EP 26
1099 Words
“ฉันอยากมีเงินเยอะๆ จังเลยนายลิน”
เจ้าของแก้มขาวที่แนบอยู่กับอกกว้างเอ่ยขึ้นมาลอยๆ หลังจากที่นั่งอิงแอบกันอยู่นานหลายนาที เจ้าของปลายคางที่กดอยู่บนกลางศีรษะคนรักเอ่ยถามแผ่วเบา
“คุณแจมจะเอาเงินมาทำอะไรบ้างครับ ถ้ามีเยอะๆ แล้ว”
“ฉันจะเอาไปให้คุณพ่อแก้ไขปัญหาในบริษัท แล้วฉันจะได้ไม่ต้องทิ้งนายไปแต่งงาน”
ดวงตาคู่เศร้าปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมา เมื่อวาดภาพตัวเองต้องไปอยู่กับชายที่ไม่ได้รัก ชายที่คงจะแวะมาร่วมพิธีหมั้นได้แบบครึ่งๆ กลางๆ แล้วต้องรีบหนีไปเพราะมีงานสำคัญรออยู่ เหมือนทุกครั้งที่ได้เจอกัน
“แล้วทำไมคุณแจมถึงจะแต่งกับเขาครับ ในเมื่อ...”
“ฉันมีหน้าที่ลูกจะต้องช่วย เวลาผู้มีพระคุณที่กำลังเดือดร้อน น้องต่างแม่ของฉันก็ช่วยคุณพ่อไปครั้งหนึ่งแล้ว ทีนี้ก็เป็นเวลาของฉันบ้าง เพราะคุณพ่อไม่อยากให้ทุกอย่างที่คุณปู่คุณย่าช่วยกันสร้างมาต้องจบสิ้นลงในรุ่นของท่าน คุณพ่อเสียสละทำเพื่อทุกคนแล้ว ฉันเป็นลูกเป็นหลานก็จะต้องเสียสละด้วย”
“เสียดายที่ไอ้ลินคนนี้ต่ำต้อยด้อยวาสนา ด้อยสมบัติมีค่าใดๆ ที่จะช่วยคุณแจมได้ นอกจากตัวหัวใจและความรักแล้ว ผมก็ไม่มีอะไรจะให้คุณแจมได้อีกเลยครับ”
น้ำเสียงเขาช่างอดสูกับโชคชะตาเหลือกำลังในความคิดวิวรรญา ที่กำลังค่อยๆ ผละจากอกเขาแล้วจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาในความสลัวแห่งคืนพระจันทร์เต็มดวง
“แต่นายทำให้ฉันได้รู้จักความรักที่แท้จริง ความรักที่ไม่ต้องครอบครองกันและกัน ความรักที่บริสุทธิ์ไม่มีคำว่าเงินหรือลาภยศเข้ามาเกี่ยวข้อง และถ้านายก้าวเข้ามาในชีวิตฉันเร็วกว่านี้สักนิด บางทีฉันอาจจะหันหลังให้ปัญหาคุณพ่อ แล้วเลือกที่จะมีนายก็ได้”
“แต่คุณแจมก็ใช้คำว่าบางที ซึ่งนั่นอาจจะหมายถึงคุณแจมจะต้องเลือกแต่งงานกับคุณปาลินอยู่ดี”
“ฉันเป็นลูกคุณพ่อที่มีพระคุณกับฉันจนล้นหัว เมื่อท่านมีปัญหาฉันก็คงจะทำเป็นมองไม่เห็นไม่ได้หรอกนะลิน แต่อย่างน้อยๆ การจากกันของเราก็เป็นการจากแบบที่เราสองคนยังมีชีวิตอยู่ เราจะยังคงรับรู้ถึงความเป็นไปในชีวิตของกันและกันได้ ว่าเป็นอยู่ยังไงมีสุขมีทุกข์มากน้อยแค่ไหน รักของเราจืดจางห่างกันไปยังไง แต่ถ้าจะต้องจากด้วยชีวิตของใครสักคน เราจะทุกข์ทรมานยิ่งกว่านี้หลายล้านเท่า เพราะเราไม่อาจจะรู้ได้ว่าคนที่จากเราไปนั้นจะไปอยู่ที่ไหน ณ แห่งหนใด ในภพชาติใจ”
หยดใสๆ ไหลรินออกมาไม่ขาดจากแก้มขาวเมื่อความรักมีอุปสรรคใหญ่มาขวางกั้น ลินเองก็หักห้ามน้ำตาไม่อยู่เพราะความสงสารคนในอ้อมกอดและสงสารตัวเองด้วย
“นายช่วยถอดนี่ออกให้ฉันหน่อยได้มั้ย”
