“แหมเสี่ยครับ ผมจะหนีไปไหนได้ครับ ที่ผมหายหน้าหายตาไปก็เพราะไปหาเงินมาคืนเสี่ยยังไงล่ะครับ” สิโรจน์แก้ตัว
“แล้วหาได้หรือยังล่ะ” เจ้าหนี้ถาม
“ก็กำลังพยายามอยู่ครับ เงินหลายล้านนะครับเสี่ย มันก็ต้องใช้เวลากันหน่อยครับ”
“นี่มันก็ถึงวันครบกำหนดที่ลื้อจะต้องจ่ายดอกให้อั๊วแล้วนะ สองแสนบาท ลื้อไปเอามาให้อั๊วเดี๋ยวนี้เลย”
เสี่ยเส็งบอกจำนวนเงินค่าดอกเบี้ยที่สิโรจน์กับหทัยชนกต้องจ่าย และนั่นก็ทำให้คนเป็นหนี้ถึงกับเหงื่อแตกซิก
“ผมขอเลื่อนไปอีกสักสองสามวันได้ไหมครับเสี่ย พอดีว่าคนที่ผมไปขอยืมเงินเขาไปต่างจังหวัดน่ะครับ กว่าจะกลับมาก็วันมะรืน”
สิโรจน์โกหกเอาตัวรอดไปก่อน เขาไม่มีแม้แต่คนที่จะไปยืมเงิน เนื่องจากยืมเพื่อนฝูงและญาติพี่น้องจนจะครบทุกคนแล้ว แถมยังไม่ได้ใช้หนี้สินคนเหล่านั้นเลย เมื่อหนี้เก่าไม่คืนมีหรือจะยืมเงินก้อนใหม่ ได้
“ลื้อแน่ใจเหรอว่า ลื้อจะหามาให้อั๊วได้ตามวันที่พูด” ชายร่างอ้ว
