sister ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน

พี่ชายบงการ

" เมื่อเช้าทำไมแกถึงมาช้าได้ล่ะเอย ดูสิโดนอาจารย์ป้าตัดคะแนนจิตพิสัยเลยเนี้ย "

หญิงสาวในชุดนักศึกษาจำนวน 4-5 คน จับกลุ่มคุยกันหลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ วันนี้จันทร์เจ้าเอยมาถึงมหาวิทยาลัยช้ากว่าปกติทำให้เข้าเรียนสาย แล้วดันเป็นวิชาอาจารย์ป้าสุดโหดเสียอีก เลยทำให้โดนตัดคะแนนจิตพิสัยไปตามระเบียบ

" เอ่ออ รถเสียน่ะ ก็เลยต้องเดินมาเรียน " หญิงสาวไม่อยากบอกความจริงกับเพื่อนว่าโดนพี่ชายบุญธรรมไล่ลงจากรถ เพราะยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งโมโหเดี๋ยวจะพาลลงกับเพื่อนซะเปล่าๆ

" อ้าวว แล้วทำไมไม่นั่งรถแท็กซี่มาล่ะ แกจะเดินมาเรียนทำไม "

" แถวนั้นรถไม่ค่อยมีดิแก ช่างมันเถอะ ยังไงฉันก็มาถึงมหาลัยแล้ว "

" เอ่อๆๆ ถ้าเป็นแบบนี้อีกวันหลังแกก็โทรเรียกใครสักคนให้ไปรับสิ ดูนั่น..ผู้ชายพวกนั้นแค่แกกระดิกนิ้วเรียก คงจะรีบแย่งกันไปรับแทบไม่ทัน " เพื่อนชี้ให้หันไปดูกลุ่มนักศึกษาชายต่างคณะที่เคยมาจีบเธอ แต่เนื่องจากจันทร์เจ้าเอยค่อนข้างวางตัวดีกับทุกคน จึงไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับใครเป็นพิเศษ

" ไม่เป็นไรดีกว่า ฉันไม่อยากให้ความหวังใคร " หญิงสาวปฏิเสธแทบจะทันทีก่อนจะหันมาสนใจมือถือตัวเองต่อ

คลื่นนนนน คลื่นนนน~

มือถือที่อยู่ในมือเธอสั่น หน้าจอแจ้งเตือนเบอร์โทรแปลกๆที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน

มิจฉาชีพรึเปล่าเนี้ย

หญิงสาวตัดสินใจยังไม่รับสายจนเบอร์เดิมโทรเข้ามาอีกครั้ง

" ฮัลโหลคะ " นิ้วเรียวกดเลื่อนหน้าจอเพื่อรับสายก่อนจะกรอกเสียงลงไป

[ ทำไมไม่รับสายฉันฮะ! ] ปลายสายตะคอกกลับมาแทบจะทันทีหลังจากที่กดรับ

จันทร์เจ้าเอยตกใจ รีบดึงโทรศัพท์ให้ออกห่างจากใบหู และก้มลงมองที่หน้าจออีกครั้ง

เบอร์ก็ไม่คุ้น แต่ทำไมปลายสายพูดเหมือนคุ้นเคยกับเธอดีอย่างนั้นล่ะ

" ใครคะ? " หญิงสาวถามอย่างฉงน

[ จำเสียงฉันไม่ได้รึไง คนที่ทำให้เธอต้องเดินไปมหาลัยยังไงล่ะ ]

อยู่ๆความรู้สึกโกรธก็แล่นปรี๊ดขึ้นมาทันทีอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หน็อยแหนะ..แค่รังควานตอนเช้ายังไม่พอ ตอนเที่ยงก็ยังจะตามมาหลอกหลอนกันอีก

" พี่โทรมาทำไม " เธอตอบปลายสายด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ จนทำให้เพื่อนๆที่นั่งร่วมโต๊ะถึงกับหยุดกิจกรรมทุกอย่างแล้วหันมาสนใจเธอแทน

ปกติจันทร์เจ้าเอยจะเป็นคนที่สุภาพกับทุกคน มีน้อยมากที่จะแสดงอารมณ์โกรธหรือไม่พอใจจริงๆ ดังนั้นเพื่อนๆเกิดความสนใจปลายสายขึ้นมาทันที

[ คิดว่าฉันอยากโทรมารึไง ] ปลายสายยังคงตอบยียวนกวนประสาทเหมือนเดิม

" ถ้าไม่อยากโทรก็ไม่ต้องโทรค่ะ แค่นี้นะคะ " จันทร์เจ้าเอยกดตัดสายทิ้งโดยที่ไม่ฟังคำทัดท้านของฟ้าคราม

" อู้วววว ใครอ่ะ ทำไมทำให้แกโมโหได้ขนาดนี้ " เพื่อนๆถึงกับมองด้วยสายตาที่ไม่น่าเชื่อว่าจันทร์เจ้าเอยจะทำแบบนี้ได้

" คนบ้าน่ะ ช่างมันเถอะ " เธอไม่อยากพูดถึงคนแบบนี้อีก

คลื่นน~ คลื่นนน~

" คนบ้าจริงหรอแก โทรมาอีกแล้วน่ะ "

" คนบ้า! คนประสาท! คนโรคจิต วิปริต! " หญิงสาวด่าคนในโทรศัพท์อย่างออกรสออกชาติ

ติ๊ง!

