ตอนที่8 แค่คนเก่า
2063 Words
ตอนที่8 แค่คนเก่า
“อื้อ!” เมษาถึงกับเบิกตาโตด้วยความตกใจ เมื่อเธอไม่ทันได้ตั้งตัวกับการจู่โจมที่ป่าเถื่อนของมาเฟียหนุ่ม เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เพื่อไม่ให้เขาสอดลิ้นเรียวเข้ามาได้
ทว่ามือหนาอีกข้างของแทนไทกลับยกขึ้นมาบีบแก้มเธอเอาไว้ ทำให้หญิงสาวจำใจยอมอ้าปากออกเล็กน้อย ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะส่งลิ้นเรียวชื้นสอดใส่เข้ามาในโพรงปากนุ่ม แล้วตวัดควานหาความหวานในปากเธอ
เมษาทำอะไรไม่ถูก นอกจากหลับตาปี๋ สองมือเรียวที่ดันแผงอกแกร่งของเขาเอาไว้นั้น ก็เลื่อนขึ้นมาจิกเล็บบนไหล่กว้างของเขาอย่างแรง
เธอนอนเกร็งไปทั้งตัว เพราะเป็นจูบแรกที่เธอไม่เคยจูบกับใครมาก่อน แม้ว่าเมษาจะเคยมีแฟนมาแล้ว แต่กับบาสก็มีระยะห่างให้กันเสมอ
แทนไทขบเม้มริมฝีปากอ่อนนุ่มอย่างป่าเถื่อน ราวกับคนหิวกระหายก็ไม่ปาน เขาขบเม้มริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่ม และกัดริมฝีปากเล็กของหญิงสาวอย่างแรง จนเธอนั้นเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งภายในโพรงปากหญิงสาว ไม่นานชายหนุ่มก็ถอนจูบออก ก่อนที่เขานั้นจะเลื่อนริมฝีปากลงมาซุกไซร้ซอกคอขาว แล้วตวัดลิ้นเลียลำคอระหง ทั้งดูดและขบเม้มเนื้อเนียนจนเกิดรอยแดง
“คุ คุณแทน พอก่อนเถอะค่ะ เมย์ขอร้อง”
เมษารีบเอ่ยห้าม ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ทั้งที่เธอเองเป็นคนยอมรับข้อเสนอของเขาทุกอย่าง แต่เธอกลับรู้สึกยังไม่พร้อมทำเรื่องอย่างว่า
ทว่าแทนไทกลับไม่ฟังคำทักท้วงใดๆ ของเธอ เขาสูดดมกลิ่นกายหอมอ่อนๆ เฉพาะตัวหญิงสาว มันปลุกเร้าอารมณ์ส่วนลึกของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี ทั้งที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน
“คุณแทนไท”
“จะให้ฉันหยุดได้ยังไง ก็เธอมันน่าเอาขนาดนี้”
คำพูดลามกเอ่ยบอกข้างใบหูของเธอเบาๆ มันยิ่งทำให้เมษาดีดดิ้นมากขึ้น จนทำให้มาเฟียหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นเธอต่อต้านเขาแบบนี้
สองมือเรียวเล็กถูกมือหนาเพียงข้างเดียวจับรวบขึ้นไปไว้เหนือหัวอย่างรวดเร็ว
“เธออย่าลืมนะ ว่าใครเป็นคนที่ทำให้น้องเธอได้ผ่าตัด เงินค่ารักษาทุกอย่างฉันเป็นคนจ่ายให้เองทั้งหมด”
แทนไทบอกราวกับทวงบุญคุณ คำพูดของเขานั้นทำให้หญิงสาวถึงกับหยุดชะงักไป เพราะรู้ดีว่าตัวเองเป็นคนเลือกทางนี้เอง แต่เธอก็ทำใจยอมรับสิ่งที่เขาจะทำกับเธอไม่ได้
“มะ เมย์รู้ค่ะ แต่ว่า...”
