“...”
“หึ รู้จักฟังผัวซะบ้างนะ อย่าดื้อให้มันมาก ไม่งั้นจะเจ็บตัวและเจ็บ...” ชีตาร์ดิ้นไปมาอยู่แบบนั้น ที่ได้ฟังคำพูดทุเรศจากปากของเขา ลมหายใจร้อนๆ ของมอร์แกนรดอยู่ที่บริเวณซอกคอของเธอ มือหนาที่จับมือเธอแปรเปลี่ยนไปสอดประสานกับมือบาง จมูกโด่งก็ไล่ไปตามซอกคอ ซบอยู่แบบนั้นนานจนชีตาร์ได้แต่นอนนิ่ง
“เธอไม่รู้หรอกว่า ฉันไม่ได้นอนเลย”
“ก็เรื่องของนาย”
“ที่ฉันไม่ได้นอนก็เพราะช่วยเธอนะ ยังจะคิดว่าเป็นเรื่องของฉันอีกหรือเปล่า”
“ฉันไม่ได้ขอให้นายช่วย”
“พูดแบบนี้อีกที จะโดนแทงไม่ยั้งแน่” ใบหน้าสวยเม้มปากตัวเองและถอนหายใจออกมาราวกับอึดอัดกับการที่เขากอดรัดเธอแบบนี้ มอร์แกนกระชับแขนตัวเองแน่น และหลับตาลงสูดดมเอาความหอมของเธอที่ถึงแม้จะมีกลิ่นยากลิ่นอะไรก็ตามแต่ มันก็ไม่สามารถทำให้กลิ่นเฉพาะของเธอหายไปได้เลย
“ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ ฉันจะพาเธอไปฮันนีมูน”
“ฉันไม่อยากไป”
“ต้องไป เพราะฉันจะไป และ
