ร้อยหัวใจอุ่นไอรัก

ตอนที่ 9

ตอนที่ 9

เอกราชอมยิ้ม เคยข่มขู่ทีเล่นทีจริงมาก็หลายครั้ง แต่มักถูกจอมขวัญโต้กลับคำไม่ตกฟาก หากคราวนี้ที่เธอมีท่าทีหวาดผวาหวั่นหวาดกลัวอย่างชัดเจน

“ฉันจะเอาผ้าอุดปากออกให้ ถ้าเธอสัญญาว่าจะไม่ร้องอย่างกับนางงิ้วหลงโรง ตกลงไหมขวัญ”

จอมขวัญพยักหน้ารับ รีบยื่นหน้าไปหาเอกราชให้เอาผ้าเช็ดหน้าสกปรกออกจากปากโดยเร็ว ก่อนที่เธอจะหายใจไม่ออก

เอกราชเลิกคิ้วขึ้นสูง ขณะมองจอมขวัญอย่างแปลกใจ ก่อนหน้าเธอทำเหมือนจะฆ่าเขาด้วยสายตา แต่มาตอนนี้กลับยอมแพ้ง่าย ๆ มันทำให้เขาไม่แน่ใจ เธอจะทำตามคำพูดเขาง่าย ๆ

สองหนุ่มสาวปะทะสายตากัน ก่อนเอกราชจะยอมยื่นมือไปดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากปากอวบอิ่ม

จอมขวัญรีบหายใจเข้าปอดอย่างรวดเร็ว พร้อมกัดฟันพูดเสียงแข็ง “แกะผ้าบ้า ๆ นี่ออกจากมือฉันด้วยไอ้คนผีทะเล”

เอกราชยอมทำตามโดยง่าย แต่ก็ยังมองจอมขวัญไม่คลาดสายตา ด้วยคิดว่าหญิงสาวทำตามคำพูดเขาง่ายเกินไป

เขารู้จักจอมขวัญดีไม่น้อย เธอจะต้องคิดจะทำอะไรอยู่แน่และก็เป็นดังที่คาด เมื่อมือเป็นอิสระ หญิงสาวก็ละเลงลงบนร่างกายเขาอย่างหนักหน่วงและรุนแรงเท่าที่จะทำได้

เพี๊ยะ!!

ฝ่ามือเล็กนุ่มปะทะใบหน้าหล่อคมอย่างรวดเร็วและราวกับว่าเธอมีนับสิบมือ พลาดจากตรงนี้ก็ไปจิกข่วนตรงโน้นตรงนี้ จนเอกราชทนไม่ไหว คว้าแขนกลมกลึงไพล่ไปด้านหลัง

“โว้ย...ปล่อยฉันนะไอ้บ้าเอก ปล่อย!” จอมขวัญร้องแผดร้องโวยวาย พร้อมใช้แรงทั้งหมดที่มีบิดตัวหนีจากแขนแข็งแรงของเอกราช แต่ความคับแคบของรถ ทำให้เธอทำอะไรได้ไม่มาก

“ปล่อยฉันนะไอ้เอกบ้า บอกให้ปล่อยไงไอ้บ้า ปล่อยฉันนะโว้ย...ปล่อย...”

เอกราชยกขึ้นปิดปากอวบอิ่มแทบไม่ทัน แสบแก้วหูกับเสียงราวกับลำโพงงานวัดเหลือใจ เขาถึงส่ายหน้ากับความดื้อด้านของจอมขวัญ ถ้าไม่ติดว่าถึงที่หมายและนนท์เองก็เปิดประตูรอให้ลงอยู่ละก็...เขาจะจัดการลงโทษแม่ตัวแสบให้คลายฤทธิ์มากลงเสียบ้าง

“จะไม่แผลงฤทธิ์สักนาทีได้ไหมขวัญ” เอกราชกัดฟันข่มโทสะถามออกไปเสียงเข้ม เมื่อจอมขวัญไม่ยอมให้ความร่วมมือ ดิ้นรนบิดตัวหนี พร้อมใช้ทุกวิถีทางที่จะทำร้ายเขาให้ได้ จนเขาต้องใช้กำลังลากเธอลงจากรถอย่างทุลักทุเล

