“ครินต์คะ...ฉันรู้ว่าตอนนี้เป็นแค่ลูกจ้างของคุณ แต่คุณก็เป็นเจ้านายที่น่ารักมากๆ อุตส่าห์เป็นห่วงเป็นใยมาคอยดูแล มันทำให้ฉันซาบซึ้งกับความมีน้ำใจของคุณมากเลยนะคะ”
ครินต์ลุกขึ้นยืนแต่เขาก็ยังอยู่ใกล้ภัทรญาที่เงยหน้ามองเขาเพราะความสูงของเธอเทียบไม่ได้เลยกับมาเฟียหนุ่ม เธอยิ้มหวานและจ้องนัยน์ตาเข้มด้วยแววตาเป็นประกาย
บทที่ 18
ครินต์จ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวย ไม่ว่าจะผ่านไปนานนับปีเขาก็ไม่เคยลืมประกายตาแสนหวานคู่นี้ได้ หากแต่...สำนึกบางอย่างบอกเขาว่าไม่ควรแสดงความรู้สึกส่วนลึกให้โจ่งแจ้งว่าแท้จริงเขายังคิดยังไงต่อผู้หญิงตรงหน้า แค่ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ
“ผมแค่ทำตามหน้าที่ ก็ในเมื่อ...ผมเป็นพ่อของเด็ก”
“สำหรับฉันน่ะ แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ” เสียงที่ยอมรับนั้นอ่อนหวาน ครินต์ต้องรวบรวมกำลังใจไม่ให้อ่อนไหวมากไปกว่านี้
“แล้วนี่หายขมในคอหรือยัง”
“ก็ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ได้ของเปรี้ยวค่อยดีขึ้นหน่อ
