมานอนในรถอีก ไปๆรีบพากลับไปเลย น้องเค้าจะได้พักผ่อน " เพื่อนรีบไล่เขากลับทันที

" เอ่อ กูไปแล้วนะ ไว้เจอกันโว้ย "

เมื่อบอกลาเพื่อนเสร็จ ฟ้าครามก็เดินอ้อมมาทางด้านข้างคนขับ เขาเปิดประตูออก มือหนาดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดร่างบางที่นอนหลับใหลอยู่ พร้อมกับปรับเบาะให้เอนไปทางด้านหลังมากขึ้น กลิ่นหอมอ่อนๆกระจายออกมาเมื่อจันทร์เจ้าเอยพลิกตัวเพื่อให้ตัวเองนอนได้สบายขึ้น

เรือนผมสีน้ำตาลดัดเป็นลอนอ่อนๆล้อมกรอบหน้าเล็กไว้ ฟ้าครามเอื้อมมือเข้าไปปัดผมที่บังหน้าตาเธอออก

เฮ้ยยย! นี่เราทำอะไรอยู่ว่ะเนี้ย

ร่างสูงส่ายหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป แล้วเดินอ้อมมาที่นั่งคนขับ เขาหายใจเข้าออกอย่างคนที่พยายามข่มใจ พอรถยนต์เคลื่อนตัวออกไปได้สักพักก็เริ่มรู้สึกว่าใจสงบขึ้นเพราะต้องจดจ่ออยู่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแทน

" ตื่น ตื่น " ฟ้าครามยื่นมือมาสะกิดร่างบาง จะเรียกว่าสะกิดคงจะไม่ได้ เรียกว่าเขี่ยเอาน่าจะใกล้เคียงมากกว่า

" อืมมม " หญิงสาวบิดตัวอย่างเมื่อยล้า เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาลอยเด่นอยู่ไม่ไกล

" คุยกับเพื่อนเสร็จแล้วหรอคะ " จันทร์เจ้าเอยงัวเงียตื่นขึ้นมา เธอหันไปมองซ้ายมองขวาก็พบว่าตัวเองมาถึงบ้านแล้ว

" อ้าวว มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ "

" ถึงบ้านแล้ว ลงไปซะ " ฟ้าครามเอ่ยปากไล่ทันทีที่เธอตื่น

หญิงสาวไม่ได้ตอบโต้อะไร แต่เอื้อมมือไปเปิดประตูรถแล้วเดินออกไปเลย

ดึกขนาดนี้แล้วแม่บ้านคงหลับไปแล้ว งั้นเดินไปดูที่ครัวหน่อยดีกว่าว่ามีอะไรเหลือให้กินบ้าง หิวจนแสบท้องไปหมดล่ะ

ฟ้าครามที่กำลังจะขับรถเข้าไปจอดในโรงรถ พอเห็นน้องสาวบุญธรรมกำลังเดินไปที่ครัวด้านหลังก็รู้สึกผิดขึ้นมานิดนึง

ร่างบางเดินไปเปิดตู้ต่างๆก็พบว่าแม่บ้านได้ล้างทำความสอาดจานชามไปหมดแล้ว ส่วนกับข้าวที่เหลือก็คงเททิ้งหมด

" ทำอะไร " ฟ้าครามที่เดินตามหลังมา เห็นหญิงสาวถือซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่ในมือก็ถามขึ้น

" ต้มบะหมี่กินค่ะ " จันทร์เจ้าเอยตอบกลับโดนที่ไม่ได้หันไปมอง เพราะเธอกำลังง่วนอยู่กับการหาหม้อมาต้มบะหมี่

" แล้วทำไมถึงกินบะหมี่ มันไม่ดีต่อสุขภาพ " หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มพร้อมกับถอนหายใจ ขัดได้ทุกเรื่อง ชาติที่แล้วเกิดเป็นฝอยขัดหม้อรึไงชอบขัดจริงเลย

" ก็เพราะมันไม่มีอะไรกินไงคะ ถึงได้ต้องต้มบะหมี่กิน "

เธอพยักเพยิดไปในครัว โล่งโจ่งขนาดนี้ถ้าไม่ให้กินบะหมี่วันนี้ก็คงได้กินลมแทนข้าวแล้วแหละ

" ก็ทำกินเองสิ ในตู้เย็นของสดเยอะแยะ "

" ทำไม่เป็น ยังสงสัยอะไรอีกไหมคะ ถ้าไม่แล้วก็ช่วยออกไปด้วยค่ะ รบกวนคนจะกินบะหมี่ " ความโมโหหิวทำให้เธอเห็นเสือตัวเท่าหนู ตอนนี้ต่อให้มีฟ้าครามสัก 10 คนเธอก็ไม่กลัวทั้งนั้นแหละ

" หลบไปเลย ทั้งชีวิตนี้เคยทำอะไรเองได้บ้าง " ชายหนุ่มดึงซองบะหมี่ไปเก็บไว้ที่เดิม ก่อนจะเบียดร่างสวยให้ออกห่างจากเตา

" พี่จะทำอะไร เอยหิวนะคะ "

" ก็เพราะรู้ว่าหิวไงถึงให้เธอออกไปยืนไกลๆ ยืนตรงนี้มันเกะกะ " ร่างสูงถอดเสื้อสูทตัวนอกและเนคไทออก เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีดำด้านใน เขาปลดกระดุมแขนเสื้อก่อนจะถกขึ้นมาที่ข้อศอก