“ฉันจะทำให้มากกว่านี้ด้วย” ตอนนี้เธอบ้าเลือดขึ้นมาแล้ว ทางไหนทำให้ตัวเองรอดได้ ทำทั้งนั้นแหละ จอมขวัญกล้าถึงขั้นยกเท้าถีบไปที่ท้องไอ้ตัวร้ายสุดแรง ก่อนวิ่งหนีไปทั้งที่เท้าเปลือยเปล่า แต่เธอก็วิ่งไปได้เพียงแค่สามสี่ก้าวเท่านั้น ก็ถูกเอกราชตามติดคว้าเอวไว้ พร้อมดันร่างกลมกลึงขึ้นพาดบนบ่ากว้าง

“ปล่อยฉันนะไอ้เอกบ้า...ปล่อยซิโว้ย!” จอมขวัญโวยวายพลางทุบแผ่นหลังกว้างสลับจิกเล็บลงแล้วลากเต็มแรงที่มี

“ฤทธิ์มากจริง ๆ นะขวัญ เห็นทีถ้าฉันไม่ทำโทษเสียบ้าง เธอคงไม่หยุดใช่ไหม”

เอกราชฟาดฝ่ามือใหญ่ลงบนสะโพกกลมมนแรง ๆ สองสามครั้ง ให้แม่ตัวแสบรู้ว่าเขาเอาจริงขึ้นมาแล้วเช่นกัน

“โอ้ย! ฉันเจ็บนะไอ้บ้าเอก” การเจ็บตัวเหมือนกับการยุให้หญิงสาวยิ่งลงแรงทำร้ายเอกราชมากขึ้น และเพราะอยู่บนบ่าอีกฝ่าย จึงไม่รู้ว่าขณะนี้ได้ถูกพาตัวไปยังห้องนอนของเจ้าของบ้าน

เอกราชตวัดฝ่ามือไปบนสะโพกกลมมลอย่างแรงอีกครั้ง ก่อนจะเหวี่ยงร่างอรชรลงไปบนเตียง และถลาตัวตามลงไปใช้ผ้าห่มนวมห่อตัวจอมขวัญไว้ จากนั้นก็รีบเดินไปคว้าผ้าผืนมาผูกแขนกลมกลึงเอาไว้

“ปล่อยฉันตอนนี้ยังไม่สายนะเอกราช หากปล่อยให้ฉันหนีไปได้เอง ออกจากที่นี่ได้เมื่อไหร่ ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องลุงฆินทร์กับเมฆ”

เอกราชได้ฟังคำสาวเจ้าถึงกับหัวเราะร่วน จนคนที่ขู่ว่าจะฟ้องปาวๆ ต้องหยุดและมองด้วยความสงสัย

“ถึงวันนั้นจริง เธอคงจะไม่กล้าฟ้องลุงฆินทร์กับเจ้าเมฆหรอกขวัญ” ชายหนุ่มเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าจอมขวัญ ใบหน้าคมโน้มลงไปปิดปากอิ่มที่กำลังจะส่งเสียงร้องให้แสบแก้วหู

ที่คิดตอนแรกว่าจะสั่งสอนนะ แต่พอเจอกับความนุ่มละมุนก็ทำให้เขาอดใจไม่ไหว บดคลึงกดย้ำ สอดแหย่เรียวลิ้นไปกระหวัดกวาดเคล้าทั่วโพรงปากนุ่ม ก่อนจะถอนออกพร้อมเสียงหัวเราะกลั้วคอ ขณะมองดูมัมมี่ที่พยายามทำให้ตัวเองหลุดออกจากผ้านวมตาเป็นประกาย

“เธอรู้ดีไม่ใช่หรือไง ไม่ว่าจะทำยังไงไอ้เจ้าเมฆไม่เคยสนใจ มีแต่จะผลักไสให้ออกห่าง...มันรังเกียจจนไม่อยากเห็นหน้าเธอด้วยซ้ำ”

“ไม่จริง...แกโกหก!” จอมขวัญเถียงเสียงสั่น ถึงจะรู้ว่าคำพูดที่ออกจากปากเอกราชเป็นความจริงก็ตามเถอะ แต่เธอรับไม่ได้...รับไม่ได้ที่คนที่เธอชอบไม่เคยสนใจใยดี

“ฉันจะไปโกหกเธอทำไมกัน”

จอมขวัญหัวเราะเสียงแหลมเล็ก "เพราะว่านายแอบชอบฉันนะซิ หรือว่าไม่จริง" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน

"โหย...ตายแล้ว เธอเอาอะไรมาพูดขวัญ อย่างฉันนี่นะหรือที่คิดสั้นไปชอบแม่งิ้วยั่วเมืองอย่างเธอ ให้หมาออกลูกเป็นลิงซะยังจะน่าเชื่อกว่าอีก" ต่อให้จริง เขาก็ยอมรับไม่ได้ ต้องหาทางกลบเกลื่อนความในใจด้วยการเสพูดถึงเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้

ชายหนุ่มยกมือลูบปลายคาง “จะว่าไป...มันคงจะจริงอย่างที่เธอว่า ฉันอาจจะสนใจเธอจริงๆ ก็ได้ ผู้หญิงสวย...ชอบแต่งตัวโป้ ใครบ้างล่ะจะไม่ชอบมอง” ต่อให้ชอบ...รักมากแค่ไหน แต่ก็จะไม่ยอมให้เธอเอาหัวใจเขามาขยี้เล่นเด็ดขาด

“ไอ้เอกบ้า ถ้าไม่ชอบ แล้วแกจะมากีดกัน กระแนะกระแหนฉันกับเมฆทำไม” จอมขวัญถามพร้อมยิ้มเยาะ มือก็พยายามที่ดึงผ้าห่มออกจากกายไม่มีหยุด

“หน้าตาก็ดีอยู่หรอกนะ แต่หาแฟนยังไม่ได้ เพราะมัวแต่ทำงานในไร่ในสวนกับพวกสัตว์หน้าขน จนหน้าจะกลายเป็นขนเหมือนสัตว์พวกนั้นอยู่แล้ว” หญิงสาวหัวเราะ พร้อมมองเอกราชด้วยสีหน้าแววตาดูหมิ่น

“อยากรู้ไหมขวัญ ทำไมฉันถึงต้องพาเธอมาที่นี่” เอกราชถามให้จอมขวัญได้คิด ขณะลากมือไปบนผิวเนื้อนวลเนียนนุ่ม ก่อนดึงร่างบอบบางเข้ามาแนบชิด ใช้แขนโอบรอบเอวเล็กคอดและรัดซ้ำด้วยขาแกร่งอีกครั้ง

“ทำบ้าอะไรของนายนี่ ปล่อยนะ ฉันหายใจไม่ออก” ลมหายใจที่เป่ารดพวงแก้มทำให้เธอหายใจไม่สะดวก แต่เบือนหน้าหนีก็ไม่พ้น

“ฉันจะบอกให้เธอหายโง่ดีหรือเปล่าขวัญ...บอกหรือไม่บอกดี”

มีความสุขชะมัดที่ได้นอนกอดจอมขวัญแบบนี้ ถึงเธอจะไม่เต็มใจก็ตามทีเถอะ

"รู้อะไรรีบบอกมาเร็ว ๆ ซิไอ้ปากหมา มัวแต่เล่นลิ้นอยู่ได้” แม้จะพลาดพลั้งเสียที แต่จอมขวัญก็ยังไม่วายจิกจักคนที่กำลังกอดอยู่ มือและเท้าก็ไม่หยุดความพยายามที่จะทำร้ายเอกราช ใบหน้าขาวสวยแดงระเรื่อเพลิงโทสะ

เธอจะต้องหาทางเอาคืนไอ้บ้านี่ให้ได้ เอกราชจะต้องเจ็บและอายมากกว่าที่เธอเป็น!

"อยากรู้ แต่พูดกับฉันแบบนี้เหรอขวัญ ไม่บอกดีกว่าไหม ปล่อยให้คนโง่อย่างเธอไปคิดเอาเอง" เอกราชไล้นิ้วไปตามลำแขนกลมกลึงและเนียนนุ่ม

"ไอ้ปากมอม เฮอะ...อิจฉาใช่ไหม ที่ในหัวใจฉันมีแต่เมฆ ไม่เคยที่จะมีสายตาเหลียวแลมาทางแกเลยสักครั้ง เลยต้องหาทางดึงดูดความสนใจด้วยการกลั่นแกล้ง ทำให้ฉันต้องอยู่ไกลจากเมฆ” ไม่แค่คำหยามหยัน จอมขวัญยังมีคำด่าตามติดมาเป็นระลอก