ร่างใหญ่ที่ยังมีเพียงผ้าขนหนูพันท่อนล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่ยืนมองสายฝนที่ยังตกลงมาปรอยๆ มือข้างหนึ่งคีบบุหรี่ขึ้นสูบ อีกข้างถือกระป๋องเบียร์ ใบหน้าวางเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ว่ากำลังคิดอะไร
คืนนั้นเธอข่มตาหลับอย่างยากลำบาก หวนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่เคยคิดเลยว่าป้าของเธอจะกล้าทำแบบนี้กับหลานสาวที่คอยช่วยเธอหาเงินส่งพี่สาวเรียนแบบนี้ ที่จริงแล้วป้าของเธอก็เห็นแก่เงินมากกว่าอะไรทั้งสิ้น ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ต้องพูดถึงเรื่องบุญคุณกันอีก
เพียะ!!!
เสียงฝ่ามือหนากระทบกับใบหน้าลูกน้องอย่างแรงด้วยความโมโหจัด
“บัดซบ! มึงปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆมันหนีไปได้ยังไงวะ” เสียงเสี่ยซ้งด่ากราดลูกน้องแต่เช้าหลังกลับมาจากบ้านเล็กแล้วพบว่ากรรวีหนีออกจากบ้านไปแล้ว แต่ลูกน้องก็ยืนก้มหน้าตัวสั่นไม่กล้าพูดอะไรออกมา
เมื่อคืนฝนตกหนักไม่มีใครคิดว่าเธอจะกล้าหนีออกจากบ้าน ทั้งเธอเองก็ไม่ได้มีทีท่าว่าอยากจะหนีด้วยซ้ำ
