Angst and Fury

The Martyr's Tale

The Martyr's Tale

(One Shot)

Napakasaya ang makuha ang bagay na matagal nang pinapangarap at ginugusto natin para sa ating sarili. Maging isang Mrs. Danielle Lianzares-Dixon na ang bumuo para sa kasiyahang iyon. Ang maging kabiyak ng taong pinakamamahal ko. Ang magkaroon ng happy ending kasama s'ya hanggang sa huling hininga. But is it really a happy ending? Oo nga, kami ang nagkatuluyan, pero iyon na ba ang magiging basehan ng isang happy ending?

It was perfect, or so I thought.

Ang lakas maka-fairytale ng aming story. I can't imagine my husband having an affair, I mean he's a good guy. Never s'yang nag-cheat nong in a relationship status pa lang kami, girlfriend and boyfriend thingy. Pero hindi dahil never mo s'yang na-imagine na gawin ang ganong bagay hindi n'ya na iyon magagawa. At iyon ang mas masakit. Then one day... everything changed.

Doon nagsimula ang istorya ng pagpapakatanga. Pero anong magagawa ko? Mahal ko e. The Martyr's Tale.

Nagising ako nang maramdaman ko ang sikat ng araw, kissing my bare skin. Kinapa kapa ko ang kanang bahagi ng kama para hanapin s'ya, but he wasn't there. Wala ito sa pagkakahiga doon. Marahan kong minulat ang aking mata at dahan dahang tiningnan ang gawi n'ya. I sighed. Wala na talaga s'ya sa aming higaan. Kalev.

Bumangon ako sa pagkakahiga sa kama, inayos ko ang aking sarili bago naglakad pababa ng aming kwarto. Nadatnan ko si Kalev sa veranda ng bahay, nakaupo s'ya sa kanyang paboritong silya habang sumisimsim ng black coffee at tumitipa sa laptop n'ya. Hindi ako gumawa ng ingay habang pinagmamasdan s'ya para hindi maistorbo sa kanyang ginagawa. Mukhang hindi naman n'ya ramdam ang presensya ko, sumandal lang ako sa may pintuan patuloy na pinanuod s'ya. I know it's important, malamang sa malamang para sa company n'ya ito. Alam kong ayaw n'ya ng naaabala sa ganitong pagkakataon kaya minabuti ko na lang na pagmasdan s'ya.

He's really handsome. His face, his nose, his eyebrows, everything is perfect and I'm lucky to have him. At ang saya sa pakiramdam na matawag akong Mrs. Dixon. Limang taon na rin kaming mag-asawa, pero wala pa ring nagbago sa nararamdaman ko para sa kanya. Still the same and how I wish, sana kagaya ko rin s'ya. Nagbuga ako ng malalim na paghinga. "Good morning, hon," kunot noo itong napatingin sa'kin. Agad din s'yang nagbawi ng matamang tumunog ang phone n'ya. Sinagot n'ya ito ng hindi man lang tinitingnan ang caller.

"Hey," he said to the other line. His face light up, siguro nang mapagsino nito ang kanyang kausap. Sinenyasan naman n'ya akong manatili sa puwesto ko samantalang s'ya ay lumayo sa aking ng kaunti. Nailing lang ako habang sinusundan s'ya ng tingin. Mukhang good mood s'ya sa pinag-uusapan nila. Natapos din ilang sandali pa ang tawag, mabilis namang bumalik si Kalev sa kaninang inuupan nito.

Bumaling ang tingin n'ya sa'kin. "Do you need anything?" mabilis din s'yang nag-iwas ng tingin sa gawi ko. Muli s'yang humarap sa kanyang laptop. Napayuko ako at napailing-iling.

"Uh, I told you yesterday, right? May appointment ako sa doctor ngayon, so I'm asking you if you're free today so you can go with me?" sabi ko kagat ang pang-ibabang labi. Tumigil naman s'ya sa pagtipa ng kanyang laptop pero nanatili itong nakatingin doon.