“เธอคิดว่าฉันเป็นนักบุญใจดีรึไง ฉันให้เวลาเธอเล่นตัวมาสองวันแล้วนะ ยังไงเธอก็ต้องนอนให้ฉันเอาอยู่ดี จนกว่าฉันจะเบื่อและปล่อยเธอไปเอง”
เมษาจ้องมองดวงตาคมเข้มนั้นด้วยแววตาที่สั่นระริกเล็กน้อย ต่างจากดวงตาคมกริบที่มองเธอราวกับของเล่นที่เขานั้นเบื่อเมื่อไหร่ ก็พร้อมจะโยนทิ้ง
“เข้าไม่ได้นะครับ เข้าไม่ได้”
เสียงร้องโวยวายของคนด้านนอกดังอยู่หน้าประตูห้องของมาเฟียหนุ่ม ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดเข้ามาอย่างถือวิสาสะ พร้อมกับร่างบางหุ่นเอวเอสในชุดเดรสสั้นสีแดงสด ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีเข้ม
ทำให้เมษาและแทนไทหันไปมองแทบจะพร้อมเพียงกัน
“นี่มันอะไรกัน!” ทันทีที่เธอเข้ามาเห็นสองคนนอนคร่อมกันอยู่ภายในห้องนั้น ก็ถึงกับร้องลั่นด้วยความไม่พอใจอย่างมาก
เมษาที่เห็นจังหวะนี้ จึงรีบดันชายหนุ่มให้ลุกออกห่างจากตัวเธอทันที แล้วจึงรีบลุกขึ้นยืนจัดระเบียบเนื้อตัวและเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“ขอโทษครับนาย ผมห้ามเธอแล้ว”
ลูกน้องเข้ามาก้มหน้าขอโทษคนเป็นนาย ที่ปล่อยให้ผู้หญิงคนเก่าของเขาเข้ามารบกวนเวลาส่วนตัวได้
“มึงออกไปก่อน”
มาเฟียหนุ่มบอกเสียงราบเรียบ โดยที่เขานั้นไม่ได้รู้สึกตกใจกับผู้หญิงตรงหน้าเลยสักนิด ต่างจากเมษาที่ยืนนิ่งทำตัวไม่ถูก เมื่อถูกแววตาราวกับนางพญาจ้องมองมาด้วยความไม่พอใจ
“มาทำไม”
“..แพทก็คิดถึงคุณน่ะสิคะ แล้วนางนี่ใครกันคะ หรือว่าเป็นเด็กใหม่ของคุณอ่ะ” ไม่ว่าเปล่า เธอยังเดินเข้าไปนั่งบนตักและคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ เขาอย่างสนิทสนมกันมาก แววตาก็ชำเลืองมามองเมษาด้วยสายตาเหยียดเธอเล็กน้อยเมื่อถามแทนไทในประโยคหลัง
แพท ดาราสาวที่กำลังโด่งดังในตอนนี้ และเธอก็เคยแอบคุยเล่นกับแทนไท ซึ่งเขาเห็นเธอเป็นเพียงคู่นอนเวลาอยากก็เท่านั้น
เมษาเม้มริมฝีปากเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อเธอถูกมองด้วยสายตาที่ดูถูก
“ฉันบอกแล้วไง ว่าเรื่องระหว่างเรามันพอแล้ว” เสียงเข้มเอ่ยบอกพร้อมกับสายตาที่ดุของเขาก็จ้องมองแพทอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ เพราะแทนไทเลิกยุ่งและจบความสัมพันธ์กับเธอไปนานแล้ว แต่ดูเหมือนว่าแพทจะไม่ยอมจบง่ายๆ เธอยังคงแวะเวียนมาหาเขา แต่อาจจะไม่บ่อยเท่าเมื่อก่อน
“ไม่เอาสิคะ แพทยังรักและคิดถึงคุณอยู่นะ”
น้ำเสียงออดอ้อนของแพท มันทำให้แทนไทรู้สึกรำคาญที่สุด มาเฟียหนุ่มเลื่อนสายตาขึ้นมามองเมษา ที่ยืนทำหน้าอมทุกข์อยู่ก็ไม่ปาน
“ลุก” เสียงทุ้มกดต่ำเอ่ยบอก ทำเอาแพทที่นั่งคลอเคลียอยู่บนตักของเขานั้นถึงกับชะงักไป
“ทำไมคะ คุณเบื่อแพทแล้วจริงๆ เหรอ”
“ฉันบอก ให้ลุก”
