Chapter 5 ดีดดิ้นเพื่อโก่งค่าตัวหรือไง

1345 Words

Chapter 5 ดีดดิ้นเพื่อโก่งค่าตัวหรือไง ปราบเดินเข้ามาหา เขามองหญิงสาวร่างเล็กขำๆ เธออยู่ในชุดเดรสสั้นคล้องคอ เปลือยแผ่นหลังนวลเนียนน่ามอง พอเขาขยับเข้าไปใกล้ ก็ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ กลิ่นหอมหวาน แต่ทว่าแฝงด้วยความเซ็กซี่ มันเป็นกลิ่นที่แปลกไปกว่าที่เขาเคยได้สัมผัส จากน้ำหอมเคาน์เตอร์เคาน์เตอร์แบรนด์ที่คุ้นเคย ‘น้ำหอมกลิ่นอะไรกันนะ’ เขาคิดในใจ ขยับเข้าไปใกล้ หวังจะสูดกลิ่นให้รู้แน่ชัด แป้งฝุ่นรู้สึกเขินกับชุดของตัวเอง แม้ดูมิดชิดไปถนัดตาเมื่อเปรียบเทียบกับผู้หญิงที่อยู่ในงาน แต่ความสั้นของชุดทำให้เธอดึงชายกระโปรงลงเป็นระยะ เธอไม่ชินกับชุดแบบนี้ แผ่นหลังเปลือยเปล่าของเธอก็ทำให้รู้สึกแปลกๆ “ไหวจริงๆ เหรอแก เหมือนโรงฆ่าสัตว์ไม่ผิด จ้องแต่จะกระทำชำเรา” แป้งฝุ่นถามตัวเองเบาๆ ชายหนุ่มส่งมือหนาไปแตะหัวไหล่ของเธอ ทำให้แป้งฝุ่นสะดุ้งโหยง “ว้าย! ตาเถร หนังหมา ตาจิ้งจก แกงหกหมดแล้ว” แป้งฝุ่นตกใจจนอุทานออกมา ปราบหัวเราะขำ “ทั้งหมดที่ว่ามา มันเกี่ยวอะไรกัน” “มันเป็นคำอุทานเวลาตกใจ ทำไมต้องเกี่ยวกันด้วย ออกไปห่างๆ เลย” หญิงสาวกระแทกเสียงตอบกลับ ขยับตัวออกจากเขา ปราบชำเลืองมอง เข็มกลัดรูปหัวใจสีชมพูที่หน้าอกของเธอ เขายิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ “ไปกับฉันไหม” เขาบอกพร้อมกับแตะที่ต้นแขนของเธออีกครั้ง “ปล่อยฉันนะ” หญิงสาวสะบัดแรง พร้อมกับก้าวถอยหลัง มองอย่างหวาดระแวง “ดีดดิ้นเพื่อโก่งค่าตัวหรือไง ทำเป็นไร้เดียงสาไม่รู้ว่างานแบบนี้จัดขึ้นมาเพื่ออะไร” ปราบบอกไปด้วยอารมณ์ของความมึนเมาผสมอยู่ด้วย “อย่ามาดูถูกฉันนะ” ชายหนุ่มหรี่ตามองการแต่งตัวของหญิงสาวอย่างดูถูกโจ่งแจ้ง “แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ อ่านกฎกติกาดีหรือยัง” แป้งฝุ่นพูดไม่ออก ปฏิเสธไม่ได้แม้แต่ประโยคเดียว เพราะทุกอย่างที่เขาพูดออกมาเป็นความจริงทั้งหมด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ยอมลดละความพยายาม ยกเหตุผลอ้างหาทางออกให้ตัวเองจนได้ “แต่คุณก็ไม่ควรเข้ามาแบบประชิดโดยไม่ตั้งตัวแบบนี้” ปราบกวักมือเรียกพนักงาน หยิบเหรียญในกระเป๋าของตัวเอง ส่งให้พนักงาน เหรียญที่ว่าจะถูกสะสมเป็นเงินขวัญถุง ของขวัญที่หญิงสาวจะได้รับจากทางร้านนั่นเอง “ฉันเลือกคนนี้” พูดจบเขาก็คว้าข้อมือหญิงสาว กระตุกเข้าหา พร้อมกับอ้าแขนรอรับอย่างหยาบคาย เรือนร่างอรชรของแป้งฝุ่น ลอยหวือตามแรงกระตุกไปอยู่ในอ้อมกอด เธอรวบรวมกำลังสุดแรงผลักเขาออก เงยหน้าขึ้นจ้องตาอยากท้าทาย เธอเกลียดกิริยาหยาบคายแบบนี้เป็นที่สุด “ฉันยังไม่เลือกคุณสักหน่อย และไม่มีวันเลือกเด็ดขาด ตามกติกาฉันมีสิทธิ์เลือกที่จะไปกับใครก็ได้ บางทีคนอื่นอาจจะถูกใจฉัน จนแย่งกันเพิ่มเหรียญให้ก็ได้” แป้งฝุ่นตอบกลับอย่างท้าทาย ความกลัวเมื่อครู่เลือนหายไปโดยปริยาย เธอเกลียดความถือดี กักขฬะและหยาบคายของผู้ชายตรงหน้า ชายหนุ่มเหลือบหางตามองเย้ยๆ “มั่นใจตัวเองเหลือเกินนะ เธอมีตรงไหนที่น่าดึงดูดบ้าง ผอมแห้งแรงน้อย เอวก็แทบจะขาด แถมหน้าอกก็ยัดฟองน้ำ” แป้งฝุ่นกัดฟันกรอด เธอโกรธสายตาที่มองอย่างหยาบคาย มากกว่าคำพูดที่เขาบอกออกมา “หยาบคาย” ปราบหัวเราะในลำคอ “หึ!ๆ พูดตรงก็หาว่าหยาบคาย แต่ถ้าเธอแน่ใจว่าจะมีใครยอมเปย์ ก็แสดงให้ฉันเห็นเป็นบุญตาหน่อย” ปราบพยักพเยิดไปมองกลุ่มสาวๆ ที่กำลังอ้อร้อออดอ้อนหนุ่มๆ อยู่ริมสระว่ายน้ำ ทุกคนต่างงัดมารยาออกมา แป้งฝุ่นมองตามไปก็แอบกลืนน้ำลาย แน่นอนว่าเธอไม่กล้าทำแบบนั้น “จะทำแบบนั้นเหรอ หรือว่าจะขึ้นไปเต้นยั่วบนเวทีดี แต่หน้าอกแบนๆ แบบนี้ จะเอาอะไรมาให้ดูด เอ่อ...มาดึงดูดผู้ชายให้หันมามอง” เขาบอกแบบจงใจพูดผิดและแก้คำใหม่ สายตาของเขาขยายความในประโยคที่เขาพูดได้เป็นอย่างดี นั่นทำให้คนตัวเล็กโกรธหูดับ ตอบรับคำท้าทายของเขาทันที แป้งฝุ่นเชิดหน้ามองคนพูดอย่างท้าทาย ใจของเธอเหมือนน้ำมันที่ตั้งอยู่บนเตาไฟ ร้อนทะลุจุดเดือด เธอตอบรับคำท้าของเขาอย่างท้าทาย “แล้วคุณจะได้รู้จักฉัน ดูและจำเอาไว้ว่าอย่าท้าทายใคร ถ้าคุณไม่รู้จักคนนั้นดีพอ” “งั้นก็พาฉันไปทำความรู้จักกับเธอ ทุกซอก ทุกมุม ตอนนี้เลยสาวน้อย โชว์บนเตียงของเรา เธอก็โชว์ลีลาความเด็ดดวงของเธอให้ฉันเห็น” เขาบอกออกมาอย่างหยาบคาย สายตาโลมเลียคู่นั่น เกิดจากฤทธิ์ของน้ำเมาด้วยส่วนหนึ่ง แต่ถ้าไม่ใช่คนสันดานแบบนี้ แป้งฝุ่นมั่นใจว่าเขาจะไม่มีทางแสดงมารยาทแย่ๆ แบบนี้กับผู้หญิงเด็ดขาด แป้งฝุ่นเกลียดคำพูด สีหน้าท่าทางของเขาจนแทบจะอยากจะอาเจียนออกมา ไม่คิดว่าคนมีเงินจะมารยาทต่ำทรามแบบนี้ “คุณจะไม่ได้เห็นแม้แต่ชายกางเกงในของฉัน” พูดจบเธอก็สะบัดหน้าพรืด