บทที่9
2023 Words
Ryu Talk : ผมกำลังยุ่งกับงานที่สนามแข่งและบริษัทเพราะช่วงนี้ผมเองก็ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ผับและเจอกับเพื่อนสองตัวของผมสักเท่าไหร่ และช่วงนี้ผมก็แทบจะไม่ได้กลับคอนโดเลยด้วย แต่ที่ขาดไม่ได้คือผู้หญิง อันนี้ไม่ว่าจะยังไงก็ขาดไม่ได้นะ..ช่วงนี้สนามแข่งรถมีปัญหานิดหน่อยเพราะคนที่เข้าแข่งมักจะเล่นพนันกันนอกสนามทำให้สนามของผมมีปัญหาเลยต้องจัดการเรื่องเพียงคนเดียว เฮ้อออ..เหนื่อยชิบ
“คุณริวมีคนมาขอพบครับ”
“ใคร? ไปบอกไปว่าฉันไม่ว่าง”
“เธอชื่อว่าหอมครับ งั้นผมจะไปบอกเธอให้”
“เฮ้ยไม่ต้อง!!” พอได้ยินเสียงกายพูดชื่อหอมผมก็ตาโตทันทีจนกายตกใจ
“เรียกเธอเข้ามาเลย”
“อะ ครับ” ผมปิดแฟ้มงานแล้วแสะยิ้มทันทีเมื่อกวางน้อยที่ผมเฝ้าทะนุถนอมรอวันเขมือบมาหาผมที่บริษัท ใช่ผมแม่งโคตรอยากเลย..กับเด็กนี่อะนะ ก็คราวนั้นที่ดันมีอะไรกันแค่ปลายๆ อ่ะ ทำให้ผมแทบจะขาดใจตายอ่ะ เลยบอกกับตัวเองว่าต้องทำให้ยัยเด็กนี่ยอมเป็นของผมก่อนจะได้จัดการคิดทบต้นทบดอกให้ลุกจากเตียงไม่ได้สามวันเลยคอยดู แต่ยัยเด็กนี่เองก็เริ่มจะมีท่าทีกับผมแล้วนะเอาเถอะ..อยากได้ของดีก็ต้องรอ เพราะผมก็ไม่ได้มีความต้องการขนาดนั้น ผู้หญิงก็มาสนองผมตามเดิมทุกวันไม่มีเปลี่ยนแปลง ผมมองหอมที่เดินเข้ามาในห้องและผมก็สั่งกายห้ามใครหน้าไหนรบกวนด้วย เธอยิ้มให้พร้อมกับถืออะไรมาด้วยแต่ผมไม่สนเดินไปกอดหอมเธอทันที กลิ่นโคตรกระตุ้นผมอ่ะ!!
“พะ พอแล้วค่ะ”
“อืม..แล้วมาหาฉันที่นี่มีอะไรล่ะ?”
“หอมเห็นคุณไม่ได้กลับคอนโดก็เลยเป็นห่วง เอาอาหารมาให้ทานด้วยนะคะ..หอมทำเองไม่มีส่วนผสมของกุ้งแน่นอนค่ะ”
“โหยย..มาได้เวลาพอดีกำลังหิวเลยอ่ะ มานี่มา” ผมจับมือหอมให้เดินมาที่โซฟาก่อนจะดึงร่างบางมานั่งที่ตักทันทีพร้อมกับกอดเอวบางอย่างแน่น
“คุณริว ปล่อยหอมนะคะ”
“ไม่ปล่อย..”
“ปล่อยก่อนค่ะ แล้วคุณจะทานข้าวได้ไง?”
“เธอก็ป้อนฉันสิ ฉันทำงานเหนื่อยมากเลยช่วงนี้มือไม่มีแรงเลยนะ..” เธอเอี้ยวตัวมามองผมอย่างยิ้มๆ แล้วหันหน้าไปเปิดกล่องข้าวผัดอเมริกา ผมก็แสะยิ้มทันทีพร้อมกับเอื้อมมือไปจับทรวงอกเธอบีบเบาๆ
“คะ คุณริว..อื้อ ปะ ปล่อยนะค่ะ ไม่งั้นหอมไม่ป้อนข้าวคุณจริงๆ ด้วย”
“ไม่กลัว กินนมเธอแทนก็ได้หึๆ”
“คุณริว!!”
“5555 เด็กน้อย กล้าตะคอกฉันเหรอ?”
