คนของมาเฟีย

ตอนที่5 มาตามนัด

ตอนที่5 มาตามนัด

“ข้าวปั้น ฉันฝากแกไปดูแลน้องสาวฉันให้หน่อยได้มั้ย พอดีว่าฉันมีงานที่ต้องไปทำอ่ะ”

เมษาเอ่ยบอกเพื่อน ขณะที่เธอนั้นกำลังเก็บของใส่กระเป๋าสะพาย หลังจากที่เรียนจบคลาสสุดท้าย และเธอก็มีนัดกับแทนไทเอาไว้

“นี่ไปทำงานอีกแล้วเหรอเนี่ย” ข้าวปั้นถามอย่างเป็นห่วง เพราะเห็นเมษาทำแต่งาน มีเวลาว่างก็ต้องไปทำงานพาร์ทไทน์ตลอด

“อืม พอดีว่างานนี้มันสำคัญมาก ยังไงฉันรบกวนแกไปดูปลายแทนฉันหน่อยนะ”

ว่าจบเมษาก็ไม่รอให้เพื่อนได้ถามอะไรต่อ หญิงสาวก็รีบลุกขึ้นออกจากห้องเรียนไปทันที โดยที่ข้าวปั้นได้แต่อ้างปากค้างเล็กน้อย

“รีบอะไรขนาดนั้นวะ” ข้าวปั้นมองตามหลังเพื่อนสาวไป ก่อนที่เธอนั้นจะเก็บของใส่กระเป๋าตัวเองแล้วออกไปดูปลายที่โรงพยาบาล

เมษานั่งรถแท็กซี่มายังบริษัทตามนามบัตร ก่อนที่เธอนั้นจะกดโทรหาแทนไทตามเบอร์ในนามบัตร เพื่อเป็นการบอกเขาก่อน

หญิงสาวรอปลายสายไม่นาน มาเฟียหนุ่มก็กดรับสาย

“ฮัลโหลค่ะคุณแทนไท นี่ฉันเองนะคะ เมษา”

(...ว่า)

“เอ่อ ฉันมาถึงหน้าบริษัทของคุณแล้วนะคะ ให้ฉันเข้าไปเลยมั้ยคะ”

เมษาเอ่ยถามเขาขณะที่ยืนอยู่หน้าทางเข้าของบริษัทแทนไท คนปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะตอบ

(อือ เข้ามาได้)

“ค่ะ” เธอกดวางสายไป ใบหน้าหวานมีความประหม่าเล็กน้อย เธอไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ที่มาหาเขาถึงนี่ แต่เพื่อค่ารักษาน้องสาวตัวเอง จึงจำใจมาถึงนี่

เมษาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนที่เธอนั้นจะเดินเข้าไปด้านในนั้น

“เอ่อ ขอโทษนะคะ พอดีฉันมาพบคุณแทนไทค่ะ”

เมษาเอ่ยทักพนักงานหน้าเคาน์เตอร์

“ไม่ทราบว่าได้นัดเอาไว้รึเปล่าคะ”

“ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งโทรคุยกับเขาเมื่อครู่นี้”

“รอสักครู่นะคะ” พนักงานสาวกดโทรหาเจ้านายตัวเอง ไม่นานเธอก็เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวอีกครั้ง

“เชิญทางนี้ค่ะ”

เมษาเดินตามพนักงานไปยังห้องทำงานของแทนไทที่ชั้นบนของบริษัท

“คุณแทนไทคะ มีแขกมาขอพบค่ะ” พนักงานเคาะประตูห้องของมาเฟียหนุ่ม ก่อนที่จะเปิดประตูให้กับเมษาได้เข้าไปด้านใน หญิงสาวค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปช้าๆ ด้วยความประหม่าเล็กน้อย

ดวงตากลมโตหยุดมองไปที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เก้าอี้ทำงาน ท่าทางนิ่งขรึมของเขา มันทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างเป็นกังวล แววตาคมกริบจับจ้องมองเธอนิ่งๆ

“สวัสดีค่ะคุณแทนไท”

เธอเดินเข้าไปทักทายมาเฟียหนุ่มตรงหน้าโต๊ะทำงานของเขา

“ตัดสินใจได้ดีหนิ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยเบาๆ พลางจ้องหน้าหญิงสาวไม่ละสายตา

“เอ่อ ที่คุณบอกกับฉันเมื่อคืน คุณพูดจริงๆ ใช่มั้ยคะ ที่บอกว่าจะจัดการเรื่องค่าผ่าตัดและค่ารักษาน้องสาวฉัน โดยที่ไม่ขอคืนสักบาท”

