ตอนที่ : 8

2379 Words

ร้านของเม็ดขนุนยามค่ำ ยังพอมีผู้คนเดินเข้าเดินออก กาแฟสำหรับบางคนไม่ได้มีปัญหาอะไรนักกับการนอนหลับ ตัวยูถกาเองก็เช่นกัน เสียงประตูหน้าร้านซึ่งมีกระพรวนติดอยู่ดังขึ้น ผู้หญิงรูปร่างดีเดินเข้ามา ยูถกาเห็นเพียงเรียวขากับกระโปรงแบบสั้นจู๋ ถอนใจเบาๆ แล้วยิ้ม ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองดูหน้าตา กลิ่นน้ำหอมของคนที่เพิ่งเดินผ่านไปยังคงความหอมชัดเจนอยู่ “ยูถกายิ้มกับขนมปังก้อนกลมๆ ที่วางอยู่ตรงหน้า และกาแฟกลิ่นหอมกรุ่น ซึ่งควันยังคงลอยให้เห็นจางๆ เสียงหัวเราะของเจ้าของร้านกับลูกค้าดังขึ้น ยูถกาได้ยินชัด แต่ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ได้ยินเสียงพูดคุยกันบ้าง เด่นคุณเดินมานั่งลงฝั่งตรงข้าม กับยูถกา ซึ่งยิ้มให้ในทันที เมื่อเห็นพนักงานของร้านมานั่งร่วมโต๊ะด้วย “ว่าอย่างไรคะ” ยูถกายิ้มกว้างขึ้น “ไม่ว่าครับ ว่างแล้ว” เด่นคุณยิ้มแปลกๆ “มีอะไรหรือเปล่า เด่น” “ไม่มีอะไรครับ ผมมากวนพี่หรือเปล่าครับ” เด่นคุณถาม เหลือบมองไปทางชั้นบนของร้าน ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งที่เม็ดขนุนใช้เป็นร้านสัก “เปล่า แต่เห็นมานั่ง นึกว่ามีอะไรจะให้พี่ช่วย” ยูถกาถาม “คือ อันที่จริงมีเรื่องจะถามอยู่เหมือนกับครับ” เด่นคุณขมวดคิ้วมองสบตากับยูถกาที่ยิ้มกว้างขึ้น “ว่ามาเลย เด่น ถ้าพี่ตอบได้นะ” ยูถกามองดูเด่นคุณที่ดูอึกๆ อักๆ “คือ ถ้าเกิดว่า พี่ยูว์เห็นคนที่ตัวเองชอบ อยู่กับคนอื่น จะโกรธไหมครับ” เด่นคุณถอนใจ หลังจากถามคำถามไปกับยูถกา “ชอบ หรือ” ยูถกาพูดทวนคำนั้น “ครับ ชอบ รู้สึกดีๆ ด้วย” เด่นคุณอธิบาย “สาวที่ไหนกัน นายเด่น” ยูถกาถามยิ้มๆ “เปล่าครับ ผมแค่อยากรู้ ยกตัวอย่างเช่น สมมติว่ามีคนที่พี่ยูว์รู้สึกดี ออกจะชอบๆ อยู่ แล้วเกิดแบบว่า คือ อยู่กับคนอื่นให้เห็น พี่ยูว์จะโกรธหรือเปล่าครับ” เด่นคุณถอนใจมองไปยังชั้นบนของตัวร้านอีกครั้ง “ไม่รู้เหมือนกัน ไว้ถ้าเจอเหตุการณ์อย่างนั้น พี่ค่อยมาตอบคำถามของเด่นได้ไหม” ยูถกายิ้ม ไม่ค่อยเข้าใจกับคำถามของเด่นคุณเท่าไหร่นัก “ผมว่า ไม่น่าโกรธเนอะ น่าจะไปถาม หรือคุยกันก่อน” เด่นคุณบอก “ชอบ ยังไม่ได้รัก คงไม่โกรธมั้งเด่น ยิ่งถ้ายังไม่ได้คบหา สาวเจ้าน่าจะเข้าใจเด่นนะ” ยูถกายิ้มกว้างขึ้น เมื่อเห็นเด่นคุณขมวดคิ้ว “คือ พี่ยูว์ครับ ไม่ได้หมายถึงผม แต่ถ้าไม่โกรธ ก็สบายใจไปเปราะหนึ่ง” เด่นคุณถอนใจ “เป็นไรมากปะเนี่ย” ยูถกาถามยิ้มๆ “ผมน่ะ ไม่ได้เป็นอะไรครับ แค่ห่วงคนอื่นเท่านั้นเอง พี่ยูว์มีคุกกี้สูตรใหม่ เดี๋ยวผมเอามาให้ลองชิมนะครับ ฟรี ไม่อร่อยด่าพี่เม็ดขนุนได้ เพราะเป็นคนทำ” เด่นคุณรีบเปลี่ยนเรื่อง ภาวนาว่า คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อสาวที่มาเพิ่ม เติมรอยสัก ซึ่งอยากสนิทสนมกับเม็ดขนุนลงมาหวังว่าจะไม่คลอเคลียเหมือนทุกครั้ง ยูถกายิ้มๆ เมื่อเด่นคุณนำขนมคุกกี้มาวางให้ รอยยิ้มจางๆ นั้นทำให้ยูถกาคาดเดาให้ว่า ท่าทางหนุ่มของเราคงจะมีเรื่องของสาวๆ เข้าเสียแล้ว จากคำถามที่ได้พูดคุยกันไปเมื่อสักครู่ ยูถกาบอกขอบคุณก่อนที่จะก้มหน้าไปสนใจกับหนังสือที่อ่านค้างอยู่ ขนมคุกกี้ที่เด่นคุณนำมาให้อร่อยเสียจนยูถกาแอบยิ้ม เพราะคงไม่ต้องไปด่าคนทำ รอยยิ้มกว้างขึ้นเมื่อนึกถึงเม็ดขนุน ซึ่งได้พูดคุยกับเด็กๆ เมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมาไม่รู้เหมือนกันว่า ผู้หญิงคนนี้จะปฏิบัติอย่างนี้ไปอีกนานสักเท่าไร หลังจากที่ตัวเธอเองนั้น เด็กๆ เริ่มรู้สึกคุ้นเคย แม้จะเพิ่งมาได้เพียงแค่สองครั้งอาจจะเพราะเด็กๆ คิดว่า เธอกับเม็ดขนุนเป็นเพื่อนกันเลยให้ความสนิทสนมคุ้นเคย ยูถกายิ้มๆ เมื่อได้นึกถึงเด็กที่รับขนมและนมกล่องด้วยแววตาที่แสดงออกถึงความสุข แม้เพียงชั่วครู่ ชั่วยาม หลังจากที่ต้องแยกย้าย แววตาเรียบนิ่งก็กลับมาอีกครั้ง แต่สิ่งหนึ่งที่เห็นในกลุ่มเด็ก ก็คือ ความชื่นชมในตัวเม็ดขนุน สังเกตได้จากแววตาสดใสที่มองดู ไม่ว่าเม็ดขนุนจะทำอะไร จะพูดอะไร จะร้องเพลง จะเล่นกีตาร์ เด็กๆ ให้ความสนใจไปเสียทุกสิ่ง “ถ้าเด็กมีผู้ใหญ่เหมือนเม็ดขนุนร่วมบ้าน คงไม่ต้องมีใครหนีออกมาอยู่ตามลำพังแบบนี้” ยูถกาถอนใจ หันไปด้านเคาน์เตอร์มองหาเด่นคุณ “มือหนักนะ คราวนี้ เจ็บเป็นบ้าเลย” ภาพของหญิงสาวร่างระหงที่เดินเบียดเสียดมากับเม็ดขนุนปรากฏให้เห็น ยูถกามองเห็นกระโปรงและเรียวขาก็พอจะจำได้ว่า เป็นหญิงสาวที่เดินผ่านโต๊ะของเธอไปเมื่อพักใหญ่ “ขอโทษด้วยค่ะ คงเหนื่อยน่ะ วันหน้ามาช่วงเช้า น่าจะดีกว่านะคะ” เม็ดขนุนยิ้มให้สาวสวยที่ยังคงขยับเบียดตัวเข้าหา จนต้องขยับถอย จนตัวชิดกับกำแพง เม็ดขนุนมองไปทางยูถกาเล็กน้อย ไม่ทันเห็นว่า คนที่นั่งอยู่เพิ่งหันกลับไปและก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ “พี่ยูว์ครับ รับอะไรเพิ่มไหมครับ” เด่นคุณมายืนคิ้วขมวดอยู่ข้างๆ ซึ่งยืนบังเสียจนไม่สามารถมองเห็นตรงที่สองสาวยืนพูดคุยกัน มีเพียงเสียงคุยดังแว่วๆ มาเท่านั้น “ขอน้ำเปล่าครับ” ยูถกาบอก แต่เด่นคุณยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม “ไม่ต้องมาบัง เห็นแล้ว ไปเอาน้ำมาได้แล้ว เด่น” ยูถกาพูดเสียงเรียบจนทำให้เด่นคุณยิ้มแหยๆ เกาหัวแกรกๆ หันไปมองทางเม็ดขนุนที่มองมาพอดี “ตายแน่ ลูกพี่” เด่นคุณรำพึงออกมา และรีบไปนำน้ำดื่มเย็นๆ มาให้ยูถกา เผื่อว่า แววตานิ่งๆ นั้นจะกลับมาอ่อนโยนเหมือนเดิม สาวสวย ซึ่งเป็นลูกค้ายังคงยืนคลอเคลียพูดคุยกับเม็ดขนุนอยู่ด้าน หลังเคาน์เตอร์ สายตาของยูถกาที่แอบมอง