“ก็คุณริวอ่ะ...” ผมยิ้มแล้วมองเธอที่หน้าแดงไปหมดก่อนจะโน้มใบหน้าไปประกบจูบปากบางทันทีอย่างโหยหา ลิ้นร้อนๆ ของผมกวัดเกี่ยวกับลิ้นบางอย่างอ่อนโยนทันทีมือบางของหอมกอดคอผมพร้อมกับผละจูบออกไปเอง
“พอแล้วค่ะ..ทานข้าวดีกว่านะ”
“อือ ป้อนด้วยอ่ะ..” เธอยิ้มแล้วมองผมที่อ้าปากรอก่อนจะกินข้าวเธอทำมา อร่อยจริงๆ ด้วย..หอมป้อนข้าวผมจนหมดแล้วเทน้ำเปล่ามายื่นให้ผมดื่มทันทีอย่างอิ่มๆ
“เฮ้อออ..อิ่มจัง ไม่ได้กินข้าวตั้งหลายวัน”
“จริงเหรอค่ะ ทำไมล่ะ?”
“ก็ช่วงนี้ฉันยุ่งงานที่โชว์รูม ไหนจะสนามแข่งที่เพิ่งเปิดอีก..โอ๊ยย วุ่นวายจะตายไป หัวสมองจะระเบิดอยู่แล้วเนี้ย..เฮ้อออ” ผมเสยผมตัวเองขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะมองมือตัวเองที่ถูกจับไปกุมไว้พร้อมมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ยิ้มให้ผม
“สู้ๆ นะคะ..หอมเป็นกำลังใจให้”
“หึเด็กน้อย มานี่มาขอกอดหน่อย” หอมขยับเข้ามาใกล้ๆ ผมก่อนที่ผมจะโอบเอวบางไว้แล้วหอมแก้มนวลทั้งสองข้างอย่างยิ้มๆ ที่เธอให้กำลังใจผม..
“คิดถึงนะรู้ไหม เด็กน้อย..”
“....”
“คิดถึงที่สุดเลยนะ”
“หะ หอมก็..คิดถึงคุณ”
“เหรอ จริงอ่ะ?”
“จริงสิค่ะ หอมไม่เคยโกหกนะ” ผมแสะยิ้มอย่างเหนือกว่าทันที..หึ อีกนิดเดียวเองนะริว แกก็จะได้ลิ้มลองสาวซิงสักที และยิ่งเด็กไร้เดียงสาแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกอยากจะทำอะไรที่มันอ่อนโยนดูบ้างอะนะ ถ้าได้สิ่งที่ต้องการแล้วผมก็จะเลี้ยงไว้ดูเล่น ไม่สิเลี้ยงไว้..ความคิดแม่งโคตรชั่วเลยริว!! ผมกะว่าถ้าได้ทุกอย่างตามที่ตัวเองต้องการก็จะทำตัวแบบเดิมนะ แต่ผมก็ไม่สนหรอก..บอกแล้วไงว่าผมอยากลองกินเด็กดูบ้าง และยิ่งเด็กแบบหอม หึเหมือนกระตุ้นความต้องการของผมดีจริงๆ เพราะต้องระงับอารมณ์ตัวเองมากแค่ไหนไม่ให้ล่วงเกินเธอไปมากกว่านั้น และที่สำคัญมันต้องเป็นการยินยอมด้วย..เพราะถ้าเธอมาเรียกร้องอะไรทีหลังผมจะได้บอกได้ว่าเธอยอมเป็นของผมเองไม่ได้โดนผมขืนใจ!!
“ไม่เคยจริงเหรอ?”
“จะ จริงสิค่ะ”
“หึๆ ล้อเล่น ทำหน้าบูดไปได้” ผมไล่จมูกไปที่แก้มนวลอย่างยอกเอิ้น จนเธอเบือนหน้าหนีผมอย่างเขินๆ ผมยิ้มเหนือกว่าก่อนจะได้ยินเสียงอะไรหน้าห้อง..
“เข้าไม่ได้นะครับคุณซินดี้”
“ปล่อยฉัน!! ริวค่ะ!! ริว!” ร่างสูงโปร่งของซินดี้คู่นอนของผมที่พรวดพราดเข้ามาก่อนจะทำหน้าตกใจแล้วเดินมากระชากแขนหอมไปจากตัวผม
“หน้าด้านจริง..นังเด็กเมื่อวานซืน!!”
เพียะ!!
