แววตาอันแสนชั่วร้ายของหลี่เจี่ยซินทำให้หลิวไห่กลัว
เขาไม่ได้กลัวเธอแต่กลัวตัวเองต่างหาก กลัวว่าเขาเองก็ไม่สามารถระงับจิตใจของตัวเองได้เช่นกัน
เขาเองก็รับปากน้องชายเอาไว้ว่าจะระวังตัวไม่ให้ความลับเปิดเผย และจะไม่ล่วงเกินหลี่เจี่ยซินเป็นอันขาด
แต่ไม่ทันเสียแล้วหลิวไห่ถูกหลี่เจี่ยซินกระชากร่างของเขาและผลักลงบนโซฟา หลิวไห่รู้สึกเจ็บหลังเมื่อแรงกระแทกนั้นไม่ธรรมดา
เขาปกป้องร่างกายตัวเองด้วยสองมือที่โอบเข้าหากันราวกับผู้หญิงที่กำลังจะถูกโจรชั่วทำมิดีมิร้าย ปากก็ขอร้องหลี่เจี่ยซินไม่หยุด
"หลี่เจี่ยซิน อย่านะได้โปรดเถอะ แล้วเธอจะเสียใจ"
หลี่เจี่ยซินเกิดหน้ามืดตามัว เธอจับแขนล่ำของเขากดลงบนโซฟา ใช่ร่างเล็กของตัวเองทับเขาไว้ไม่ให้เขาขยับหนี เสียงหวานนั้นออกจะแหบเครือเล็กน้อย
"ที่รักคนดีของฉัน ยอมฉันสักครั้งเถอะนะฉันไม่รู้เป็นอะไรมันร้อนไปหมดแล้ว"
อาการของหลี่เจี่ยซินในตอนนี้เหมือนเธอจะไม่ใช