"Oh, about that," he paused na para bang may iniisip, humugot ito nang malalim na paghinga bago nilaro-laro ang ballpen na nasa gilid ng laptop n'ya at tumingin sa'kin. "I'm sorry, I have a board meeting later. It's really important, hindi ko basta basta maka-cancel iyon. Maybe next time, Elle?" wala na uli ang atensyon n'ya sa akin. Nasa laptop na uli si Kalev.

Tumango naman ako habang pinisil pisil ang mga daliri ko. It's okay. I said to calm myself, hindi naman ito ang unang beses na tinanggihan n'ya ako pero masakit pa rin. Parang may pumipiga sa puso ko sa tuwing nangyayari ito. "I understand. How about dinner?" sabi ko na pilit pinasisigla ang boses ko.

"I don't know." he shrugged. Pinilit ko pa ring ngumiti. "Just text me, I'll cook for you,"

MY heart was beating fast. Namamawis na rin nang malamig ang kamay ko at humahapdi na ang gilid ng mata ko. I texted Kalev kung nasaan ito. Ilang sandali naman ay nag-reply s'ya. I immediately read his reply.

From: Kalev

Board meeting. Y?

Pakiramdam ko ay mas lalong namasa at nangingilid ang mga luha sa aking mata. Muli kong binasa ang mensahe n'yang iyon. No, it wasn't the first time he lied to me, this is not something new since we got married, no- two months lang palang nagsimula ang lahat. Mariin akong napapikit at mabilis na pumasok sa isang cubicle. Hindi ko na pinigilan pa ang mga luhang umalpas sa'king mga mata. I saw him again, I saw him with his other girl. Hindi ko kilala kung sino ang kabit nito at wala rin akong lakas ng loob para kilalanin iyon. Ilang beses ko na sila nakitang magkasama but I didn't do anything. I don't have the guts to confront them, ayokong malagay sa sitwasyong kailangan ko s'yang papiliin dahil baka hindi ko makaya kung sakaling hindi ako 'yung pipiliin n'ya, hindi ko kaya 'pag tinalikuran n'ya ang pinagsamahan namin ng ilang taon para lang ipagpalit sa babaeng iyon. I doubt that.

Huminga ako nang malalim bago nag-dial ng nuber ng pinakamalapit kong kaibiga­­­­n- Yuki. After three rings, sumagot din ito. Masiglang bumati ang nasa kabilang linya.

"I saw him again," pahayag ko. Hindi ko na kailangan pang i-elaborate dahil alam kong naintindihan n'ya iyon. Natahimik s'ya at tanging paghinga na lang n'ya ang naririnig ko.

She sighed. "What's your plan?" Yuki asked.

Hindi naman agad ako nakaimik. What's my plan? Palampasin at hayaan na para bang wala akong nakita. Iyon ang plano ko. "You know me. Hindi ko kaya," sabi ko rito habang umiling-iling na para bang nakikita n'ya ako.

"Magpa-annul ka na, hindi naman uso ang divorce dito sa Pilipinas. Palayain mo na ang sarili mo, girl. Masyado ng masakit 'yan. I doubt na maayos pa ng tuluyan, malaki na ang sugat. Hindi lang basta simple and don't blame yourself, wala kang kasalanan," umiling ako and I ended the call.

ELEVEN forty nine pm. Dapat mahimbing na akong nagpapahinga sa mga oras na ito. Pilit man akong kinakain ng antok, nilalabanan ko pa rin ito. Hindi pa ako pwedeng matulog. Tumayo ako at nagpalakad lakad pabalik balik sa mesang inihanda ko para sana sa dinner for Valentine's date namin ni Kalev. Pero hanggang ngayon hindi pa rin s'ya umuuwi. Tulog na rin ang mga kasambahay namin. I shouldn't stress myself, pero heto ako ngayon nilulunod ang sarili sa kakaisip kung may balak pa bang umuwi ang asawa ko.

