บุหลันจันทร์เจ้า

อาถรรพ์เบญจเพสหรือลางบอกเหตุ

เช้าของวันใหม่จันทร์เจ้าเอยรีบร้อนไปทำงานลงมาจากบ้านชั้นสองได้ก็วิ่งมาคว้าขนมปังปิ้งไปหนึ่งแแผ่นจากโต๊ะอาหาร

"อ้าวไม่นั่งทานให้อิ่มก่อนล่ะลูก" จิตตราหันไปถามลูกสาวที่วิ่งออกประตูบ้านไป

"ไม่ทันแล้วค่ะแม่นอนเพลินไปหน่อย" เธอวิ่งไปตะโกนตอบไป

"ขึ้นรถขึ้นราดีๆนะลูก"

"ไม่น่าเชื่อว่าลูกสาวเราจะเป็นคุณครูนะคะพ่อ ยังกับม้าดีดกระโหลก" จิตตราบ่นให้สามีฟัง

"คงจะลืมไปว่าต้องไปทำงานเมื่อวานลางานนี่นะ" เกรียงไกรยิ้มมองตาม

วันนี้เป็นอีกวันที่เธอพึ่งพาขนส่งสาธารณะ จันทร์เจ้าเอยเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่ขี่ผ่านในซอยให้ไปส่งที่สถานีรถไฟฟ้าระหว่างที่รถคันที่เธอนั่งซ้อนท้ายอยู่กำลังแล่นไปตามความเร็วปกติก็มีรถกระบะคันหนึ่งวิ่งสวนมาด้วยความเร็วคล้ายว่าจะเบรคไม่อยู่ เมื่อคนขี่รถมอเตอร์ไซค์เห็นก็ร้องขึ้นมาเสียงดัง

"เฮ้ยยย"

แต่ทันใดนั้นเองจู่ๆรถกระบะคันดังกล่าวก็เบี่ยงตัวหลบออกไปได้อย่างรวดเร็วทำเอาทั้งคนขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้างและจันทร์เจ้าเอยใจหายใจคว่ำไปตามกัน

"มายังไงของมันเนี่ย เป็นอะไรไหมน้อง" คนขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้างบ่นดังแล้วหันมาถามเจันทร์เจ้าเอย

"ไม่เป็นอะไรค่ะพี่ โหย ขับรถได้หวาดเสียวมากแต่ไม่เป็นอะไรค่ะไปต่อดีกว่าหนูจะสายแล้ว" จันทร์เจ้าเอยถอนหายใจเพราะกลัวไม่ใช่น้อยเหมือนกันเพราะอีกแค่นิดเดียวรถที่เธอนั่งมากับกระบะคันนั้นก็จะประสานงานกันอยู่แล้วในระยะกระชั้นชิด

เหตุการณ์ดังกล่าวอยู่ในสายตาของใคนคนหนึ่งที่มองดูด้วยความโกรธแค้นและผิดหวังที่ไม่เป็นไปตามคาดคิด

เมื่อจันทร์เจ้าเอยถึงสถานีรถไฟฟ้าได้ก็รีบวิ่งไปซื้อตั๋วและขึ้นบันไดเลื่อนไปยังชานชาลาทันที ในเวลาเร่งด่วนแบบนี้ใครก็ต่างพากันวิ่งเพื่อไปรอขึ้นรถไฟฟ้า เธอเองก็เช่นกัน

"ว้ายยยกรี๊ด" จันทร์เจ้าเอยถูกใครไม่รู้วิ่งเบียดจนเธอเซจนเกือบตกลงไปที่รางรถไฟแต่กลับมีมือที่มองไม่เห็นคว้าตัวเธอเอาไว้ได้จนปลอดภัยในที่สุด

"ปรี๊ดดดดด"

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณ" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย บนสถานีเป่านกหวีดไล่ผู้คนที่มุงกันอยู่ให้ออกห่างแล้วมาดูถามไถ่จันทร์เจ้าเอย

"มะไม่เป็นไรค่ะ มีใครไม่รู้วิ่งชนน่ะค่ะ" จันทร์เจ้าเอยยังอกสั่นขวัญแขวนอยู่กับเหตุการณ์เมื่อสักครู่

"เดินระวังหน่อยครับช่วงเวลารีบเร่งคนเยอะมาก มีเบียดมีชนกันเป็นธรรมดา แต่คุณพยายามอย่าไปยืนใกล้รางครับ อยู่ในเส้นที่กำหนดเท่านั้นนะครับมันอันตราย" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบอกแก่เธอ

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" เธอเองถึงแม้จะรีบแต่ก็มั่นใจว่าไม่ได้เดินใกล้รางรถไฟฟ้าขนาดนั้น แต่เธอรู้สึกเหมือนมีใครผลักเข้าอย่างแรง

"ฮู้ววว วันนี้มันเป็นวันอะไรนะเพิ่งผ่านวันเกิดตัวเองมาแท้ๆ" จันทร์เจ้าเอยเป่าลมออกปากพึมพำในความโชคร้ายวันนี้

เมื่อขบวนรถไฟเคลื่อนตัวไป สายตาคู่เดิมยังคงจ้องมองที่เธอด้วยความเคียดแค้นและผิดหวังที่ไม่เป็นดั่งใจเหมือนมีใครมาขวางไว้อีกแล้ว

"แส่นักนะมึง" เสียงนั้นแหบแห้งคำรามอยู่ในลำคอ

........................