Chapter 2 เบื่อหรือหนี
1226 Words
ภูชิตกระทุ้งหมัดเข้าที่หัวไหล่ของเพื่อนหนุ่มอีกครั้ง เมื่อเห็นอาการเหม่อลอยของเขา
“เฮ้ย! คิดอะไรอยู่วะ”
“เปล่า”
ภูชิตเลื่อนบัตรเชิญไปตรงหน้า ยกมือขึ้นบีบบ่าไหล่เพื่อนเบาๆ “ถ้านายยืนยันว่าผู้หญิงคนนั้น ไม่มีอิทธิพลกับความรู้สึกของนาย ก็เจอกันที่งานนะ พิสูจน์ให้ฉันเห็นว่านายยังเป็นเสือ”
หลังจากเพื่อนเดินออกไป มุมปากของปราบก็คลี่ออกมาเล็กน้อย เขาเข้าใจในความปรารถนาดีของเพื่อนดี
“ใช่...หมดเวลาที่เสืออย่างฉัน จะมุดหัวอยู่แต่ในถ้ำแล้ว” มันคงถึงเวลาที่เขาต้องก้าวไปข้างหน้าเสียที ผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีค่าในสายตาเขาอีกต่อไป
บ้านพักตากอากาศสุดหรูริมชายหาด ถูกตกแต่งขึ้นเป็นพิเศษ เพื่องาน Hope Bar Clup VIP one night stand ปกติภูชิตจะใช้บ้านหลังนี้สำหรับปาร์ตี้กับกลุ่มเพื่อนเป็นประจำอยู่แล้ว และเพื่อนสนิทอย่างปราบก็มาที่นี่จนคุ้นเคย
“อันนี้เอาไว้ตรงโน้น ช่วยกันยกเร็ว”
ภูชิตกำลังง่วนอยู่กับการช่วยลูกน้องจัดสถานที่ เพราะงานที่จัดขึ้นเป็นงานปาร์ตี้กับเล็กๆ สำหรับกลุ่มเพื่อนสนิทมากกว่าจะทำในเชิงธุรกิจ เหตุผลหลักของงานในวันนี้ คือต้องการดึงสติความซึมเศร้าของเพื่อนรักให้กลับมาเหมือนเดิมเท่านั้น
“เอ้า! ทำไมมาเร็วจัง ยังไม่ถึงเวลาเริ่มงานเลย วันนี้ไม่ทำงานเหรอ” เจ้าของงานตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นคนที่บอกว่าจะไม่มา แต่มาถึงงานก่อนใคร ยิ่งในเวลาบ่ายของวันทำงานปกติอย่างนี้ยิ่งน่าแปลก เพราะเขารู้ว่าปราบจริงจังกับงานมากแค่ไหน
คนเดินเข้ามาใหม่ ยังทำหน้าเบื่ออมโลกไม่ต่างจากวันก่อน “เบื่อๆ มีอะไรให้ช่วยมั้ยล่ะ”
“เบื่อหรือหนี เอาให้แน่” ภูชิตถามกลับอย่างล้อเลียนรู้ทัน
งานแต่งงานของสาวิตรีคงเริ่มตั้งแต่เช้า ดูจากสภาพและถ้าเดาไม่ผิด ปราบคงจะออกมาจากโรงแรมตั้งแต่เมื่อคืน
“อือ...” ปราบตอบรับแบบตัดรำคาญ ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ริมสระน้ำ
“ไม่มีอะไรให้ช่วยหรอก งานยกของทั้งนั้น” เจ้าของบ้านบอกพรางก็ชี้มือชี้ไม้สั่งเด็กยกของต่อ
“ยกชุดนี้ไปไว้ตรงโน้น แล้ววางของชุดนี้ตรงนี้ จากนั้นก็จัดซุ้มพวกนี้ให้เสร็จนะ ส่วนสองคนนี้ช่วยไปซื้อของตามรายการนี้ให้ด้วยนะ” ภูชิตยื่นลิสต์รายการพร้อมกับเงินสดให้ลูกน้อง หลังจากนั้นเขาก็เดินมาหาเพื่อน
“กินอะไรมาหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้ว” ปราบตอบกลับเพื่อน กวาดสายตามองรอบๆ ริมสระน้ำบริเวณสถานที่จัดงาน
“รอบนี้จัดใหญ่กว่าเดิมหรือไง”
“เปล่า เหมือนทุกครั้งที่จัดนั่นแหละ มีแค่กลุ่มเพื่อนที่รู้จักคุ้นเคย”
คำบอกเล่าของเจ้าของงาน ไม่ได้ช่วยให้สีหน้าของปราบดีขึ้น คำว่ากลุ่มเพื่อนที่สนิทคุ้นเคย คงจะรวมไปถึงน้องๆ กลุ่มไฮโซใจแตกฟรีเซ็กส์รักสนุกพวกนั้นด้วย และบรรดาเพื่อนในกลุ่มก็เปลี่ยนคู่กันเป็นว่าเล่น
“เจอกันที่ผับทุกวัน ยังไม่เบื่ออีกเหรอ”
“นายจำกฎของการเข้างานได้ไหม”
“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ เซ็กส์ จ่าย จบ”
“นายลืมกฎสำคัญอีกข้อไปแล้วหรือไง...ถ้าอยู่กับใครจนถึงเช้า หมายถึงต้องพร้อมที่จะรับผิดชอบและดูแลเธอ มิฉะนั้นจะโดนปรับ 2 ล้านบาท” คนจัดงานย้ำ