เมื่อเห็นว่าเธอไม่รับสายฟ้าครามก็เลยส่งข้อความเข้ามาแทน

[ ถ้าเธอไม่รับสายฉัน ฉันจะไปบอกคนอื่นๆว่าฉันจับนมเธอ ]

ปรี๊ดดดด

แค่ได้อ่านข้อความอารมณ์โกรธของหญิงสาวก็พุ่งพร่านทันที

คลื่นน~ คลื่นนน~

มือถือเครื่องเดิมสั่นขึ้นอีกครั้งหลังจากอ่านข้อความจบ

" ไอ้พี่บ้า! จะตามมารังควานทำไมเนี้ย ว่างมากรึไง ถ้าไม่มีอะไรทำก็ไปนอนไป เลิกก่อกวนคนอื่นเขาสักที " มือบางกดรับสายพร้อมกับกรอกเสียงลงไปด้วยอารมณ์โมโห

[ คิดว่าอยากโทรมานักรึไง เธอไปฟ้องพ่อฉันใช่ไหมว่าฉันทิ้งให้เธอลงข้างทาง พ่อถึงได้มาด่าฉันแบบนี้ ]

" เอยไม่ได้บอกใครทั้งนั้นแหละค่ะ คงเป็นเพราะคุณลุงท่านทราบดีล่ะมั้งคะว่านิสัยลูกชายสุดที่รักเป็นยังไงถึงได้รู้ว่าพี่จะทำแบบนี้กับเอย "

ความจริงแล้วตอนเช้าอัคชัยดันมาเจอเธอกำลังเดินอยู่ข้างทางพอดีต่างหาก ถึงได้พามาส่งที่มหาลัย ถ้าลำพังตัวเธอเดินมาเองคงถึงตอนเที่ยงพอดีละมั้ง

[ ยัยเด็กบ้า! เดี๋ยวนี้กล้ายอกย้อนฉันนะ ]

" มิบังอาจหรอกค่ะ " จันทร์เจ้าเอยพูดล้อเลียนปลายสาย

" แล้วพี่โทรมามีอะไรคะ ถ้าจะโทรมาด่าก็แค่นี้นะคะ "

[ หยุด! ถ้าเธอกล้าวางสายใส่ฉัน กลับไปวันนี้ฉันเอาเธอตายแน่ ] หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด

" มีอะไรก็ว่ามาสิคะ "

[ เย็นนี้ฉันจะเข้าไปรับที่มหาลัย ไม่ใช่ขอความเห็นแค่มาบอกให้ฟัง เพราะฉะนั้นเธอต้องรอฉันอยู่ที่นั่น ห้ามไปไหนเด็ดขาด ถ้าไปไม่เจอฉันจะเอาเชือกมัดขาเธอแล้วลากไปกับรถ แค่นี้แหละ ]

ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด

ฟ้าครามพูดเร็วจนหายใจไม่ทัน ในขณะที่คนฟังกำลังจะอ้าปากแย้งก็ถูกเขาแย่งพูดจนหมด

" อะไรเนี้ย! " เธอมองโทรศัพท์อย่างไม่เข้าใจ โทรมาพูดๆๆๆอยู่คนเดียว เสร็จแล้วก็วางสายไป ไม่คิดจะฟังคนอื่นเค้าพูดสักคำเลยรึไงกัน

ทางด้านฟ้าคราม

" ผมโทรไปแล้วครับพ่อ " ชายหนุ่มเดินเข้าไปรายงานหลังจากบอกข้อความตามที่พ่อเขาสั่งเสร็จเรียบร้อย

" ดี...วันนี้แกต้องไปรับน้องกลับบ้าน ไถ่โทษที่เเกปล่อยให้น้องเดินไปมหาลัยคนเดียว นี่แกทำลงได้ยังไง ไกลขนาดนั้นไม่สงสารน้องบ้างรึไง "

" ใครจะไปคิดว่ายัยนั่นจะโง่ขนาดเดินไปเรียน ทำไมไม่โทรเรียกรถมารับล่ะ " ไม่ใช่เขาไม่รู้สึกผิด พอได้ยินพ่อมาบอกแบบนี้ในใจก็โทษตัวเองขึ้นมานิดนึง แต่แค่นิดนึงเท่านั้นแหละ

" แถวนั้นมันมีรถที่ไหนล่ะ แกเพิ่งกลับมาจะไปรู้เรื่องอะไร "

" เอ้า..ก็ผมไม่รู้นิ "

" เอ่อๆๆ ครั้งนี้ไม่รู้ ครั้งหน้าก็ห้ามทำอีก เย็นนี้ก็อย่าลืมไปรับน้องด้วยนะ "

" ครับ " พูดจบอัคชัยก็เตรียมตัวไปเข้าประชุมต่อ