“คุณแม่จะว่าอะไรเนยก็ว่ามาตรงๆ ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเหนื่อยพูดจากระทบกระเทียบแบบนี้หรอกค่ะเพราะความหมายมันก็แบบเดียวกัน” ชเนตตีเอ่ยเสียเรียบ
“ก็ได้ ฉันว่าหล่อนตรงๆ ก็ได้” วิมลนึกฉุน ลุกขึ้นยืนก่อนจะชี้หน้าลูกสะใภ้ “เมื่อไหร่หล่อนจะออกไปจากบ้านของฉัน รู้ทั้งรู้ว่ามีแต่คนรังเกียจยังจะหน้าหนา หน้าทนยิ่งกว่าปูนซีเมนต์ซะอีก หรือแม่ของหล่อนสั่งสอนให้ครองทะเบียนสมรสไว้ แม้ว่าผัวจะไม่ต้องการ”
ชเนตตีคอตั้งตรง ตวัดสายตาไม่พอใจมองหน้าวิมลที่พูดจาพาดพิงถึงสุภัทรา มารดาบังเกิดเกล้าของตน ก่อนจะเสมองไปทางหทัยชนกที่นั่งยิ้มกริ่มด้วยสีหน้าสะใจ
“คุณแม่คะ ถึงคุณแม่จะเป็นแม่ของพี่เจย์และมีสถานะเป็นแม่สามีของเนย แต่คุณแม่ก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดพาดพิงหรือต่อว่าแม่ของเนยนะคะ แม่ของเนยไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้และผู้ดีเขาไม่ทำกันค่ะ แล้วที่เนยไม่ไปจากบ้านหลังนี้เพราะเนยมีสิทธิ์ที่จะอยู่ไม่ใช่เหรอคะ หรือว่าคุณแม่อยากจะหาเ