เดินเข้าไปในงานทันที “ถ้าไม่มีใครเลือก คลานมาซบอกฉันได้นะ ฉันจะส่งเคราะห์เกี่ยวเธอขึ้นเตียงเอง” ปราบร้องบอกตามหลัง “กลับไปนอนฝันเอาเถอะ” หญิงสาวหันมาตอบ ก่อนจะเดินออกไป ‘แล้วเธอจะได้รู้จักฉัน ฉันจะได้เห็นมากกว่าชายกางเกงในของเธอ’ แป้งฝุ่นหันรีหันขวาง ทำตัวไม่ถูก จะให้ทำตัวเหมือนแม่สาวดาวยั่วเหมือนทุกคนทำกันเธอก็ทำไม่เป็น แต่พอนึกถึงสายตาหยามเหยียดดูถูกของเขา ก็เป็นเหมือนดั่งแรงกระตุ้นดุนหลังเธอเร่าๆ ‘เธอจะยอมแพ้ไม่ได้นะแป้งฝุ่น เธอต้องเอาชนะคำพูดไอ้แมงป่องแช่เหล้านั่นให้ได้’ ปราบมองตามคนอวดเก่ง แบบไม่ละสายตาแม้แต่เสี้ยววินาที ไม่รู้ว่าตัวเองได้ฉายาแมงป่องแช่เหล้าไปเรียบร้อย เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเห็นอาการเก้กังของเธอ อย่างน้อยผู้หญิงอวดดีคนนั้นก็ทำให้เขาเริ่มนึกสนุกกับงานนี้ขึ้นมาบ้าง “หล่อนจะมายืนหันรีหันขวางแบบนี้ไม่ได้นะ” เสียงของแม่บ้านร่างกลมทักมาจากด้านหลัง น้ำเสียงคุ้นหูทำให้คนที่ยืนหมุนตัวไปมา หันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว แป้งฝุ่นเห็นแม่บ้านคนนี้ก้มๆ เงยๆ ตรงนี้มานานพอสมควร แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ “ขนมปัง” แป้งฝุ่นบอกออกมาอย่างดีใจ เมื่อเห็นใบหน้าของแม่บ้านอย่างชัดเจน เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยขึ้นอย่างประหลาด “จุ๊ๆ...เบาๆ สิ” ขนมปังจุ๊ปากบอกดุ “ก็คนมันดีใจนี่นา” แป้งฝุ่นตอบกลับเสียงเบาลง “แกมาได้ไง” “แล้วแกมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้” “ฉันกำลังรวบรวมความกล้า ทำอะไรสักอย่างเพื่อเรียกทุกสายตาหันกลับมามองที่ฉัน” แป้งฝุ่นตอบ ยิ่งรู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร เธอก็ยิ่งกลัว “เมื่อก่อนฉันรู้ว่าแกไม่กล้าทำอะไรเลยจนเหมือนคนโง่และซื่อบื้อ แต่ก็ไม่คิดว่าแกจะอาการหนักขนาดนี้ นี่แกกำลังจะเรียนจบปริญญาตรีในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าแล้วนะ ไม่ใช่เด็กป.3” ขนมปังบอกพร้อมกับดุนหลังเพื่อนสาวเข้าไปกลางวง สั่งกำชับอีกรอบ “เธอต้องขึ้นไปบนเวที ทำยังไงก็ได้ให้ผู้ชายพวกนี้หันมาสนใจเธอคนเดียว” ขนมปังชี้ไปยังกลุ่มเพื่อนพี่ชาย แต่สายตาของแป้งฝุ่นกับมองไปอีกด้าน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more