ปราบรักเลขาตัวแสบ

ไอ้คนเฮงซวย

(Talk ตั้งโอ๋)

พอรู้สึกตัวอีกทีก็ประมาณตี 1 แล้วมั้ง ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาภายใต้อ้อมกอดของเขา เห็นหน้าของเขาแล้วฉันอยากจะตบแรงๆ แต่ถ้าทำแบบนั้นเขาก็จะตื่น ฉันรีบย่องกลับห้องและเก็บข้าวของทันที เจ้าหมอนี่ทำกับฉันขนาดนี้ ถึงแม้คืนก่อนจะเป็นการสมยอมของฉันแต่ครั้งนี้มันดิบเถื่อนและรุนแรงจนฉันใจหาย ตอนนี้ฉันยังรู้สึกเจ็บเหมือนมีอะไรฉีกขาดอยู่เลย

ฉันหอบร่างกายสุดช้ำนี้ออกมาจากโรงแรมและรีบไปที่สนามบิน เลื่อนหาตั๋วเครื่องบินที่จะบินกลับให้เร็วที่สุดโชคดีที่ช่วงนี้ไม่ใช่หน้าท่องเที่ยวเลยหาได้ไม่ยาก ฉันบินกลับมายังเมืองหลวงคืนนั้นเลย ฉันไม่มีวันยอมมองหน้าเขาอีกแล้ว

กลับมาถึงคอนโดก็เกือบๆ ตี5 เพราะรอแท็กซี่ พรุ่งนี้เช้าฉันค่อยยื่นใบลาออกไปที่ฝ่ายบุคคล แต่ตอนนี้ฉันมีความรู้สึกว่าต้องไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายหน่อย รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแล้วก็ปวดหัวตุบๆ

คุณกรวรีย์เชิญค่ะ เสียงพยาบาลสาวสวยเรียกฉันเข้าไปห้องตรวจ ฉันที่ฟกช้ำไปทั้งตัวเดินเข้าไป จริงๆ มาเวลานี้เป็นเคสฉุกเฉินสินะเลยได้ตรวจไวหน่อย

"สวัสดีครับ" หมอหนุ่มอายุไม่น่าจะห่างกับฉันมากเอ่ยขึ้นนิ่งๆ เขายิ้มให้ฉันอย่างจริงใจแล้วมองมายังดวงตาที่แดงก่ำ

"คุณกรวรีย์ใช่มั้ยครับ วันนี้มาหาหมอมีอะไรเอ่ย" น้ำเสียงอบอุ่นและท่าทางเป็นมิตร ช่วยเยียวยาจริงๆ

"มาตรวจร่างกายค่ะ พอดีว่า…" ฉันตะกุกตะกักไม่กล้าพูด แล้วเขาก็จ้องมองมาด้วยท่าทีสงสัย

"ไม่เป็นไรครับ บอกหมอได้" เขายิ้มอย่างอ่อนโยน

"ตอนนี้ปวดหัวหนักมากๆ แล้วก็รู้สึกว่าร่างกายเหนื่อยล้าค่ะ" ฉันตอบเขาไปด้วยน้ำเสียงบางเบา

"เมื่อกี้พยาบาลวัดไปแล้วไม่มีนะครับ" เขาพลิกดูแฟ้มประวัติของฉันแล้วเหลือบตามอง

"งั้นหมอขอตรวจร่างกายหน่อยได้มั้ยครับ ขอฟังการเต้นของหัวใจหน่อย" เขาเสียบหูฟังแล้วเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ฉัน ฉันสะดุ้งโหยงอาจเป็นเพราะตื่นกลัวกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาสดๆ ร้อนๆ เมื่อเขาเปิดเสื้อเชิ้ตของฉันออกนิดหน่อยก็เห็นร่างกายของฉันที่เต็มไปด้วยรอยแดง เขามีท่าทีตระหนกแล้วเงยหน้ามองฉัน

"ถ้าคนไข้มาหาหมอแต่ไม่แจ้งต้นตอของปัญหาที่แท้จริงหมอก็ไม่สามารถวินิจฉัยโรคได้นะครับ" น้ำเสียงตรงนี้อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยการตำหนิ

"อะเอ่อ คือว่า ฉันอยากได้ยาคุมกำเนิด…" ไม่กล้าพูดเลยแฮะ ฉันก้มลงมองต่ำ

"คุณอยากแจ้งตำรวจมั้ยครับ" เขาถามนิ่งๆ เมื่อเดาอาการของฉันและเห็นร่างกายบอบช้ำนี่

ฉันก้มหน้าลงมองต่ำแล้วส่ายหัวไปมา อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด ฮึก ฮึก

"งั้นหรอครับ อยากให้หมอส่งต่อไปคุยกับจิตแพทย์มั้ยครับ" เขาถามอ่อนโยน แต่ฉันก็ยังส่ายหัวอยู่

"งั้นหมอจะฉีดยาคุมให้นะครับ ตามที่คุณเล่ามารอบการกินก็ยังต้องกินอีก 1 เม็ด แต่หมอจะฉีดกันไว้ให้คุณ"

หงึก หงึก ฉันพยักหน้าเพื่อบอกว่ารับรู้ น้ำตายังไม่หยุดไหล

อยู่ๆ พยาบาลสาวก็เปิดประตูเข้ามา ฉันรีบรุดเช็ดน้ำตาไม่กล้าเงยหน้า เขายืนขึ้นเอาตัวบังฉันไว้ไม่ให้พยาบาลมองเห็นว่าฉันกำลังร้องไห้ อ่อนโยนเกินไปแล้ว

