“ถ้าอย่างนั้นอีกหนึ่งชั่วโมงไปเจอกันที่ล็อบบีนะคะ เราจะได้ไปจดทะเบียนสมรสด้วยกัน” ชเนตตีนัดหมาย ก่อนจะลุกขึ้นยืน “แม่คะ เรากลับห้องกันเถอะค่ะ หมดเรื่องแล้ว”
พูดพลางฉุดแขนมารดาให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพร้อมสุภัทราและบัณฑิตาที่ยืนฟังเรื่องราวอยู่เงียบๆ โดยมีสายตาอาฆาตแค้นของไอศูรย์มองตามไป
“เจย์ไปยอมมันง่ายๆ อย่างนี้ได้ยังไง แม่ไม่อยากได้มันเป็นลูกสะใภ้นะ” วิมลขึ้นเสียงถามลูกชายทันที “คุณพี่ก็เหมือนกัน แทนที่จะช่วยลูกกลับคล้อยตามซะงั้น”
“เจย์ผิด เจย์ก็ต้องรับผิดชอบมันก็ถูกแล้วนี่คุณมล” ฝ่ายสามีโต้
“น้องคิดว่า นังเนยต้องวางยาเจย์แน่ๆ เพราะน้องมั่นใจว่าเจย์คงจะไม่หน้ามืดปล้ำมันหรอก หน้าตาก็ไม่สวย หุ่นก็เหมือนตุ่ม ใครจะเอาลง” วิมลดูถูกชเนตตีจากความเกลียดชังที่ท่วมท้นจิตใจ
“คุณมล คุณก็พูดเกินไปนะ เนยเขาก็น่ารักไม่ขี้ริ้วขี้เหร่ แต่ยังไงก็ตามเถอะไม่ใช่ว่าคนไม่สวยและคนหุ่นไม่ดีจะมี
