ตอนที่ 2 สตรีมเมอร์กับเมนูมาม่าปะทังชีพ อีกนิดจะกลายเป็นโจ๊ก
1208 Words
แฮมสเตอร์หิ้วถุงที่ได้จากซูเปอร์มาร์เก็ตกลับคอนโดทั้งร่าเริงทั้งยินดีแต่พอนึกถึงเหตุการณ์ขอเงินคนแปลกหน้าทีไรแก้มนุ่มนิ่มก็พลันแดงเปล่งปลั่งขึ้นมาด้วยความอับอาย
"ไอ้แฮมคนบ้า! ฮื่อ ทำไปได้ยังไง! "
เขาให้
"เค้าไม่รู้ด้วยแล้ว! " กลับถึงห้องด้วยสภาพเขินไร้สติเดินไปที่ครัวเตรียมทำอาหาร อย่างนี้ต้องกินข้าวแก้เขิน จับหม้อมาใส่น้ำตั้งไฟเปิดเตาแก๊สอย่างทุลักทุเลเพราะหมุนไม่ออกได้แล้วก็หยิบไข่ที่เหลืออยู่สองฟองในตู้เย็น
เดี๋ยวก่อนนะ ถ้ากินมื้อนี้ไปแล้วมื้อเย็นจะกินอะไร พรุ่งนี้จะกินอะไรและวันต่อๆ ไปกินอะไร
ไม่มี…ไม่มีตัง
"ต้องแบ่งมาม่าแล้วหารสี่หรอ" สภาพคือไม่อิ่ม อดอยากไปซะไอ้แฮม! มือที่แกะมาม่าอยู่พลันสั่น ในที่สุดแฮมสเตอร์ก็ปิดเตาแก๊ส ต้องปิดให้สนิทนะไม่งั้นครัวจะไหม้
ใช้เวลาร่วมนาทีในการคิดอย่างจิตตกทันใดนั้นเองที่หางตาเหลือบไปเห็นหน้าจอโทรศัพท์ เดี๋ยวนี้เป็นสตรีมเมอร์ก็ได้เงินนี่นา
จะเล่นเกมหรือทำกับข้าวก็ได้ ถ้าได้โดเนทก็จะได้ตัง มีตังแปลว่าซื้อข้าวกินได้ มีข้าวกินแปลว่าท้องจะอิ่ม! สมองของแฮมสเตอร์ส่องสว่างขึ้น ปิ๊งไอเดีย มือกดโทรศัพท์สมัครแอปพลิเคชันสตรีมเมอร์ยอดฮิตที่ได้รับความนิยมสูงสุดในตอนนี้ นิ้วกดหน้าจอรัวเร็วจัดการสมัครทุกอย่างให้เรียบร้อยแข่งกับเสียงท้องร้อง
"ต่อจากนี้เค้าจะเป็นสตรีมเมอร์!" อย่าหาว่าไอ้แฮมทำไม่ได้ แค่ตั้งกล้องถ่ายน่ะง่ายๆ สบายมาก เค้าจะทำเมนูมาม่าใส่ความรักให้คนดู! ถ้าเค้าเอาใจใส่คนดูต้องชอบแน่!
ปฏิบัติการทุกอย่างดำเนินไปอย่างเรียบร้อย จัดครัวให้สะอาด เตรียมกล้องมือถือ ความมั่นใจมีอยู่ในอกเต็มเปี่ยม แฮมสเตอร์กดปุ่มเริ่ม สตรีมรอคนดูให้ถึงสักสิบวิว เสียงหวานใสฟังเจื้อยแจ้วที่พูดเก่งอยู่แล้วก็ทักทายคนดู
"สวัสดีครับทุกคน เค้าแฮมสเตอร์เรียกว่าแฮมเฉยๆ ก็ได้ครับ! "
สตรีมเมอร์มือใหม่เตรียมทำอาหารทันที
และต่อจากนั้น
[ จำนวนคนดูเพิ่ม 30 คน ]
[ จำนวนคนดูเพิ่ม 121 คน ]
[ คุณได้รับหัวใจ 50 ดวง ] มีสามสิบคนกดโกรธและไม่เห็นด้วย
[ ความคิดเห็น 150 ]
ระหว่างเสียงแจ้งเตือนจากแอปดังกระหน่ำ ยอดคอมเมนต์เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ควันจากหม้อต้มมาม่ากำลังควันคลุ้งด้วยอาการน้ำเดือดปุดๆ ออกจากหม้อ
"อ๊ะ อ๊า ร้อน! ทำยังไง!" คนตัวเล็กร้องเสียงหลงดังลั่นห้องกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด
เค้าลืมไปว่าตัวเองทำกับข้าวไม่เป็น ตะ แต่มาม่ามันก็ง่ายๆ ไหม?
ซวยไปซะเลยสิไอ้แฮม!
แนวโน้มความคิดเห็นคนดูตั้งแต่ที่เริ่มสตรีมเป็นแบบนี้
คุณตุ๊งติ๊ง : [ น้ำยังไม่เดือดใส่หมูทำไม?]