"งั้นก็ตามนี้นะครับ คุณแน่ใจใช่มั้ยว่าไม่ต้องการตรวจภายใน" เขาถามย้ำฉันเมื่อพยาบาลออกไปแล้ว

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ หมอเป็นหมอที่อ่อนโยนและใส่ใจคนไข้มากค่ะ แค่คิดว่าคนไข้ทุกคนได้รับความอ่อนโยนจากคุณหัวใจคงพองโตกันหมด" ฉันเริ่มพูดและยิ้มให้เขา

"ครับ ขอบคุณครับ นี่นามบัตรผม ถ้าเกิดว่ามีอะไรก็สามารถติดต่อผมได้ตลอดครับ" เขายื่นนามบัตรสีขาวสะอาดเหมือนตัวเขาให้ฉัน

ชื่อ ศรุตย์ งั้นหรอ ฉันได้แต่พึมพำในใจแล้วกลับคอนโดเพื่อพักผ่อน

และไม่ลืมที่จะส่งเมลยื่นใบลาออกไปที่ บริษัท

.

.

(Talk เอกทัศน์)

ผมงัวเงียตื่นมาตอนเช้าก็ไม่เจอเธอแล้ว ในใจคิดว่าเธอคงกลับไปนอนที่ห้อง เมื่อคืนผมทำเลวกับเธอไว้เยอะ ป่านนี้ยัยนั่นคงเกลียดผมเข้าไส้ แต่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้

ยัยนั่นทำให้ผมหึงจนแทบบ้า ท่าทีหยิ่งผยองเหมือนไม่สนใจว่าผมจะรู้สึกยังไงถ้าเธอไปนอนกับคนอื่น นั่นยิ่งทำให้ผมหัวเสีย ทั้งๆ ที่ย้ำอยู่ตลอดว่าเธอเป็นของผม

แต่เธอก็ยังพยศไม่หยุดแถมยังแอบออกไปหาผู้ชายชายอีก จะไม่ให้ผมโมโหได้ยังไงล่ะ แต่เมื่อคืนก็ทำรุนแรงเกินไปจริงๆ แหละ คำพูดคำจาก็ร้ายกาจ วันนี้ต้องไปขอโทษสักหน่อย พูดแล้วผมก็อาบน้ำแต่งตัว เรามีบิน 80.30 น.

ผมมาเคาะประตูห้องเธอเพื่อหวังคุยปรับความเข้าใจ แต่คนที่เปิดมากับไม่ใช่เธอ ผมตกใจสุดขีดเมื่อรู้ว่าเธอเช็กเอาท์ออกไปตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้คนที่พักห้องนี้ไม่ใช่เธอ

ผมรีบโทรหาเธอแต่ไม่ติด ผมไปทีที่สนามบินด้วยความร้อนรนและบินกลับเมืองหลวงทันที มาถึงผมก็ตรงดิ่งเข้าบริษัท และกวาดสายตามองหาเธอแต่ไม่เจอเธอนั่งหยิ่งยโสอยู่ที่โต๊ะทำงานเหมือนเคย

ผมย้ายตัวเองมายังหน้าห้องทำงานของน้องชายผมเพื่อมาถามหาเธอกับยัยดุจดาว

“นี่ วันนี้ตั้งโอ๋ เอ่อ กรวรีย์ได้เข้ามาทำงานมั้ย” ผมถามเธอด้วยท่าทีและสีหน้าจริงจัง

“พี่โอ๋ไม่มานะคะ แต่เห็นว่าคุณอุดมหัวหน้าฝ่ายบุคคลได้รับเมลจากเธอ บอกว่าเป็นเรื่องสำคัญด้วย” เธอเอียงคอมองผมด้วยความสงสัย

“งั้นหรอ งั้นให้คุณอุดมเข้าพบผมด่วน”

“ได้ค่ะ”

.

“ลาออก!!!” ผมแหกปากตะโกนเสียงดังเมื่อได้ยินหัวหน้าฝ่ายบุคคลบอกมาแบบนั้น ยัยนั่นจะปั่นหัวกันมากเกินไปแล้วนะ

“คะ ครับ บอสไม่รู้หรอครับ” เขาถามมาด้วยท่าทีตระหนกและกลัวผมที่กำลังสั่นเพราะโกรธ

ยัยบ้านี่โทรหาก็ไม่ติดแถมไม่พอยังมาอยากลาออกอะไรอีก

“ส่งเมลกลับไปว่าผมไม่เซนต์อะไรให้ทั้งนั้น ผมไม่ให้เธอลาออก ถ้าเธอยังยืนยันแบบนั้นเธอจะออกจากที่นี่โดยไม่มีใบผ่านงานจากผม และเงินเดือนกับเงินค่าไปต่างจังหวัดผมก็จะไม่จ่ายให้ด้วย” ใช่แล้วยัยนี่ต้องเจอไม้นี้

“ครับ” เขาพูดแล้วส่งทันที ไม่นานก็มีเมลตอบกลับมา

“ตะ ตอบกลับมาแล้วครับ”

“ว่าไง” ผมถามด้วยท่าทีโมโหและหงุดหงิด

“บะ บอกว่า…” หมอนี่จะอึกอักทำไมว่ะ ผมยิ่งหงุดหงิดอยู่

“อย่าให้ผมถามซ้ำ” ผมดึงหน้าตึงเก็บความหงุดหงิด

“เธอบอกว่า เรื่องของคุณสิ ไอ้คนเฮงซวย”

โอ้โห ยัยนี่เล่นแบบนี้เลยใช่มั้ย

“แม่งเอ๊ย” ผมใช้มือกวาดเอกสารบนโต๊ะทำงานทิ้งอย่างโมโห

คุณออกไปได้ละ ผมสั่งเขาที่ตัวสั่นเทาเพราะกลัวผม