Isang malakas na pagbusina ng sasakyan ang nakapagpatigil sa'kin sa ginawa kong paglalakad back and forth. Alam kong siya 'yun. Narinig ko rin ang pagbukas ng gate. Mabilis akong sumilip sa bintana na nakaharap sa gate. And confirmed, si Kalev nga iyon. Nagmamadali kong binuksan ang main door ng bahay para salubungin s'ya. Naabot pa ng pandinig ko ang pagsigaw n'ya at pagmumura kay kuya Dante, ang aming guard dahil sa bagal daw ng pagkilos nito. Gayun pa man, inalalayan pa rin s'ya ni kuya Dante sa paglalakad. He can't even stand without any support, dinaluhan ko naman ito at inako ko na ang pagpasan sa kanya.

"Ako na po, kuya," magalang kong sabi rito. Sinuklian n'ya naman ako ng ngiti. "Sigurado ho kayo, ma'am? Pwede ko naman po s'yang alalayan hanggang sa makapasok na kayo?"

Umiling naman ako at nagpasalamat. Dahan dahan kaming pumasok ng bahay. Sakto namang nagising ang isa sa mga katulong namin. Akmang tutulungan n'ya ako sa pag-akay kay Kalev pero pinatigil ko ito.

"Kaya ko na. Pakikuha na lang ng bimpo at maligamgam na tubig. Dalhin mo sa kwarto," tumango naman agad ito at tinungo ang kusina.

Nagpatuloy kami sa pag-akyat sa second floor ng bahay diretso sa aming kwarto. Wala na itong malay ng ihiga ko s'ya sa kama.

"Kalev," tinapik tapik ko ang pisngi n'ya. Umungol lang ito pero hindi na n'ya nagawang gumalaw sa pagkakahiga. I heard a knock, ilang sandali ay pumasok si Emily at binigay sa akin ang bimpo at maligamgam na tubig sa maliit na basin, umalis din ito agad. I sighed.

"What happened? Lasing ka na naman," pagkausap ko sa kanya kahit alam kong hindi naman s'ya sasagot. Napailing iling ako. "You stood me up again. Hindi mo man lang ba naalala?" kinuha ko ang bimpo at inulublob sa maligamgam na tubig at piniga iyon para linisan ang katawan n'ya. Hindi naman ito ang unang beses na umuwing lasing s'ya, halos ilang linggo na ring ganito ang kinahihinatnan namin. Hinubad ko ang suot niyang plain white shirt na nadumihan na dahil sa suka nito sa damit. Pinahid ko gamit ang bimpo ang parteng dibdib ni Kalev. Napahugot ako ng paghinga. Isinunod kong ibinaba ang jeans n'yang suot at ang boxers nito. I gasped like it was the first time. Pinakatitigan ko ang p*********i n'ya. There are orgasms around the shaft at nagkalat sa kahabaan nito. Love juices, definitely not from mine.

Patuloy pa rin ang paglilinis ko sa kanya. Hindi naman ito ang unang beses na makita ko s'ya ng ganon, na may ibang katas ng babae. I smiled sadly. Lihim na lang akong napaiyak.

"HEY. Good morning," bati ko sa kanya na nag-aagahan. Napatigil s'ya sa kanyang pagsimsim ng kape at tumingin ng bahagya sa'kin.

He fake a smile. "Good morning too." Tumango lang ako at naupo sa tabi n'ya. Hindi ako umimik habang kumakain, hindi ko rin magawang buksan ang topic sa nangyari kagabi. Nasaktan ako, pero wala akong magagawa doon. I can't bear the thought of losing him.

Nakuha n'ya ang atensyon ko sa pagtikhim ni Kalev. Agad kong hinanap ang mga mata nito. Seryoso ito habang pinapasadahan n'ya ng tingin ang mukha ko. Inosente naman akong tumitig sa kanya.

"What?" I asked, confused. "May dumi ba ako sa mukha?" tanong ko sa kanya as I uncomfortably shifted my gaze. Pinahid ko rin ang parte ng mata kung sakaling may morning stars at bahagi ng labi kung may tuyong laway. O kaya naman nahalata n'ya ang mapupula kong mata.

He shook his head. "No, just wondering if you're free tonight?" Kalev answered.