มือบางจับมือเขามาหาสร้อยทองคำขาวเส้นเล็กๆ ออก
“ทำไมครับคุณแจม”
แม้จะมีคำถามแต่เขาก็ทำตามคำบอกอย่างว่าง่าย ด้วยการคลำไปหาตะขอได้ไม่ยาก และจำได้แม่นยำว่าสร้อยจี้รูปตัววีเส้นนี้สวยงามยังไง
“ป้าบอกว่านี่เป็นสมบัติชิ้นเดียวที่แม่ทิ้งไว้ให้ฉันก่อนจะจากไป ฉันรักมาก เพราะมันคือตัวแทนแม่ เวลาฉันเหนื่อยฉันท้อหรือคิดถึงแม่ฉันจะอุ่นใจเมื่อมีมันอยู่ใกล้ๆ ฉันให้นาย ซึ่งเป็นคนที่ฉันรักและจะเป็นรักสุดท้ายของฉัน ได้โปรดรักษามันไว้ดีๆ ตราบใดที่นายยังรัก ยังไม่ลืมฉัน แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่นายไม่มีฉันอยู่ในใจนายแล้ว ช่วยส่งมันคืนมาให้ฉันด้วย ฉันจะได้รู้และเป็นทุกข์เพราะรักนายน้อยลงบ้าง”
“คุณแจม!!!”
ลินเอ่ยได้แค่นั้น ก่อนจะรับสร้อยคอจากมือบางมากำไว้ด้วยความสะเทือนใจ เขาล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วเปิดช่องที่มีซิปเพื่อส่งสร้อยลงไปอยู่ในนั้น
“ผมจะเก็บมันไว้อย่างดีและไม่มีวันจะส่งคืนให้คุณแจมเด็ดขาดครับ เพราะผมจะรักจะมีคุณแจมอยู่ในหัวใจหนึ่งเดียวเท่านั้นตลอดชีวิตนี้ครับ และผมก็อยากจะมอบสิ่งนี้ให้คุณแจมช่วยเก็บไว้ด้วยนะครับ”
เขาถอดแหวนออกจากนิ้วก้อยข้างขวาที่ใส่มาตั้งแต่นิ้วสามารถใส่มันได้ แล้วเอาไปสวมไว้กับนิ้วนางงข้างขวาของมือบาง อย่างพอดิบพอดี
“นี่เป็นแหวนของคุณแม่ผมครับ ท่านบอกว่าเป็นแหวนคุณยายที่ได้มาจากคุณตาตอนท่านแต่งงานกัน ต่อมาก็ตกมาอยู่ที่คุณแม่ และก่อนคุณแม่จะเสียท่านมอบให้ผม ข้างในแหวนสลักนามสกุลท่านไว้ด้วย นี่ก็เป็นของที่ผมรักมาก และดูเหมือนมันจะเป็นสมบัติของคุณแม่จริงๆ เพียงชิ้นเดียวที่ท่านให้ผม นับจากวันนี้ตลอดชีวิตของเราสองคนจะหาไม่ ตราบใดก็ตามที่ผมเห็นคุณแจมสวมมันไว้ ผมจะถือว่าความรักที่คุณแจมมีให้ผมก็ไม่มีวันจืดจางหรือหมดไปเช่นกันครับ”
“นายลิน! ฉันรักนายและจะเก็บมันไว้ตลอดชีวิตของฉัน”
สองต่างโผเข้ากอดกันอีกวาระด้วยหัวใจรักที่รวดร้าวไม่แพ้กัน
“คุณแจมแน่ใจเหรอครับว่าต่อไปจะไม่เผลอรักคุณปาลินที่ทั้งหล่อทั้งรวย และคงจะเอาใจคุณแจมเก่งด้วย”
ลินอดสงสัยไม่ได้ เลยเอ่ยเสียงแผ่วเบาออกไป กระนั้นคนในอ้อมกอดก็ยังได้ยิน จึงตอบออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาทว่าหนักแน่นกว่ามากมาย
“ความรักของฉันไม่ได้มีให้ใครง่ายๆ และเมื่อให้ไปแล้วก็ยากจะส่งคืนมาง่ายๆ เว้นแต่ว่านายจะไม่ต้องการมัน แล้วโยนมันทิ้งไปอย่างไม่ไยดี นั่นถึงจะเป็นเวลาที่ฉันจะพ้นทุกข์เพราะรักนายได้”
ลินกระชับวงแขนกอดคนรักแนบแน่นกว่าเมื่อครู่เมื่อได้ยินคำยืนยัน
- Writer