เมษาถามถึงข้อเสนอของมาเฟียหนุ่มอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ แทนไทกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนที่เขานั้นจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินอ้อมมาหาเธอ

“ใช่ และฉันก็ให้คนไปจัดการเรื่องนั้นเรียบร้อยแล้ว”

คำตอบของมาเฟียหนุ่ม ทำให้เมษาเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาในทันที แววตากลมโตบ่งบอกถึงความดีใจที่ได้ยินข่าวดี

“จริงเหรอคะ นี่คุณ คุณช่วยเรื่องค่ารักษาให้น้องสาวฉันจริงๆ ใช่มั้ยคะ”

เมษามีความหวังเรื่องการรักษาของปลายขึ้นมาทันที เธอฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ

“ใช่...แต่เธอต้องทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง”

หญิงสาวค่อยๆ หุบยิ้มลง เมื่อแทนไทไม่ได้จะช่วยเหลือเธอฟรีๆ เขามีเรื่องที่หวังจากตัวเธออยู่ และมันคือสิ่งที่เธอต้องยอมรับ

“แล้ว คุณจะให้ฉันทำอะไรคะ”

เมษาเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา จ้องมองนัยน์ตาคมเข้มนั้น เพื่อรอฟังสิ่งที่เขาต้องการ

มาเฟียหนุ่มไม่บอกอะไรนอกจากก้าวเข้ามาใกล้ตัวหญิงสาว ก่อนที่เขานั้นจะยกร่างเล็กขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานของเขา ราวกับยกเด็กน้อยก็ไม่ปาน

เมษาถึงกับเบิกตากว้างตกใจกับการกระทำของชายหนุ่ม ที่เธอนั้นไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างสูงวางมือทั้งสองข้างไว้ใกล้ลำตัวหญิงสาวราวกับกักขังเธอเอาไว้ โดยที่เรียวขาสวยทั้งสองข้างของเธอนั้นแยกออกจากกันเล็กน้อย ใบหน้าคมคายโน้มเข้ามาใกล้กับใบหน้าอ่อนหวาน จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

“คุ คุณจะทำอะไรคะ”

เธอเอ่ยถามโดยที่ไม่กล้าจะสบตากับเขาในระยะประชิดแบบนี้ มือไม้ของหญิงสาวสั่นกลัวเล็กน้อย เพราะเธอไม่เคยเจอใครกล้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้กันขนาดนี้ แม้แต่แฟนเก่าเธอยังไม่เคยทำให้หัวใจเธอเต้นเร็วแบบนี้มาก่อนเลย

เมษาถึงกับนั่งตัวเกร็งเมื่อปลายจมูกของแทนไทแตะมาที่แก้มเนียนเบาๆ เพียงแค่นั้นก็สร้างความตื่นตกใจให้กับเธอไม่น้อย

“การที่ฉันช่วยเหลือเธอ คิดว่าฉันจะช่วยฟรีๆ งั้นเหรอ”

แทนไทเอ่ยบอกเสียงเบา ราวกับกระซิบข้างหู

ที่มาเฟียหนุ่มทำแบบนี้มันไม่ใช่การช่วยเหลือเพียงอย่างเดียว แต่เขามีจุดประสงค์อื่นที่ต้องการ

เมษานิ่งเงียบไป เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องการสิ่งตอบแทนมากกว่านั้น ไม่มีใครยอมเสียเงินเป็นล้านให้ฟรีๆ หรอก

เธอแทบหายใจไม่ทั่วท้อง ยิ่งแทนไทยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ระยะเผาขนแบบนี้ มันก็ยิ่งทำให้เธอนั้นทำตัวไม่ถูก

“แล้ว คุณต้องการอะไรตอบแทนคะ”

“ฮึ ก็แค่ เธอยอมมานอนกับฉัน เป็นเด็กดีแล้วก็เชื่อฟัง แค่นี้ทำได้มั้ย”

“...แล้ว ฉันต้องทำตามที่คุณบอกไปนานแค่ไหนคะ”

“ไปจนกว่า ฉันจะเบื่อ..”