" หยิบผ้ากันเปื้อนมาให้หน่อย "

" คะ " หญิงสาวมองสิ่งที่ร่างสูงทำเหมือนตกอยู่ในภวังค์

" ผ้ากันเปื้อน " ฟ้าครามพ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิดก่อนจะพูดซ้ำอีกครั้ง

" อ่ะ อ๋อออ ค่ะๆ " หญิงสาวหยิบผ้ากันเปื้อนส่งให้ ชายหนุ่มรับไปแล้วใส่อย่างชำนาญ มือหนาค้นของในตู้เย็นออกมาวางบนโต๊ะ กวาดตามองสองสามทีแล้วก็ตัดสินใจหยิบมีดขึ้นมาซอยต้นหอมเป็นท่อนเล็กๆ จากนั้นตามด้วยแครอท ข้าวโพดอ่อน และคะน้า

" ของในตู้เย็นเหลือไม่มาก กินข้าวผัดไข่ได้รึเปล่า " อยู่ๆชายหนุ่มก็เอ่ยถามขึ้น

" อ๋ออ ได้ค่ะ "

" อืม " ชายหนุ่มขานรับในลำคอ

" พี่ฟ้าครามจะทำให้เอยทานหรอคะ " เธอยังไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก เพราะตอนมาจากมหาลัยชายหนุ่มยังจ้องแต่จะงับหัวเธออยู่เลย พอมาตอนนี้กลับหน้ามือเป็นหลังมือ มาทำอาหารให้เธอกินซะงั้น

" เธอจะไม่กินก็ได้นะ ถ้าไม่กินจะได้โยนทิ้งไป " เขาพูดอย่างอารมณ์เสีย คนอุตส่าห์จะทำกับข้าวให้กินยังมาถามมากเรื่องมากความอีก

" กินค่ะกินๆๆๆ "

" นั่งเฉยๆ เงียบๆไปเลย " เขาสั่งด้วยน้ำเสียงที่ติดรำคาญเล็กน้อย

เมื่อวัสถุดิบครบแล้ว เชฟจำเป็นก็เดินไปเปิดเตาแก๊ส หยิบกระทะขึ้นมาตั้งไฟแล้วใส่น้ำมันลงไป รอให้น้ำมันเดือดก็ใส่กระเทียมสับลงไปผัดให้หอม

กลิ่นอาหารลอยเข้ามาแตะจมูก คนที่หิวอยู่แล้วพอได้กลิ่นน้ำย่อยก็เริ่มออกมาทำงานทันที

มือหนาใส่เนื้อสัตว์ลงไปผัดให้สุก จากนั้นตกไข่ไก่ลงไป เขาปรายตามองหญิงสาวที่นั่งรออย่างใจจดใจจ่อ ปากเล็กๆคาบช้อนเอาไว้ในปาก ส่วนตาก็คอยมองแต่อาหารในกระทะที่เขากำลังทำอยู่ ฟ้าครามส่ายหน้าอย่างนึกขันก่อนจะหยิบไข่ไก่ใส่เพิ่มเข้าไปอีกหลายฟอง

พอไข่ไก่เริ่มสุกนิดหน่อยก็ได้เวลาใส่ข้าวและผักต่างๆลงไป ผัดไปสักพักจนกลิ่นหอมตลบอบอวนไปทั่ว ชายหนุ่มปรุงรสชาติตามที่เขาชอบก่อนจะใช้ช้อนตักข้าวในกระทะขึ้นมานิดหน่อยแล้วส่งให้หญิงสาวชิมดู

ร่างบางยิ้มร่ายื่นมือออกมารับช้อนจากมือเขาไปอย่างรวดเร็ว

" กินได้ไหม " ฟ้าครามถาม ตั้งแต่ที่พ่อส่งเขาไปเรียนต่อต่างประเทศเขาก็ต้องช่วยเหลือตัวเองด้านนี้มากขึ้น เลยทำให้ทำอาหารเป็นไปโดยปริยาย

" อืมม อร่อยมากค่ะ " จันทร์เจ้าเอยเอ่ยชมอย่างจริงใจ ไม่นึกว่าเด็กหนุ่มที่ชอบเอาแต่แกล้งเธอไปเป็นวันๆ พอเอาจริงเอาจังขึ้นมาหน่อยก็ดูเป็นผู้ใหญ่เหมือนกันนะ

ฟ้าครามตักอาหารใส่จานนำมาเสิร์ฟให้ถึงที่

" กินเสร็จแล้วก็ล้างจานด้วยนะ อย่าทิ้งไว้ให้แม่บ้านล้างล่ะ "

" ทราบแล้วค่าาา ขอเชิญคุณพี่ขึ้นไปพักผ่อนได้เลยค่ะ ที่เหลือเดี๋ยวเอยจะจัดการให้เอง " หญิงสาวพูดประชดประชันเล็กน้อย แหมมม ทำอย่างกับว่าปกติเธอเป็นคนขี้เกียจไม่ช่วยทำอะไรงั้นแหละ

" พอหมดประโยชน์เข้าหน่อยก็ถีบหัวส่งเลยนะ " ฟ้าครามเดินเข้ามาโยกหัวเด็กสาวอย่างหมั่นไส้ เขาถอดผ้ากันเปื้อนเก็บเข้าที่แล้วเดินจากไป