BAD MORGAN :: CHAPTER 4 [30%]
1715 Words
มอร์แกนยืนรอชีตาร์อยู่ที่หน้าห้อง สักพักร่างบางก็เปิดประตูออกมา แต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงผ้ายืดขายาวสีเทา ใบหน้าสวยไม่แสดงออกอะไร จนมอร์แกนเดินไปจับมือบางมากุมไว้
“ไปได้แล้ว”
ชีตาร์มองร่างหนาที่เดินจูงมือเธอลงไปด้านล่าง พลันสายตาคมก็เห็นหลังของผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนมองกรอบรูปของมอร์แกนอยู่ เขาสวมเสื้อโค้ดสีดำสนิท ผมสีดำน้ำตาลถูกตัดอยู่ในทรงสูง ร่างสูงตรงหน้าสูงพอๆ กับมอร์แกน แต่เธอไม่เห็นหน้าเขาหรอกนะ
“มึงมาทำไม? ร้อยวันพันปี ไม่เคยมาเหยียบที่นี่”
“หึ ที่นี่ก็บ้านกูหรือเปล่าไอ้แกน... เพียงแต่กูแค่ไม่อยากมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกับมึงแค่นั้นเอง” น้ำเสียงเข้มดังขึ้น ก่อนที่ร่างหนาจะหันมา มอร์แกนมองไนท์ที่ยกยิ้มมุมปาก ใบหน้าหล่อคมมีสีหน้าที่เจ้าเล่ห์ รอยยิ้มที่มุมปากบ่งบอกได้ว่าเขาเป็นบุคคลที่อันตรายมาก แต่ในทางกลับกัน มันคือบุคคลที่มีสองหน้า ใบหน้าตอนนี้ในสายตาของเขามันคือสีหน้าของคนอันตราย แต่ทว่ากลับคนอื่นมันคือสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังดีแต่ประสงค์ร้าย ชีตาร์มองชายตรงหน้าที่เลื่อนสายตาจากมอร์แกนมามองเธอ ก็จับจ้องใบหน้าของเธอด้วยแววตาที่ตกตะลึง ที่เขาต้องมาที่นี่ไม่ใช่เพราะอยากจะมาหาน้องสารเลวอย่างมอร์แกน แต่ต้องการมาเห็นเจ้าสาวของมันที่เขาล่ำลือกันว่าสวยราวกับนางฟ้า และใช่ไง เธอตรงหน้าเขาสวยมากๆ สวยราวกับเจ้าหญิง แถมใบหน้าสวยที่แสนนิ่งแบบนั้นทำให้เขารู้สึกสนใจเธอมากเป็นพิเศษ
“เมียมึงสวยจริงๆ อย่างที่เขาลือกันเลยนะไอ้แกน”
“เหอะ”
“แต่งงานทั้งที ดันไม่เรียกญาติเพียงคนเดียวของมึงมาร่วมงาน... มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอฮึ?”
“กูคิดว่ามันคงไม่สำคัญ และอีกอย่างมึงก็ไม่ได้สำคัญถึงขนาดที่กูจะต้องเชิญมึงมางานแต่ง”
“ทำไมถึงแต่งกันเร็วจัง? มึงเป็นไบไม่ใช่ไง มาลงหลักปักฐานกับสาวสวยแบบนี้ ต้องมีอะไรแน่”
“กูเป็นแบบนั้น ก็ไม่ได้หมายความว่า... กูกระแทกไม่เป็นนะ”
“หึ” มอร์แกนมองไนท์ที่ยักไหล่อย่างกวนๆ สายตาคมก็เอาแต่จ้องมองชีตาร์ที่มองเขาเช่นกัน สายตาของเขามันไม่ใช่สายตาที่เจ้าเล่ห์เลยนะ แต่มันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเห็นใจเธอที่ต้องมาแต่งงานกับคนแบบนี้ต่างหาก
“หรือว่า... ท้องก่อนแต่ง”
“อย่าเดาอะไรปัญญาอ่อนเลยไอ้ไนท์!!”
“จริงสิ ลืมไปว่าคนอย่างมึงไม่มีทางปล่อยให้เมียท้อง มึงรักใครไม่เป็น มึงเกลียดเด็ก มึงเกลียดทุกอย่างที่ทำให้มึงไม่ดูโดดเด่น... แต่อะไรกันล่ะที่ทำให้มึงแต่งงานสายฟ้าแลบแบบนี้?” มอร์แกนถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด มองชีตาร์ที่มองไนท์อยู่แบบนั้น ไม่ต่างจากไนท์ที่เขาเองตอนนี้ก็เอาแต่จ้องหน้าเธอ จนมอร์แกนดึงร่างบางมากอด ใบหน้าสวยตกใจหันไปมองเขาที่มองเธอด้วยสีหน้าโกรธเคือง
“จะไม่แนะนำเมียมึงให้กูรู้จักหน่อยเหรอ?”
