“อ๋อ ก็ป้ายรถเมล์แถวๆคอนโดผมนั่นแหละครับ” อีกไม่นานเด็กคนนั้นก็จะย้ายออกไปจากคอนโดเขาเพราะฉะนั้นเขาไม่จำเป็นต้องบอกให้ใครรู้ว่าเขาให้ที่พักพิงกับเด็กนั่น
“แล้วคุณน่านได้รอส่งเธอขึ้นรถมั้ยครับ”
“ไม่นี่ครับ คุณวสุมีอะไรหรือเปล่าครับทำไมดูเป็นห่วงเด็กคนนั้นจัง” คิ้วเข้มเลิกสูงขึ้นจ้องตาผู้ช่วยอย่างค้นหาคำตอบ
“เปล่าหรอกครับ ผมก็แค่เห็นว่าเธอดูซื่อดีน่ะครับ ผมเกรงว่าเธอจะหลงทาง” วสุรู้สึกถึงความใสซื่อของเธอจริงๆ ถึงแม้ว่าวันนั้นเธอจะวิ่งออกมาจากบ้านเสี่ยซ้งก็ตามที
“ไม่น่าจะหลงหรอกนะครับ เพราะผมดูเมื่อเช้าเธอก็ไม่ได้อยู่ที่ป้ายรถเมล์แล้วนะครับ”
“อ๋อ งั้นเหรอครับ”
“ครับ” น่านฟ้ากำลังจะก้าวขาเข้าห้อง
“เฮ้ยน่าน!”
“อะไรอีกเนี่ยพี่หมอก” เขาชักสีหน้าไม่พอใจ คนก็ยิ่งรีบก็ยิ่งมีแต่คนอยากจะคุยด้วย น่านฟ้ากับวสุหันไปมองเจ้าของเสียงทุ้มนั่น
“ไปดูแปลงทดลองมาเป็นไงบ้าง สนุกมั้ยเห็นคุณวสุบอกว่าโดนฝน
