ปฐพี

บทที่ 10 สดได้ไหม

ปฐพี 10 สดได้ไหม

"อึ๊บ หนักว่ะ!" พอเปิดประตูเข้าไปพิภพก็โยนปฐพีลงที่เตียงอย่างแรงเพื่อให้เขาได้สติ

"คายยยวะ" เขาหรี่ตาขึ้นมาดูนิดหนึ่งแล้วมองไปที่รุ่งฤดี

"น้องหนูสิบล้านนี่เอง"

"กูเอง! มึงว่าใครสิบล้านวะ" พิภพไม่เข้าใจคำพูดของปฐพี

"พอสร่างเมามึงค่อยกลับนะ นอนอยู่ห้องนี้แหละ" เขาพูดกับปฐพี ก่อนจะหันมาทางรุ่งฤดี "เธอก็อยู่นี่เป็นเพื่อนมันไปแล้วกัน"

"คะ?..เอ่อ..ฉันขอกลับเลยได้ไหม"

ได้ยินแบบนั้นปฐพีก็หยัดตัวขึ้นมาดึงแขนรุ่งฤดีให้นอนลงบนเตียงด้วยกัน ตอนนี้ตัวเล็กตกอยู่ในอ้อมกอดของคนเมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

"มึงใจเย็นๆ สิวะ ให้กูออกไปก่อน กูยังไม่อยากจะเห็นฉากเลิฟซีน" จบคำพูดนั้นพิภพก็รีบเดินออกไปจากห้อง

"มึงควรจะออกไปตั้งนานแล้วไอ้พิภพ"

"เมาจนเดินไม่ได้ มึงยังจะจัดได้อีกเหรอ กูนับถือมึงจริงๆว่ะ" เสียงตะโกนของพิภพไล่ตามหลังมาไกลๆ ขณะที่ปฐพีกำลังซุกไซ้ซอกคอของรุ่งฤดีอย่างไร้สติ

ก่อนจะออกไปพิภพก็ไม่ลืมที่จะล็อกประตูให้เพื่อนเป็นอย่างดี

"ขะ..คุณจะทำอะไร" แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าหากยอมมาหาเขาเธอต้องเจอกับอะไร แต่พอถึงเวลาจริงๆ รุ่งฤดีก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายถึงเนื้อถึงตัวเธอมากขนาดนี้

"ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่า ฉันไม่ได้ซื้อเธอมาเก็บไว้บนหิ้ง" ถึงในตอนนี้ปฐพีจะเมามายจนทรงตัวไม่อยู่ แต่เขาก็ยังจำทุกคำพูดของตัวเองได้ไม่ลืม

พอพูดจบเขาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอออก "ใส่เสื้ออะไรมาเนี่ย เสื้อดีกว่านี้ไม่มีแล้วหรือไง" ชายหนุ่มพูดตำหนิเพราะเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่มามันค่อนข้างเก่า ที่จริงแล้วเธอใส่ต่อจากแม่อีกทีด้วยซ้ำ

"เรื่องของฉัน" รุ่งฤดียกแขนขึ้นเพื่อให้เขาถอดเสื้อเธอออกไปได้ง่ายๆ เพราะที่สวมอยู่มันเป็นเสื้อยืดคอกลม

"มันจะเป็นเรื่องของเธอคนเดียวได้ยังไง ตอนนี้อย่าลืมนะว่าเธอคือผู้หญิงของฉัน"

"หายเมาแล้วเหรอ ทำไมพูดคล่องจัง" เธอพูดเบาๆ แต่เขาก็ได้ยิน

"เธอคิดว่าเหล้ามันจะทำอะไรฉันได้อย่างงั้นเหรอ" ที่จริงเขาก็ยังเมาอยู่แต่กลัวเสียฟอร์ม ขณะที่มือหนายังพยายามถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนตอนนี้เหลือเพียงชุดชั้นใน

"เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด" สายตาที่ปฐพีมองรุ่งฤดีราวกับอยากจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาตรงร่องอกอวบอิ่ม โดยที่ยังไม่ถอดบราออก พร้อมทั้งสูดดมจนคนตัวเล็กรู้สึกอับอาย

"สดได้ไหม"

"สด?" ..คำศัพท์อะไรของเขาอีกเนี่ย ฉันจะรู้เรื่องไหม