“ชีตาร์... เมียกูชื่อชีตาร์”
“ชีตาร์เหรอ? ฉันชื่อไนท์ เป็นลูกพี่ลูกน้องมอร์แกน แต่มีศักดิ์เป็นพี่มัน เพราะอายุมากกว่า ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน คุณไนท์”
“เรียกพี่ดีกว่า เรียกว่าพี่ไนท์นะน้องชีตาร์” ไนท์ยิ้มให้กับชีตาร์ และมันเป็นยิ้มที่ทำให้เธอรู้สึกดีนะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนเห็นใบหน้าที่โรคจิตตลอดเวลา ชีตาร์พยักหน้าให้เป็นการตอบรับ จนมอร์แกนบีบไหล่บางแน่น
“แล้วไง เห็นหน้าเมียกูแล้ว จะไสหัวกลับไปได้หรือยัง?”
“ไล่กูเหรอ มึงนี่เป็นเจ้าของบ้านที่ห่วยมากเลยนะ บ้านหลังนี้ก็ของพ่อกูหรือเปล่า?”
“แต่มันคือของกูแล้วไง!! พ่อมึงยกทุกอย่างให้กู ทั้งๆ ที่มึงไม่ได้อยากจะเป็นมาเฟีย แล้วมึงจะเอายังไงไอ้ไนท์”
“แหม ใจเย็นสิน้องชาย กูไม่ได้หมายความว่าจะทวงทุกอย่างจากมึง แค่หลังจากนี้... กูอาจจะมาหามึงบ่อยๆ ก็ได้ เตรียมตัวต้อนรับกูไว้ ก็เท่านั้น” มอร์แกนมองไนท์ที่เอาแต่จ้องชีตาร์ด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะห่วงใย แต่ทว่าเขารู้ไง ว่ามันต้องการอะไร? และสิ่งที่มันต้องการในตอนนี้คือชีตาร์ เขาจะไม่สนใจหรอกนะ ถ้าเกิดว่าชีตาร์ในตอนนี้คือเมียของเขา และที่สำคัญแผนของเขาจะมาพังลงเพราะมันไม่ได้!!
“จริงสิ ไอ้รันเวย์ล่ะ?”
“ยังไม่กลับ ยังไม่ปิดเทอมเลย มึงถามทำไม?”
“เปล่า ก็แค่ไม่เห็นมันนานก็เลยถามเฉยๆ มึงคงจะคิดถึงมันล่ะสิ... ไม่มีคนเอา... อกเอาใจ หึ”
“หุบปากซะไอ้ไนท์ กูรำคาญ!!”
“แหม เดี๋ยวไอ้เด็กเวรนั่นกลับมา มึงก็คงจะใช้บริการผู้ชายน้อยลงล่ะสิ ไอ้เด็กนั่นทำให้มึงมีความสุขนี่นา เวลาเอา... อกเอาใจ”
“กูบอกให้หุบปาก...”
“กูอยากจะรู้ใจมึงจริงๆ นะไอ้แกน มึงเอาผู้หญิงด้วย ผู้ชายด้วย ความรู้สึกมันเป็นยังไงวะ เล่าให้กูฟังบ้างสิ” ชีตาร์มองไนท์ที่ถามมอร์แกน ในขณะที่เขานั่งนิ่งเพื่อข่มอารมณ์ตัวเองให้นิ่งเข้าไว้ มองใบหน้าของไนท์ที่ยกยิ้มและนั่งไขว่ห้างอย่างกวน Teen เขาอย่างสุดๆ
“แต่มันก็เป็นเด็กดีจริงๆ นั่นแหละไอ้รันอะ ไม่ว่ามึงอยากได้อะไรมันก็หามาให้มึงได้หมดทุกอย่าง แม้กระทั่ง... ให้มึงเอา มันยังยอมเลย”
ปัง!!
“!!!” ชีตาร์สะดุ้งทันทีที่มอร์แกนยิงปืนเฉียดหน้าของไนท์ไปโดนแจกันจนแตก แต่ทว่าร่างหนากับนั่งยิ้มอยู่แบบนั้น จนเธอลุกขึ้นยืนจับไปที่มือหนาที่ถือปืนด้วยอาการโมโห มอร์แกนมองมือบางที่จับมือเขาและหันไปมองเธอที่ส่ายหน้ามา ร่างหนาสะบัดมือออกจนร่างเธอเซล้มลงนั่งกับโซฟา
“อย่ามาเสือกเรื่องของกูไอ้ไนท์”
“กูก็เปล่าเสือกนี่ แค่พูดความจริงแค่นั้น... ถ้าไอ้รันรู้ว่ามึงแต่งงาน คงเสียใจนะ มันรักมึงนี่ แต่เสียอย่างเดียวที่คนอย่างมึงรักใครไม่เป็น และคงจะไม่มีความรักด้วย กูพูดถูกไหม?”
