สองเดือนต่อมาพ่อของเขาก็ออกจากโรงพยาบาล เงินเก็บของพ่อมีมากจนหลิวไห่ตกใจในตอนแรก แต่เพราะค่าใช้จ่ายในการรักษาทั้งของเขาก่อนหน้านั้นและยังมีของพ่อของเขา ด้วยค่าใช้จ่ายที่มากเช่นนี้จึงทำให้เงินเก็บของพ่อเหลือไม่มากแล้ว
หลิวไห่ได้ใช้เงินส่วนหนึ่งในการปรับปรุงบ้านเพื่อให้สะดวกต่อการใช้ชีวิตของผู้ป่วยอัมพาต ยิ่งทำให้เงินของเขาหร่อยหรอลงจนเขากลุ้มใจ
"พ่อครับทุกอย่างเริ่มต้นที่ผมใช่หรือเปล่าครับ ผมทำให้ประธานกู้เกลียดทำให้กู้เมิ่งไม่ชอบหน้า พวกเราก็เลยตกอับแบบวันนี้"
หลิวไห่เอาแต่โทษตัวเอง มองพ่อด้วยสายตาเซื่องซึม
พ่อของเขาปลอบเขาด้วยรอยยิ้ม ทำราวกับว่าเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้สำคัญอีกต่อไปแล้ว
"ไม่ใช่หรอก หากจะโทษก็ต้องโทษพ่อที่ตัดสินใจกลับเข้าไปรับงานนั้นอีก จำไว้ว่าไม่ใช่ความผิดลูกบางทีมันอาจเป็นโชคชะตาก็ได้ที่ทำให้พ่อเป็นแบบนี้"
"แต่พวกมันทำให้พ่อเป็นแบบนี้นะครับ ไม่ใช่โชคชะตามันทำให้พ่อเป
