ภายในห้องที่ไร้การทะเลาะกับเสียงเล็กแหลมรำคาญหูช่างเงียบสงบไม่วุ่นวาย แต่ทำไมเขายังนั่งซึมแทนที่จะรู้สึกดีล่ะ? เขาไม่สนถาดมื้อเช้าบนโต๊ะตรงหน้า แววตามองเหม่อไร้จุดโฟกัส สองมือประสานกันบนหน้าผากขณะแหงนขึ้น
“เห้อ” ลัยลาฮ์เหมือนหลุมกับดักที่ทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์เรื่องเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า นึกถึงสัมผัสรักแสนหวานบนเตียงมีสองกายหลอมรวม ร้องกระเส่า ขยับกายร่วมกันไต่แตะขอบสวรรค์ และการได้แอบสำรวจกลีบผกาที่เคยลุ่มหลงนั้นหาได้ด่างพล้อยหรือสึกหรอลงไปแต่อย่างใด
“เห้อ”
เขาเผลอถอนหายใจออกมาอีกครั้งจนอาซานเอ่ยถาม
“มื้อเช้าไม่น่าทานหรือครับ หรือเพราะลัยลาฮ์”
“ใช่แล้วอาซาน ฉันติดกับดักเธอเข้าอีกจนได้ เห้อ ฉันแค่สงสัยว่าเธอทำไมถึงได้ตกตระกำลำบาก? แล้วสิ่งของที่ฉันเคยให้ไปไหนหมด?”
เขาให้คนแอบตามเธอไปถึงที่พัก เมื่อรู้ว่าเธออาศัยอยู่ในห้องเช่าขนาดเล็กกับเพื่อน ไม่มีรถ ไม่มีบ้านหลังใหญ่ที่เขาเคยให้อีกแล้