Tumitig naman ako ng bahagya sa kanya. Is he asking me out on a date? After that two months? Nagliwanag ang mukha ko sa isiping iyon. Balak n'ya bang bumawi sa ginawa n'ya kagabi? Pansamantala naman akong tumigil para isipin kung anong gagawin ko para mamaya. "Wala naman. Bakit, anong meron?" usisa ko sa kanya.

He just shrugged. "Early anniversary celebration. Dinner tayo?" Anong araw ngayon? February 15. Ilang araw na lang pala.

Tumango naman ako. "Okay. Bakit advance ang celebration? Pwede naman nating i-celebrate sa mismong araw," Ito ang uanang beses na mangyayari ang ganito. Unang beses na gaganapin ng mas maaga sa mismong anniversary.

"I have a business trip on that day." My heart hammered inside my chest. Wala naman akong makitang kahit anong emosyon sa kanyang mata. "Is it really necessary?" tanong ko, hoping he could cancel the trip.

"Are you serious Elle?" he asked in disbelief. Halata ang inis sa tono ng pananalita n'ya.

"It's not like that. I mean, I'm just hoping you... you know. Uh, It's okay. I'm cool with that. Settle then. Dinner tayo," I tried to smile. He gave me a lopsided smile in return. I sighed.

I wore a fitted red dress, showing the curves of my body. Nilagyan ko lang ng light make up ang mukha ko at ipinuyod sa isang messy bun ang aking buhok. Simple lang ang pagkaka-ayos ko. Muli akong tumingin sa salamin. I smiled at myself, contented and satisfied with my look.

Narinig ko naman ang pagbukas ng pinto ng aming silid. Mabilis akong humarap kay Kalev na nakasandal sa may pintuan. He was looking at me. Tipid s'yang ngumiti nang magtama ang aming mga mata. Kinuha ko ang pouch ko.

"Let's go?" aya nito. I just nodded. Inabot n'ya ang kamay ko para alalayan ako sa paglalakad. I was actually waiting for him to at least give compliment like he usually do. Madalas n'yang sinasabi tuwing may espesyal na mga okasyon, how beautiful I am with my dress. Kahit gaano pa ito ka-simple, pero ang ganda ganda kapag ako ang nagsusuot. But he didn't. Hanggang sa makarating kami sa favorite naming restaurant, hindi s'ya umimik. I did the same.

Wala akong narinig na isang komento mula sa kanya. "Hi, I'm Treschie. I'll be your server for tonight. Can I take your order sir, madam?" it was her again, ang madalas naming waitress na nag-se-serve sa'min dito.

"The usual," he said. Alam na nito kung anong order namin na mabilis n'yang isinulat. Nang matapos s'ya, bumaling naman ito sa'kin.

"I'll have the same," sabi ko. Tumango tango ang waitress and smiled. "Okay then, wait for fifteen minutes, ma'am and sir,"

Wala pa ring nagsasalita sa'min ng dumating ang order at nagsimula ng kumain. Hindi ko alam pero may bumabara sa aking lalamunan. May kakaibang kaba ang dala nito sa'kin. Madalas kong naririnig ang pagtunog ng phone n'ya. Lagi ring nakakunot ang noo nito habang tinitingnan kung sino ang caller at nagre-reply sa mga texts nito. Napailing ako habang tinatapos ang pagkain. Dati naman, hindi n'ya ini-entertain ang mga iyon tuwing may ganito kaming lakad.

Natapos kami with that awkward atmosphere. Matapos n'yang bayaran ang bill namin, sabay kaming lumabas ng restaurant at nagtungo sa parking lot with our hands intertwined. Kami lang ang natatanging naglalakad sa parteng iyon. "Thank you," I said with a smile. "Ito 'yung unang beses nating lumabas, oh, nevermind,"

Pinisil mo lang ang kamay ko at marahang ngumiti but that smile disappeared when someone called his name. boses ng babae iyon, dahil kami lang ang tao sa parking lot. Rinig na rinig ko ang suot nitong high heels na gumagawa ng ingay. Padabog na lumapit sa'min ang babae.

"Kalev!" she shouted. "Kalev, why are you still with her?" kumunot naman ang aking noo sa narinig pero hindi ako nagsalita.