“ไสหัวมึงกลับไปเลยไอ้ไนท์!!”
“หึ กลับก็ได้ ถ้างั้นน้องชีตาร์พี่กลับก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวจะมาหาบ่อยๆ” มอร์แกนมองไนท์ที่ยิ้มให้กับชีตาร์และเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับลูกน้องของเขา ใบหน้าสวยมองร่างหนาที่ยืนตัวสั่นอยู่แบบนั้น ก่อนจะโยนปืนทิ้งจนแตก
“มึงโทรไปหาใครก็ได้มาให้กูที กูอยากระบาย!!”
“ครับคุณมอร์แกน” ร่างสูงเดินไปหยิบแจกันทุ่มลงจนแตกละเอียด จนชีตาร์มองตามอย่างนิ่งๆ จนกระทั่งร่างหนาเดินขึ้นไปบนห้อง พวกลูกน้องของเขาก็พากันทำความสะอาด ร่างบางนั่งอยู่ด้านล่างสักพัก ไม่อยากจะยุ่งเรื่องของเขานักหรอกนะ แต่ทว่าผู้ชายที่รันเวย์คือใครกันที่ไนท์พูดถึง? ไม่ๆ ชีตาร์ จะไปยุ่งทำไมเนี้ย ลุกขึ้นเตรียมตัวจะขึ้นห้องก็มองลูกน้องของเขาที่นำผู้หญิงสองคนหุ่นดีและสวย กับผู้ชายอีกสองคนเดินขึ้นไปด้านบน จนเธอมองตามและส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา
“เมื่อไหร่ป๊าจะหาเงินมาใช้เขาสักที ตาร์ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วจริงๆ”
รุ่งเช้า ชีตาร์ตื่นขึ้นมาก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี เลยเดินตรงเข้ามาในครัว ก็เห็นแม่บ้านกำลังจัดเตรียมอาหารกันอยู่อย่างเร่งรีบ เมื่อคืนเธอก็นอนไม่หลับเหมือนเคย เพราะอะไรนะเหรอ? เพราะว่าเธอไม่เคยหลับตาลงสักครั้งเวลาอยู่ที่นี่ เธอไม่เคยหลับเต็มตื่นเลยสักครั้งจริงๆ
“คุณชีตาร์ มาทำอะไรในครัวคะ หิวแล้วเหรอคะ?”
“เปล่าหรอก แค่ไม่มีอะไรทำ เลยมาช่วยเพื่อจะมีอะไรให้ฉันช่วยบ้าง”
“ตายแล้ว ไม่เป็นอะไรเลยค่ะคุณชีตาร์... คุณคือนายหญิงของที่นี่ ไม่จำเป็นต้องมาช่วยพวกดิฉันหรอกค่ะ”
“แต่ว่าฉันไม่อยากอยู่เฉยๆ” ชีตาร์ไม่พูดอะไรต่อ เดินไปหยิบผักมาล้าง ทำให้แม่บ้านสองสามคนถึงกับทำหน้าไม่ถูก คิดว่าผู้หญิงที่มาเป็นนายหญิงของมอร์แกนจะเป็นพวกที่หยิ่งยโสโอหัง เหมือนกับหน้าตา แต่คิดผิดไปซะหมด เพราะว่าผู้หญิงที่กำลังล้างผักอยู่ ไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิดกันสักนิด เพราะพวกเธอคิดไปไกลเพียงเพราะเห็นหน้าตาของเธอเท่านั้นเองสินะ
“ข้าวต้มของคุณมอร์แกนกับคนที่อยู่ในห้องเสร็จยัง... อะ เออ คุณชีตาร์”
“เสร็จแล้วล่ะ นายยกไปสิ”
“ครับ” ลูกน้องของมอร์แกนที่เดินเข้ามาคนเดียวเห็นชีตาร์อยู่ในครัวก็ตกใจนิดหน่อย ก่อนจะยกถาดไปหนึ่งถาด ส่วนอีกถาดของมอร์แกนถูกชีตาร์หยิบขึ้นมา จนลูกน้องของเขามองอย่างสงสัย
“เดี๋ยวฉันยกไปให้ นายยกคนเดียวไม่ได้หรอก แค่ลำพังถาดข้าวต้มสี่ถ้วยก็หนักพออยู่แล้ว”
- Writer