“ซินดี้!!!” ผมลุกขึ้นทันทีอย่างตกใจที่ซิ้นดี้ตบหน้าหอมจนล้มลงไปกองกับพื้น ผมประคองหอมที่ก้มหน้าลงไม่เงยหน้ามองใครเลยก่อนจะสะบัดแขนออกจากผมเบาๆ แล้วส่ายหน้าไปมาพร้อมกับกุมแก้มตัวเอง
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ..หอมขอตัว”
“หอม..หอม!!” เธอเดินสวนซินดี้และกายออกไปจนผมหันมามองซินดี้ที่ทำหน้าโมโหผม ให้ตายเหอะ!! ถ้าหอมไม่ยอมฉันหรือหนีฉันไปนะ..
“ซินดี้!!”
“ก็ริวทำไม..”
“หุบปากไปเลย และต่อจากนี้ไปห้ามมาหาฉันอีก กายจัดการทุกอย่างด้วย..เวรชิบ!!!”
“ริวค่ะ!!” ผมไม่สนเดินออกจากบริษัททันทีแต่ก็ไม่ทันหอมที่หายไปอย่างเร็ว ผมหัวเสียทันที..เวรแท้ กำลังจะกล่อมเด็กนั่นให้เคลิ้มแล้วเชียวแผนแตกหมดซินดี้!! ผมขับรถปอร์เช่กลับไปที่คอนโดทันทีอย่างร้อนรน เพราะถ้าแผนที่ผมวางไว้พังเนี้ยจบเลยนะ..ทุกอย่างที่ทำมันจะพังไม่ได้เด็ดขาด ผมอุตส่าห์ลงทุนมากแค่ไหน!! ผมเปิดประตูเข้าไปก็เห็นรองเท้าของหอมที่อยู่หน้าประตู เอาว่ะคืนนี้คงจะต้องผิดนัดกับสาวแล้วกัน..
ก๊อกๆ!!
“หอม..ฉันเข้าไปนะ” ประตูห้องเปิดออกผมก็เห็นร่างของเธอที่นั่งร้องไห้อยู่ที่เตียงพร้อมกับแก้มที่เป็นรอยนิ้วมือของซินดี้ ผมเดินไปนั่งข้างๆ เธอก่อนจะเอื้อมมือไปลูบแก้มนวลเบาๆ ทำไมน้ำตาของเธอถึงทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ นะ..?? เมื่อกับว่าหัวใจของตัวเองมันกำลังเจ็บไปพร้อมกับเธอ ซึ่งผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้กับใครเลย
“หอม..”
“ฮึก..ฮือๆ”
“หอม..ฉันขอโทษ”
“ฮือ..คุณริว” ร่างบางหันมาสวมกอดผมทันทีพร้อมกับปล่อยโฮออกมา ผมถอนหายใจออกมาแล้วลูบผมเธอเบาๆ อย่างปลอบโยน
“เจ็บมากไหม? ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจัดการซินดี้ให้แล้ว ไม่ต้องร้องนะ”
“ฮึก ฮือๆ..”
“ถ้าไม่หยุดร้อง โดนฉัน..เลียร่องฟิตนะ”
“ฮึก..คะ คุณริว คนบ้า!!”
“หึๆ เช็ดน้ำตาก่อนเร็ว” เธอผละกอดออกจากผมแล้วเช็ดน้ำตาทันทีพร้อมกับใบหน้าที่แดงกร่ำ ผมโน้มใบหน้าไปหอมแก้มเธอข้างที่โดนตบพรมจูบอยู่แบบนั้นทันที
“หายเจ็บยัง?”
“อะ หายแล้วค่ะ”
“แน่นะ..”
“อือ คุณริวพอแล้ว..หะ หอมเจ็บแก้ม”
“แล้วเมื่อกี้บอกหายแล้ว?”
“กะ ก็หายแล้ว แต่คุณริวหอมแก้ม..หอมก็เลยเจ็บอีกไงค่ะ”
“โกหกเปล่าเนี้ย?” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์มองใบหน้าไร้เดียงสาที่ทำปากยู่ๆ ใส่ผมทันทีจนผมอดไม่ได้ที่จะโอบเอวร่างบางมาหอมแก้มทั้งสองข้างอย่างหมั่นขี้ยว..หอมจริง!!
“ไปอาบน้ำแต่งตัว..ฉันจะพาไปกินข้าว”
“เอ๊ะ?? แล้วผู้หญิงของคุณที่จะมา..”
“ฉันโทรไปบอกแล้ว วันนี้ฉันจะพาเธอไปกินข้าวนะ.. ไปไหมอ่ะ?”