"Trixie what are you doing here?" bakas sa boses ni Kalev ang pagbabanta sa babaeng kausap.

"You promised! You said, hihiwalayan mo na ang babaeng 'yan for me!" nalaglag ang panga ko sa sinabi n'ya. I tried not to cry. Pinipilit kong pigilan ang mga luha. "He can't give you a child Kalev! Wala s'yang kwenta!" tuloy tuloy pa nitong sabi.

She's right. I can't give Kalev a child because of infertility. Mapakla akong natawa.

"Lasing ka na Trix! You should go home," mahinahong wika ni Kalev. His face didn't show any emotions.

"No! I won't unless you're with me!" umiling naman ang asawa ko sa turan n'ya.

Masamang tumingin ang babae sa aming dalawa. "Mamili ka! Ako o 'yang babaeng 'yan! I hope you'll choose the easy way, babe." She smirked.

"Umalis ka na," may kinuha s'ya sa kanyang bag, and to my surprise umalingawngaw na ang putok ng baril sa buong parking lot. Nagpalinga-linga ako sa buong paligid, tumakbo naman si Trixie papalayo sa'min. Hindi s'ya tinangkang habulin ni Kalev. Bumaling s'ya ng tingin sa'kin.

"Are you okay?" he asked, halata ang pag-aalala sa mga mata nito.

Ngumiti naman ako sa kanya pero nabitin ang ngiting iyon ng mahawakan ko ang malapot na likido sa aking tiyan. Dahan dahan akong napatingin sa bahaging iyon, nakakaramdam na ako ng pagkahilo. He cursed. Dugo iyon na nagmumula sa parte ng tiyan ko. Ako pala ang tinamaan ng bala. Alam kong napagtanto na iyon ni Kalev

Hindi ko na kinaya ang bigat ng aking katawan, parang nawalan ako ng energy ng sumusuporta sa bigat ko. Naramdaman ko ang unti unti kong pagbasak pero bago pa tuluyang tumama ang katawan ko sa lupa sinalo na ito ng matipunong braso ni Kalev.

"f*****g s**t! Open your f*****g eyes! Don't scare me! Don't f*****g sleep!" hawak hawak ng braso n'ya ang parteng ulo ko samantalang nakahiga naman ang katawan ko sa semento habang s'ya ay nakaupo. Tears escaped in his eyes.

I smiled at him. "D-Don't cry... I-It's okay..." pagpapatigil ko sa kanya. Pero sunod sunod ng lumabas ang mga luha sa kanyang mata.

"Just don't die, Elle. Promise I'll be good. Just please, stay with me." Patuloy pa rin ang pagdaloy ng mga luha sa kanyang mga mata. He pleaded again. Natataranta s'yang may kinuha sa kanyang bulsa. Nang ilabas n'ya iyon nakita ko ang kanyang cellphone. "Tatawag ako ng ambulance. P-Please... don't leave me..."

Nangangatal ang mga kamay nito habang pinipindot ang screen ng kanyang phone at mabilis na inilagay sa tenga ito. Bumibigat na ang talukap ng aking mata. Hindi ko alam kung paano lalabanan ang antok na pilit na gustong umangkin sa aking katawan.

Unti unti kong itinaas ang aking kamay para haplusin ang pisngi n'yang namamasa ng luha. Dahan dahan kong pinapahid ng aking daliri 'yon. Tumingin si Kalev sa'kin. Pinilit kong ngumiti sa kanya. "Makakahingi tayo ng tulong. Trust me," sabi n'ya ikinulong ang aking isang kamay sa kanyang palad.

Bago pa tuluyang kaninin ng antok ang aking sistema. Marahang binuksan ko ang aking pouch at kinuha doon ang malamig na bagay.

A PT with two red lines. Ito ang dahilan kung bakit n'ya nagawang mag-cheat, hindi ko kayang mabigyan s'ya ng anak. But it's a miracle, at ang Pt na ito ang patunay. Inilagy ko iyon sa kanyang kamay. Hindi ito makapaniwalang napatingin sa akin.

I smiled and mouthed 'Happy anniversary'.

And slowly I closed my eyes.

END

PsychopathxXx