“กรี๊ดดด”
หญิงสาวกรีดร้องลั่นพลางสับเท้าวิ่งหนีไปอย่างไม่รู้ทิศทาง ดวงตาคู่สวยหวาดหวั่นกวาดมองหาผู้คนที่พอจะเข้ามาช่วยเหลือหรืออธิบายในสิ่งที่เธอประสบพบเห็น
เธอลืมไปหมดสิ้นว่าตนเองวิ่งมาได้ไกลแค่ไหน ความกลัวสั่งการให้อะดรีนาลีนหลั่งออกมามากมายจนพาร่างกายวิ่งผ่านทางแยกแถมกระโจนขึ้นบันไดทอดไปสู่ชั้นบน
เธอลืมแม้กระทั่งมือถือที่ทำหล่นไว้หน้ากรงสัตว์ดุร้ายเขี้ยวใหญ่น่ากลัวแถมมีแผงคอซึ่งเป็นขนยาวหนาสีขาวนั่น
ใช่ มันต้องเป็นสิงโต!
เธอจำได้ติดตาโดยเฉพาะขนยาวเงาสลวยประหนึ่งหญิงสาวที่เพิ่งผ่านการอบไอน้ำและหวีผมมาอย่างดี
แต่ให้ตายเถอะ เธอกลัวการกระโจนเข้าใส่พร้อมเสียงคำรามก้องของมันจนนึกว่าหัวใจวายนอนตายตรงนั้นแล้วที่วิ่งเผ่นราบมาไกลนี่คือวิญญาณที่หลุดจากร่าง
“แฮ่กๆ”
เมื่อหยุดยืนหอบพักหายใจหายคอ พอได้สติกลับมามือสั่นเทาจึงค่อยๆลูบคลำลำคอที่ยังตั้งบ่าอยู่ กับร่างกายที่ครบถ้วนทุกส่วนไม่มี