ปลาดาว : [ คุณควรตกใจที่เอาหมูไปล้างน้ำมากกว่าครับ ที่ล้างควรเป็นผักแท้ๆ ]
คุณตุ๊งติ๊ง : [ บ้านคุณไม่ล้างหมูกันหรอ? ]
แยมส้ม : [ ฉันล้างนะคะ ]
ปลาดาว : [ แต่นี่หมูสับนะครับ ]
แยมส้ม : [ ที่ตกใจคือมาม่าสองห่อแต่ใส่น้ำจนล้นหม้อต่างหาก ตอกไข่กับน้ำเยอะๆ แบบนั้นไข่คงละลายกับน้ำหมด]
จอมทัพ : [ ต้มนานขนาดนี้มาม่าอืดหมดแล้วครับ ผมเห็นนะว่าคุณลืมซองเครื่องปรุง เอาซองเครื่องปรุงต้มน้ำร้อนคุณอยากกินพลาสติกหรือครับ? ]
ปลาดาว : [ ต้นหอมถ้าให้ดีควรซอยให้เล็กๆ นะครับไม่ใช่จับหักครึ่ง แต่...ยังไม่ล้างรากเลยนะ]
คุณตุ๊งติ๊ง : [ เป็นการทำอาหารที่ตลกสุดๆ เลย อุตส่าห์กดเข้ามาดูเพราะเห็นว่าน่ารักนะ]
กินข้าว : [ สตรีมเมอร์ทุลักทุเลมากแต่เป็นกำลังให้นะคะ ]
แยมส้ม : [ ฉันกลัวครัวจะระเบิดรีบปิดเตาแก๊สสิคะ!! ตายแล้ว! ]
คนทำที่แท้จริงอยากจะร้องไห้ แฮมสเตอร์กลืนลูกสะอื้นไปหลายครั้ง น้ำร้อนในหม้อมันเดือดปุดๆ เกินร้อยองศามันไหลลงมาที่ปุ่มปิด
"อ๊า! ร้อน" แฮมสเตอร์จับมันหมุนแล้วรีบชักมือออกแทบไม่ทัน ลองอดทนแล้วหมุนมันใหม่ปรากฏว่าหมุนไม่ไป
จอมทัพ : [ หาผ้ามาสิครับสตรีมเมอร์ ]
"ผะ ผ้า เค้าหาผ้า" พอจะเดินไปเอาผ้ากลับเดินเบียดกะละมังล้างผักจนมันลงพื้นเสียงดังน้ำล้างผักกระจายเต็มพื้น พอเดินผ่านเท้าตัวเองดันลื่นร่างทั้งร่างเซหกล้ม แฮมสเตอร์ร้องด้วยความตกใจ
เคร้ง!
พรืด!
"อ๊า อ๊าาา!"
ตุบ!
กินข้าว : [ สตรีมเมอร์หกล้มไปแล้ว! ]
"อือ...อ้า ซี้ดด หัวเข่าผม" สตรีมเมอร์มือใหม่ลงไปนั่งจุ๊มปุ๊กบนพื้นต้นหอมติดหัวพร้อมสภาพก้นเปียกเรียบร้อยแล้ว ทันใดนั้นเองเสียงเคาะประตูก็ดังสนั่นทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้ง
ปัง! ปัง! ปัง!
"อะ อะไรครับ"
“เปิดประตูหน่อย”
เสียงของคนหลังประตูดังแว่วเข้ามาแฮมสเตอร์ลุกขึ้นไปเปิดประตูด้วยอาการทุลักทุเลสีหน้ายังเผยความรีบร้อน ยังไม่ทันเปิดเสร็จก็ขานเสียงรับก่อน
"คะ ครับ?"
ไม่เจอหน้าแต่เจอแผงอก...จนต้องเงยหน้ามอง
"ทำอะไรอยู่? เสียงดัง" คนพูดเป็นเจ้าของใบหน้าคมเข้ม คิ้วเรียวขมวดอย่างขัดใจ ริมฝีปากได้รูป ดวงตาคมตวัดชี้สีเทาซีดคล้ายควันบุหรี่ สายตากดมองต่ำเต็มไปด้วยความเย็นชาไร้เยื่อใย ถึงอย่างนั้นโดยรวมแล้วจะดูเหมือนคนดุแต่...
ใจดี
"คุณสองบาท"
"ห๊ะ?" ได้ยินที่คนตัวเล็กพูดร่างสูงถึงกับทวนคำ ยิ่งมองใบหน้าหวานของคนตัวปุ๊กปิ๊กที่เห็นแค่ครั้งเดียวก็จำได้ติดตา "นี่เธอ…"
"คุณกับผมเจอกันที่ซูเปอร์มาร์เก็ตครับที่ขอเงินคุณ คะ คุณอาจจำผมไม่ได้"
ความจริงแล้วจำได้ "ตกลงทำอะไรอยู่? เสียงเธอดังลั่นจนเข้ามาให้ห้องฉัน" คนตัวโตมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าเห็นสภาพดูไม่จืด
แฮมสเตอร์รู้สึกผิด "ผมทำอาหารอยู่ครับ ตะ แต่คือว่าผมมีปัญหาค่อนข้างเยอะแล้วก็คือ..."
"ฉันได้กลิ่นอะไรไหม้"
"ครับ? อะไรนะ" แฮมสเตอร์ไม่ทันฟังแต่ลองคิดดีๆ "ผมเปิดเตาทิ้งไว้ อ๊ะ! อ๊ะ! เดียวครับคุณจะไปไหน! "
ไม่น่าเชื่อว่าร่างสูงจะฉุกละหุกดันตัวแฮมสเตอร์แล้วแทรกตัวเข้ามาในห้อง ร่างน้อยโดนเบียดเดินถอยหลังฉุดแรงไม่อยู่ได้แต่เบี่ยงตัวหลบ คุณสองบาทเดินเข้าไปในครัวเห็นควันกำลังคลุ้ง ร่างสูงมองสภาพที่เจอ กวาดสายตาหาผ้ากันเปื้อนจับหม้อร้อนแทบลวกมือลงจากเตาและจัดการปิดเตาแก๊สหยุดหม้อต้มหายนะ
คนตัวเล็กมองเขาที่จัดการให้ทุกอย่างเพียงชั่วอึดใจ เมื่อคุณสองบาทหันมาแฮมสเตอร์ก็ได้รับสายตาดุดันเชิงต่อว่าอย่างที่ไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน
- Writer
