หลิวไห่กระโดดจากโต๊ะอาหารของตัวเองมาหยุดอยู่หน้ากู้เมิ่ง แต่ถูกลูกล้อของกู้เมิ่งเข้ามาขวางเสียก่อน
กู้เมิ่งผลักคนพวกนั้นออก แล้วเงยหน้ายกมุมปากท้าทายเขา
"ไอ้ลูกหมาตัวนี้อยากหาเรื่องตายก็ปล่อยมัน"
หลิวไห่ยิ้มเย็น
"ฉันไม่อยากมีเรื่อง นายปล่อยครูไปเถอะ"
หลิวไห่ยังคงใจเย็นในขณะที่กู้เมิ่งหัวเราะอย่างชั่วร้าย นักเรียนเริ่มเข้ามามุงดูพวกเขา ใครจะกล้าคิดว่านักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาในวันแรกจะกล้าหาเรื่องอันธพาลอันดับหนึ่งในโรงเรียนที่แม้กระทั่งพวกครูยังกลัวเกรง
"โอ้อวดเก่งซะด้วย เอาสิหากว่าเก่ง กูจะทำอะไรอีครูร่านลูกเมียน้อยนี่ก็ได้ มันกล้ามายุ่งเรื่องของกูมันก็ต้องได้รับโทษ เหมือนมึงยังไงล่ะ อยากลองกินตีนเหรอถึงได้เสือกแบบนี้ โถ่ ไอ้กระจอก"
สิ้นคำว่าไอ้กระจอก กู้เมิ่งก็ลงไปนอนนับดาวที่พื้นแล้ว เพราะความฝันที่จะเป็นตำรวจหลายปีมานี้เขาจึงเฝ้าฝึกฝนร่างกายอย่างเต็มที่แรงที่เขาซัดกู้เมิ่ง