เมษาขมวดคิ้วเธอหันมาสบสายตากับมาเฟียหนุ่มอีกครั้ง เมื่อรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมกับตัวเอง ที่เธอนั้นไม่รู้เลยว่าเขาจะยอมปล่อยเธอไปเมื่อไหร่ แล้ววันที่เขาเบื่อเธอนั้น แทนไทจะทำอะไรกับเธอหรือเปล่า

แววตาของหญิงสาวดูเป็นกังวลอยู่ในใจ

“ทำไม ไม่โอเคกับข้อเสนอของฉันงั้นเหรอ”

แทนไทเอ่ยถามเสียงราบเรียบ พลางจ้องมองดวงตากลมโตของเธอไปด้วย

“เอ่อ เปล่าค่ะ ฉันโอเค ขอแค่คุณจัดการเรื่องที่ฉันต้องการก็พอค่ะ”

“ฮึ”

แทนไทแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ เขากระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย พลางสำรวจใบหน้าสวยไปด้วย

“ดี ถ้างั้นเธอก็ควรจะดูแลฉันตั้งแต่วันนี้ไป”

“ให้ฉันทำอะไรคะ”

มือหนาข้างขวาของแทนไทยกขึ้นมาลูบไล้สัมผัสกับต้นขาสวยของหญิงสาวเบาๆ เป็นการบ่งบอกสิ่งที่เขาต้องการให้เธอเข้าใจ

“เอ่อ คุณแทนไทคะ ฉันขอเวลาก่อนได้มั้ยคะ พอดีว่า ฉัน..ฉันยังไม่พร้อมเรื่องนี้ค่ะ”

“ทำไม”

เสียงเข้มราวกับกำลังจะดุเธอ มันทำให้เมษารู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย

“เอ่อ คือ ฉันติดไฟแดงอยู่ค่ะ คงสามสี่วัน คุณคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยคะ”

หญิงสาวหาข้ออ้างเรื่องประจำเดือนของตัวเอง ทั้งที่จริงเธอเป็นประจำเดือนตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว เพื่อที่เธอจะได้มีเวลาทำใจเรื่องนี้เสียก่อน

หญิงสาวนิ่งเงียบไป เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเล็กน้อย พลางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาไปด้วย

มาเฟียหนุ่มจ้องใบหน้าหวานอย่างไม่สบอารมณ์เช่นกัน ก่อนที่เขานั้นจะถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างนึกรำคาญ แล้วผละตัวออกห่างจากเธอ

เมษาจึงรีบกระโดดลงจากโต๊ะทำงานของเขาทันทีด้วยความโล่งอก ที่อย่างน้อยแทนไทก็ดูจะเชื่อเธอเรื่องนี้

“เอาเป็นว่า สามวันนี้ฉันจะยังไม่ทำอะไรเธอก็แล้วกัน”

“..ค่ะ” เมษาอมยิ้มเล็กน้อย ที่ตัวเองรอดตัวไปได้อีกสามวัน

“แต่ไม่ใช่ว่า สามวันนี้เธอจะไม่ทำอะไรเลย เธอต้องมาดูแลฉัน ไม่ว่าฉันจะเรียกให้มาทำอะไร เธอก็ต้องมา เข้าใจมั้ย”

แทนไทเอ่ยบอกเสียงนิ่งเรียบ มองเธออย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ราวกับเจอเรื่องผิดหวัง

ในใจเมษารู้สึกดีและโล่งอกไม่น้อย ที่เธอรอดจากเนื้อมือของเขา แม้ว่ามีเวลาทำใจแค่สามวันก็เถอะ

“เข้าใจแล้วค่ะ เอ่อ ถ้างั้น วันนี้เมย์ขอตัวกลับก่อนนะคะ”

เมษาเอ่ยขอ ก่อนจะตั้งท่าเดินออกไปจากห้องทำงานของมาเฟียหนุ่ม

“เดี๋ยว” ทว่าแทนไทกลับคว้าข้อมือเธอเอาไว้เสียก่อน

“คะ” เมษาเงยหน้าขึ้นมองเขาตาปริบๆ ราวกับลุ้นว่าแทนไทจะทำอะไรเธออีกหรือเปล่า

“เดี๋ยวฉันให้คนไปส่ง”

“อ๋อ ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ เมย์กลับเองได้”

“นี่เธอขัดฉันเหรอ”

หญิงสาวถึงกับชะงักไปเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าการที่เธอปฏิเสธเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ จะเป็นการขัดใจเขาเหมือนกัน

“เปล่านะคะ ฉัน เอ่อ ขอโทษด้วยค่ะ ถ้ามันเป็นการขัดใจคุณ”

เธอก้มหน้ารู้สึกผิด กลัวว่าจะทำให้แทนไทไม่พอใจอีก

“เอาเป็นว่า ให้ลูกน้องฉันไปส่ง”

“ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

เมษาเงยหน้าส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มเป็นการขอบคุณ ทว่าแทนไทกลับมองเธอด้วยใบหน้าที่นิ่งขรึม ทำให้เธอนั้นไม่กล้าที่จะสบตากับเขาอีก

หญิงสาวจึงเดินออกไปจากห้องทำงานของมาเฟียหนุ่มทันที

โดยที่แววตาคมกริบมองตามหลัง..