แม้จะรู้ว่าเงิน 2 ล้านไม่มีผลกับเพื่อนคนใดคนหนึ่งในกลุ่ม โดยเฉพาะปราบ เขาเพียงแค่บอกย้ำเอาไว้เท่านั้น
สาวสวยทุกคนล้วนอยากจะมางานนี้ แต่ก็ผ่านการคัดเลือกหลายขั้นตอน เมื่อสามารถผ่านการคัดกรองเข้ามาในงานได้ พวกเธอจะงัดมารยาหญิง ทำทุกวิถีทางที่จะได้อยู่กับชายหนุ่มที่เขาเลือกเธอไปจนถึงเช้า อย่างน้อยก็เป็นการการันตีชีวิตในระดับหนึ่ง หากได้ควงคู่หนุ่มไฮโซรวยๆ อย่างน้อยครึ่งปี
ปราบยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ “ฉันก็ไม่เคยอยู่กับใครถึงเช้าสักคนนี่หว่า ทำไมนายจะต้องกังวล เผลอๆ คืนนี้อาจจะไม่มีใครถูกใจฉันก็ได้”
“เพราะที่ผ่านมานายมีสาวิตรีไง นายถึงไม่สามารถอยู่กับใครถึงเช้า”
“แกจะพูดถึงชื่อผู้หญิงคนนี้อีกทำไม”
“ขอโทษว่ะ เผลอปากไป” ภูชิตรีบเปลี่ยนเรื่อง “แต่คืนนี้...ฉันมีของขวัญชิ้นพิเศษสำหรับนาย”
“ของขวัญอะไร”
ภูชิตหันมามองเพื่อนด้วยแววตาจริงจัง
“ถ้าแกเจอเธอ สัญญากับฉันได้ไหม ถ้านายไม่ถูกใจจริงๆ อย่าทำอะไรเธอ”
“เอาแมวจากไหนมาย้อมอีกล่ะ”
“คนนี้ฉันรักเหมือนน้องสาวและหวงมาก”
“น้องท้องติดกันล่ะสิ ที่ผ่านมาฉันก็เห็นแกประกาศว่ารักเหมือนน้องทุกคนนั่นแหละ”
“สัญญากับฉันก่อน” ภูชิตทำสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง
“แกมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าฉันจะสนใจผู้หญิงคนนั้น”
“ก็แค่สัญญาก่อน มันจะไปยากอะไรล่ะ”
“อือ...” ปราบตอบรับแบบขอไปที คืนนี้เขาไม่คิดจะหิ้วใครติดมือออกจากงานไปด้วยอยู่แล้ว ที่ตามเพื่อนมาตามคำเชิญก็เพราะรู้สึกเบื่อเท่านั้นเอง
“ขอบใจมาก เดี๋ยวฉันไปเอาเบียร์เย็นๆ มาให้นะ” เจ้าของบ้านบอกพร้อมกับเดินหายเข้าไปในบ้าน
ภูชิตเดินไปหลังร้านและโทรนัดแนะกับน้องสาวของตัวเอง หวังว่างานนี้จะช่วยให้เพื่อนหลุดออกมาจากภวังค์ความเศร้าได้
[ปราบมาถึงงานแล้ว ทำหน้าที่ของแกให้สำเร็จล่ะ]
[มือระดับขนมปัง ไม่พลาดอยู่แล้ว อย่าลืมโบนัสก็แล้วกันนะคะ]
[ทำงานให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาทวง ยายอ้วน!] พี่ชายบอกล้อๆ
[นี่บูลลี่เหรอ ] ขนมปังตอบกลับทันที [ปรับเป็นชาบู 1 แล้วก็บุฟเฟ่ต์อาหารญี่ปุ่น 1 สะดวกจ่ายค่าปรับวันไหน แจ้งวันเวลาทิ้งไว้ในข้อความได้เลยค่ะ]
ปลายสายเพียงหัวเราะขำน้องสาว เขารู้ว่าเธอไม่ได้โกรธ เพราะนี่เป็นสรรพนามที่เขาใช้เรียกน้องสาวเป็นประจำ
หลังจากเดินเลี่ยงไปรับโทรศัพท์พี่ชาย ขนมปังก็เดินกลับมาหาเพื่อน
“เป็นอะไรทำลับๆ ล่อๆ” แป้งฝุ่นถาม ปกติขนมปังไม่เคยปิดบังอะไรกับเธอ ยิ่งคุยโทรศัพท์กับพี่ชาย ยิ่งไม่มีอะไรน่าปิด
“ไม่มี๊!” ขนมปังตอบกลับเสียงสูง
“ไปกันเถอะเดี๋ยวไม่ทัน” แป้งฝุ่นฉุดมือเพื่อนกึ่งลากไปที่เป้าหมายของเธอ
วันนี้ขนมปังพาแป้งฝุ่นออกมาซื้อชุดและแต่งตัว แต่ยังไม่ทันได้เดินดูของที่ต้องการ พี่ชายก็โทรศัพท์มาหา ขนมปังเดินเลี่ยงออกไปรับโทรศัพท์ กลับมาก็จูงมือเพื่อนสาวมาที่โซนอาหารในห้างก่อนเป็นอันดับแรก
“อะไรของเธอเนี่ย ไหนบอกว่ากลัวไม่ทัน”
“นี่เรื่องสำคัญที่สุดของฉันล่ะ ถ้าไม่ได้กินอะไร สมองจะคิดอะไรไม่ได้ หาอะไรกินรองท้องก็พอ”
- Writer
