ปฐพี

บทที่ 2 แอบซ่อนตัวอยู่ในห้อง

"มีอะไรกันครับทำไมบรรยากาศมันดูแปลกๆ" พอก้าวขาพ้นประตูบ้านเข้ามา ปฐพีก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ

"แม่ก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น" สายตาจับผิดของมุทิตาจ้องมองไปยังสามี

"ปะ.. เปล่าไม่มีอะไร" ปราชญ์เกรงใจภรรยาจนไม่กล้าบอก เพราะเธอเป็นลูกสาวของเจ้าสัวใหญ่หรือที่เรียกอีกอย่างว่าเจ้าพ่อมาเฟีย

"อย่าให้ฉันรู้นะว่าพี่มีอะไรปิดบังฉันไว้อีก"

"ถ้าเรื่องนั้นผมไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยนะครับ ผมขอขึ้นไปพักก่อนแล้วกันง่วงมาก"

"ลูกจะรีบไปไหนแม่ยังไม่ได้ถามเลยว่าเมื่อคืนนี้ลูกไปค้างที่ไหนมา.. ปฐพีกลับลงมาพูดกับแม่ก่อน" มุทิตาตะโกนตามหลังลูกชายขึ้นไปด้านบนของบ้าน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจที่จะหันกลับมา

"มีอะไร..มึงมายืนอยู่หน้าห้องกูทำไม" ขึ้นมาบนชั้นสอง ปฐพีก็เห็นว่านิรุตมือขวาของพ่อยืนทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่ที่หน้าห้องของเขา

"ผมนึกว่าวันนี้นายน้อยจะไม่กลับมาซะอีกครับ"

เพราะปกติแล้วปฐพีจะหายออกจากบ้านไปเป็นอาทิตย์กว่าจะกลับ ทว่านี่เพิ่งผ่านไปแค่คืนเดียว นิรุตคาดไม่ถึงว่าเขาจะมายืนอยู่ตรงนี้

"ก็นี่มันบ้านของกู ถ้าไม่ให้กูกลับมาบ้านแล้วจะให้ไปไหนวะ" ปฐพีตอบอย่างหัวเสียพร้อมกับเอื้อมมือคว้าหมุนลูกบิดประตู

"ขะ..เข้าไปตอนนี้ยังไม่ได้นะครับ.."

"เอ้าาไอ้นี่มาแปลกอีกคนแล้ว"

"มีอะไรเหรอลูก แม่เห็นยืนคุยกับใครอยู่หน้าห้อง" เสียงโวยวายของลูกชาย ทำให้มุทิตารีบเดินขึ้นมาดู

"ก็ไอ้บ้านี่สิครับแม่ นับวันมันยิ่งจะไม่น่าไว้ใจเข้าไปทุกทีแล้ว"

"มีอะไรกัน" ปราชญ์ก็รีบวิ่งขึ้นมาด้านบนเหมือนกัน

"ก็คนของคุณพ่อน่ะสิมายืนขวางประตูอยู่ได้ ผมง่วงจะตายอยู่แล้วนะ" เห็นท่าทางลนลานของนิรุต ปราชญ์ก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้รุ่งฤดีคงจะซ่อนตัวอยู่ในห้องนอนของปฐพีเป็นแน่.