คราวนี้แทนไทกลับบอกด้วยถ้อยคำเชื่องช้า บ่งบอกว่าเขานั้นไม่พอใจแพทเป็นที่สุด
ก่อนที่แพทจะดันตัวลุกขึ้นยืนด้วยอารมณ์ฉุนเฉี่ยว เธอหันไปมองหน้าเมษาตรงๆ ก่อนจะไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“นี่เหรอคะ ผู้หญิงคนใหม่ของคุณ”
“เอ่อ ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”
เมษาที่เห็นท่าไม่ดี จึงจะขอเขากลับก่อนและไม่อยากจะมีปัญหากับผู้หญิงของเขา ทว่ากลับเดินออกไปได้เพียงไม่กี่ก้าว เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน
“ฉันให้เธอกลับแล้วเหรอ”
สองเท้าเล็กถึงกับต้องหยุดชะงัก เธอหันกลับมามองหน้าแทนไทอีกครั้ง แล้วหันไปมองหน้าดาราสาวเพียงเล็กน้อย เมษาพอจะรู้จักแพทผ่านสื่อต่างๆ แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกดีใจที่ได้เห็นตัวจริงเท่าไหร่
มาเฟียหนุ่มดันตัวลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินเข้ามาหาเมษาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ขณะที่แพทเองก็ยืนมองพวกเขาทั้งสองอย่างไม่ละสายตา
“ถ้าฉันยังไม่สั่ง ก็ห้ามไปไหนทั้งนั้น”
“..แต่ว่า”
เอวคอดเล็กถูกรวบด้วยแขนกำยำของชายหนุ่มเอาไว้ เขาดึงตัวเธอเข้ามาหา ก่อนที่สายตาคมกริบจะหันไปมองหน้าแพทที่ยืนทำหน้าไม่พอใจอยู่
“ส่วนเธอ กลับไปได้แล้ว”
“นี่คุณไล่แพทเหรอ”
“ฉันจะไม่พูดเป็นครั้งที่สอง”
“...”
แพทยืนจ้องมองมาเฟียหนุ่มด้วยแววตาสั่นระริก เพราะเธอนั้นชอบและรักเขาจริงๆ แต่แทนไทกลับไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอสักนิด
ก่อนที่ดาราสาวจะตัดสินใจเดินออกไปจากห้อง ในขณะที่เมษามองตามหลังด้วยความรู้สึกเห็นใจเธอ เพราะถ้าเป็นแบบนี้ แสดงว่าเธอก็ต้องถูกเขาไล่ในตอนที่เขาเบื่อเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ผ่านมาของเขาเช่นกัน
“คุณไม่สงสารเธอบ้างเหรอคะ”
เมษาเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม และถามด้วยความสงสัย
“ทำไมฉันต้องสงสารผู้หญิงแบบนั้นด้วยล่ะ”
คำพูดของแทนไทมันบ่งบอกถึงความเห็นแก่ตัวของเขาอย่างมาก
“แต่เธอดู..รักคุณนะคะ คุณไม่คิดจะให้โอกาสเธอบ้างเหรอ”
“ฮึ เธอโลกสวยเกินไปรึเปล่า”
“ฉันไม่ได้โลกสวยนะ แต่ในฐานะผู้หญิงด้วยกัน ฉันแค่ไม่อยากให้เธอต้องเสียใจที่ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้”
เพราะเธอรู้ดีว่าการที่เห็นคนที่เรารักไปมีคนอื่น หรือแม้แต่งงานกับคนอื่น มันเจ็บมากแค่ไหน
แทนไทกลับยกยิ้มมุมปาก เมื่อมองหน้าคนตัวเล็กที่ดูจะจริงจังกับความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าตัวเอง
“เธอกลัวว่าฉันจะทิ้งเธอเหมือนกันกับผู้หญิงคนอื่นๆ ของฉันรึไง”
เขาถามอย่างรู้ความคิดของเธอในตอนนี้
