“พี่ตาร์จะไปไหนครับ ผมไปด้วย”
“ไม่ต้อง นายอยู่นี่ล่ะ เดี๋ยวฉันมา” ชีตาร์มองรันเวย์ที่เปิดประตูห้องมาเจอกับเธอ ในเมื่อเขาไล่ให้เธอออกไปข้างนอกแบบนี้ก็เป็นผลดีกับตัวเธอนะ จะได้ตามหาพ่อจากพวกลูกน้องที่ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ชีตาร์ลงบันไดมาเจอเข้ากับร่างหนาที่กำลังจะเดินขึ้นไปที่ชั้นบน เธอชะงักเล็กน้อยและเดินสวนเข้าออกไปทันที มอร์แกนที่มองใบหน้าสวยมีรอยช้ำที่หน้าผากก็หันไปมองแผ่นหลังบางที่เดินออกไปจากตัวคฤหาสน์
“ช่างสิ อยากหาเรื่องเอง ถ้าไม่ตบฉันเธอก็คงไม่เจ็บตัวหรอก เหอะ”
ด้านชีตาร์ก็หยิบมือถือมากดหาเบอร์ลูกน้องของพ่อตัวเองที่พอจะสนิทและยังคงอยู่ในรัฐนี้ เพราะบางส่วนก็ไปเป็นลูกน้องของแก๊งอื่น ส่วนอีกพวกก็ยังคงปักหลักเพื่อหางานทำ และคนจำพวกนี้คือคนที่ยังสำนึกในบุญคุณของพ่อเธอ ชีตาร์กดเบอร์โทรหาลูกน้องของพ่อที่สนิทชื่อว่ากรีซ และใช่เขารับสายและนัดเธอให้มาเจอกันที่โกดังร้างของแก๊ง เธอเดินเข้า