“ปะ ไปสิค่ะ หอมไป”
“ดีมาก งั้นฉันไปเตรียมตัวก่อน” เธอยิ้มให้ผมอย่างดีใจ ผมเดินออกประตูมาพร้อมกับแสะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์กับเรื่องที่ตัวเองทำ เฮ้อออ..อดทนรอกินเด็กไม่ไหวแล้วว่ะ ดื้อชะมัด!! ไม่ยอมสักที เอาเถอะไหนๆ ก็รอแล้ว..รอต่อไปแล้วกัน รอวันที่จะถึงเวลาตักตวงให้อิ่มจนแทบจะสำลักเลยล่ะ หึๆ ผมพาเธอไปกินข้าวแน่นอนระดับท่านริวต้องร้านหรูเท่านั้นนะ..ผมนั่งกินข้าวกับหอมที่ดูจะตื่นเต้นกับการมากินข้าวกับผมที่สุด เรากำลังยิ้มให้กันอย่างสนุกถ้าไม่ติดว่า..
“อ้าวน้องชาย ไม่คิดว่าจะเจอแกนะเนี้ย”
“ทัตสึ..”
“ไง อ้าว..สาวน้อยของฉันมาด้วยเหรอเนี้ย?” ทัตสึหันไปยิ้มให้หอมที่ทำหน้ากลัวๆ กับใบหน้าของทัตสึที่แทบจะกลืนกินเธอ
“เออ ถ้าแกจะกรุณา..ช่วยเอาหน้ากวนๆ ของแกออกไปด้วยฉันจะกินข้าว!!”
“เหรอ บังเอิญนะฉันเองก็จะกินเหมือนกัน..นั่งด้วยนะ” มันหน้าด้านนั่งลงทันทีก่อนจะสั่งอาหาร บรรยากาศก็ตึงเครียดทันทีผมมองหอมที่มองทัตสึอย่างกลัวๆ แต่มันก็ไม่สนสั่งอาหารมาให้ผมด้วยและหอม
“อ้าวกินดิสั่งมาให้แล้ว..หอมครับทานเลยสิ”
“อะ ค่ะขอบคุณ” ผมมองมันที่ตักอาหารใส่จานให้หอมที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เหอะผมตักอาหารกินอย่างนิ่งๆ ช่างมันในเมื่อมันไม่ได้ทำอะไรที่เลวร้าย ผมกินอาหารไปมารู้สึกคันคอสุดๆ แล้วเกาคอตัวเองอย่างคันๆ
“คุณริวเป็นอะไรค่ะ?”
“อะ โอ๊ย.!!”
“คะ คุณริว!!” หอมลุกขึ้นมาประคองผมที่ทำท่าจะอ้วกออกมาพร้อมกับเกาคอตัวเองอย่างรุนแรงสายตาเหลือบไปมองทัตสึที่กอดคอมองผม ระ หรือว่า..
“อะ ไอ้เวร..ทัตสึ!!”
“ทำไมเหรอ? เป็นอะไรอ่ะ?”
“คุณริวค่ะ ทำไมผื่นขึ้น..ระ หรือว่าในอาหาร?” ผมมองหอมที่เอาช้อนเขี่ยจานไปมาก็พบกับเนื้อกุ้งอย่างเยอะในสปาเก็ตตี้
“กะ กุ้ง..คุณริว หอมจะพาไปโรงพยาบาลนะคะ”
“ไอ้..ทัตสึ..อะ ชั่ว!!”
“5555 เอาตัวเองให้รอดก่อนนะน้องชาย” มันเดินออกไปจากร้านทันทีแต่ผมตอนนี้เริ่มจะไม่ไหวแล้วแต่ยังมีสติโทรหากายแล้ว ผมเหลือบสายตาไปมองหอม..ใบหน้าไร้เดียงสาร้องไห้ออกมาพร้อมกับประคองผมให้นั่งอย่างดีๆ
“คุณริว..หอมจะพาคุณไปหมอนะคะ”
“ระ รออยู่นี่..”
“แต่คุณคอแดงหมดแล้ว หน้าก็ด้วย..หอมไม่อยากให้คุณเป็นอะไรไปนะคะ”
“รู้แล้ว..เด็กบ้า..” ผมลูบหัวเธอเบาๆ ที่ร้องไห้ออกมา ผมไอออกมาอย่างหนักพร้อมกับดวงตาของผมที่เริ่มจะปิดลงแล้ว..กายทำไมมันช้าจังว่ะ!!!
“คุณริวครับ!!”
เหอะ..ไอ้เวรกว่าจะมาได้นะ!!
“คุณริว!!”
- Writer