“ไม่หรอกค่ะ เพราะฉันไม่ได้คิดกับคุณแบบนั้น และเรื่องระหว่างเรา มันก็เป็นเพียงข้อแลกเปลี่ยนของกันและกันเท่านั้น ที่ฉันยอมนอนกับคุณ และยอมทำตามที่คุณบอก เพราะว่าฉันทำเพื่อน้องสาวเท่านั้นเอง”
เมษาบอกตามความรู้สึกนึกคิดของเธอ แต่ที่กังวลนั้นไม่ใช่ว่าเธอจะกลัวว่าเขาจะทิ้งเธอเหมือนกับผู้หญิงคนนั้น แต่เธอกลัวว่าใจตัวเองจะไปชอบคนแบบเขามากกว่า
แทนไทมองหน้าหญิงสาวอย่างให้ความสนใจ ก่อนที่เธอนั้นจะผละตัวออกห่างจากชายหนุ่ม หลังจากที่เขานั้นโอบเอวเธอไม่ยอมปล่อย
“เมย์ขอตัวกลับก่อนนะคะ”
เมษาออกปากขอตัวกลับก่อนอีกครั้ง ทั้งที่เขายังไม่อนุญาตให้เธอกลับ คนตัวเล็กรีบเดินออกไปจากห้อง ขณะที่แววตาคมกริบยังคงจับจ้องมองเธอไม่วางตา
เมษากลับมายังโรงพยาบาลในช่วงเย็นของวัน
เธอเดินเข้ามาในห้องของปลาย ที่ตอนนี้ยังคงนอนหลับอยู่ หญิงสาวยืนมองหน้าน้องสาว ก่อนที่สายตาจะหันไปเห็นข้าวของที่ดูเหมือนจะมีคนเพิ่งซื้อเข้ามาให้
เธอเดินเข้าไปดูข้าวของที่เป็นพวกเครื่องใช้และเป็นของกินที่อยู่ในถุงวางไว้บนโต๊ะรับแขก
“พี่เมย์”
เสียงของน้องสาว ทำให้เมษาหันกลับมามองหน้าแล้วเดินเข้ามานั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ เตียง
“พี่เมย์ ไปไหนมา ทำไมกลับมาป่านนี้ล่ะ”
“อ๋อ พอดีว่าพี่ติดธุระนิดหน่อยน่ะ เห็นว่าปลายหลับอยู่พี่เลยไม่ได้ปลุก”
“พอดีมีคนซื้อของมาให้หนู ไม่รู้ว่าเป็นใครเหมือนกัน พี่พยาบาลเอาเข้ามาวางไว้ให้ แล้วก็พี่ข้าวปั้นแวะมาหาปลายด้วย แต่กลับไปแล้ว”
เมษาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอนั้นจะหันไปมองที่ถุงข้าวของที่วางไว้บนโต๊ะอีกครั้งด้วยความสงสัย
“มีคนซื้อมาให้เหรอ”
“อื้อ แต่หนูก็ไม่รู้ว่าเป็นใครที่ซื้อมาให้ พี่พยาบาลไม่ได้บอกอะไร”
เมษาเงียบไปราวกับครุ่นคิดอะไรในใจ แต่ก็ไม่ได้คิดสงสัยอะไรมาก เธอส่งยิ้มให้กับคนเป็นน้องพร้อมกับกุมมือของปลายเอาไว้
“พรุ่งนี้เช้าพี่มีเรียน อาจจะไม่ได้แวะมาหานะ ปลายอยู่ได้ใช่มั้ย”
“อยู่ได้สิ ปลายอยู่โรงพยาบาลมาสามเดือนแล้วนะ พี่พยาบาลเข้ามาดูแลตลอด ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่ก็ตั้งใจเรียนนะ”
“อือ ไว้ปลายหายดีเมื่อไหร่ พี่จะพาไปเที่ยวนะ แล้วก็รีบหายไวๆ ด้วยล่ะ จะได้กลับไปเรียนต่อ กลับไปเรียนใหม่คราวนี้ ต้องเรียนซ้ำชั้นแล้วนะ”
เมษาพูดติดตลกนิดหน่อย เพื่อให้ปลายยิ้มออกมาได้บ้าง เพราะเธอไม่อยากให้ปลายมีความเครียดเรื่องสุขภาพของตัวเอง แม้ว่าภายนอกจะดูยิ้มร่าเริง แต่คนเป็นพี่อย่างเธอมองตาเดียวก็รู้ว่าปลายอดทนและสู้กับโรคนี้มาก
“ก็ต้องเป็นอย่างนั้นสิ ไม่ได้ไปเรียนตั้งสามเดือน คิดถึงครูและก็เพื่อนมากเลย”
“อดทนนะ เดี๋ยวปลายก็หายแล้ว”
“ค่ะ”
- Writer
