มีมี่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายช่วงนี้ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงทำไมชอบแดกดันเธอด้วยคำพูดและสายตา เธอพยายามใช้ชีวิตเป็นปกติไม่ให้เด่นเกินไปด้วยซ้ำก็ยังไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจเข้าจนได้
ติ้ง!
ร่างเพรียวระหงเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเหมือนจะมีคนส่งข้อความมาหาเธอทางเบอร์แต่พออ่านจนจบแล้วก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
มีมี่ขับรถเข้ามาในตัวเมืองถึงสนามบินก็เกือบสามทุ่มเข้าไปแล้ว เธอวนหาร้านที่นัดกันไว้กับใครสักคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอกันมานานมาก มากจนเธอเกือบลืมคนคนนี้ไปแล้ว
“พี่ซอล” หญิงสาวเดินเข้าไปยังร้านอาหารจานเดียว มองดูแล้วก็ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้
“มาแล้วเหรอ กินข้าวมาหรือยังเรา”
มีมี่เม้มริมฝีปากก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ เธอไม่คิดว่าเขาจะยังยิ้มอ่อนโยนมาให้ผู้หญิงอย่างเธอและไม่คิดว่าจะได้รับสายตาอบอุ่นจากผู้ชายคนนี้อีกแล้ว แต่มันก็ยังคงมีให้เธอมาเสมอทุกครั้งที่ได้เจอกัน
“แล้วเกิดอะไรขึ้น