ทำให้เด่นคุณรู้สึกเสียววาบแทนอันที่จริง ถ้าแค่ชอบก็ไม่น่าจะมีอะไร เด่นคุณแอบคิดถึงเรื่องที่ถามไปก่อนหน้านี้ แต่ท่าทางจะไม่ดี เพราะความเงียบเริ่มเข้าครอบงำ “ขอโทษครับ พอดีลูกค้าสั่งกาแฟ พี่เม็ดขนุนครับ เมื่อสักครู่คุณพี่พุดโทรศัพท์มาเรื่องงาน ให้รีบโทรฯ กลับครับผม” เด่นคุณถอนใจ มองดูสาวเจ้าที่ก็ยังคงไม่ยอมออกห่างจากการคลอเคลียกับเม็ดขนุน ถึงแม้จะต้องพูดโกหกบ้าง แต่เพื่อช่วยให้สถานการณ์ตรงหน้าดีขึ้น เด่นคุณคิดว่า ค่อยไปขอโทษคนที่ยืนจ้องมองอยู่ที่หลังคงไม่เป็นอะไร “ขอตัวก่อนนะคะ ต้องไปคุยเรื่องงานแล้ว ขับรถดีๆ นะ” เม็ดขนุนรีบพูดตัดบท สาวเจ้ายิ้มๆ เพราะรู้ดีว่า เป็นการไล่แบบนุ่มนวล ด้วยความอยากแกล้ง เพราะเล่นตัวมาหลายครั้งแล้ว ยั่วเท่าไหร่ก็ไม่ใจอ่อนสักที จึงจูบเบาๆ ไปที่ริมฝีปากของคนที่ชะงักงันในทันที ผลักตัวคนที่จูบออกไปเล็กน้อย “ธรรมเนียมฝรั่ง เราไม่ถือ ขอบคุณนะ ไว้จะมาอ้อนใหม่ จนกว่าจะใจอ่อน” สาวสวยยืนยิ้มจ้องมองเม็ดขนุนที่มีใบหน้าเรียบนิ่ง ถอนใจเบาๆ แอบมองไปทางยูถกาและเฝ้าภาวนาว่า คงไม่เห็นตอนที่ถูกจูบไปเมื่อสักครู่ “ตายแน่ ลูกพี่ตรู” เด่นคุณเห็นชัดและเห็นด้วยว่า ยูถกาจ้องมองอยู่ แต่รีบหันกลับไปในทันที คงไม่อยากเห็นภาพนั้นนัก เด่นคุณคิด ยูถกายังคงนั่งอ่านหนังสือ ทานขนมและจิบกาแฟอยู่เงียบๆ ไม่ได้หันไปสนใจภาพที่เห็นมาก่อนหน้านี้ หลังจากถอนใจไปเล็กน้อยและพยายามเบนความสนใจของตัวเองมาที่บทความบนหน้านิตยสารแทน แต่ดูเหมือนว่า บทความที่อ่านนั้น ไม่ได้สร้างความเข้าใจอะไรให้เลยสักนิด มันเกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของเธอกันแน่ “อย่าเพิ่งกลับนะ เราอยากคุยด้วย” เม็ดขนุนพูดขึ้น แอบคว้ากระเป๋าถือของยูถกา แล้วรีบเดินไปที่เคาน์เตอร์ พูดสั่งอะไรบางอย่างกับเด่นคุณ ซึ่งอมยิ้มมองมาทางยูถกาเล็กน้อย ยูถกามองสบตากับเด่นคุณที่ยังยืนอมยิ้มอยู่หลังเคาน์เตอร์ คนที่นั่งอ่านนิตยสารอยู่ก่อนหน้านี้ ไม่ได้สังเกตเลยว่า ตัวเองนั้นเป็นลูกค้าคนเดียวที่ยังนั่งอยู่ในร้าน มองดูนาฬิกาข้อมือบอกเวลาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ถอนใจเบาๆ เพราะรู้ดีว่า คงต้องตามขึ้นไปเอากระเป๋าถือก่อนที่จะกลับออกไปจากร้าน “จำไว้เลยนะ เด่น” ยูถกาพูดขึ้น หลังจากเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์แล้วชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลัง ยังคงยืนอมยิ้ม มองดูยูถกาที่เดินตามเม็ดขนุนขึ้นไปชั้นบนของตัวร้าน “นึกว่าจะไม่รอดเสียแล้ว ลูกพี่ ร้ายเหมือนกันนะ” เด่นคุณยิ้ม และเดินไปปิดหน้าร้าน ก่อนจะมาเก็บของภายในให้เรียบร้อย เม็ดขนุนนั่งยิ้มอยู่ที่โต๊ะอาหาร ซึ่งเมื่อคราวก่อนนั้น มีพุทธชาดเคยนั่งร่วมอยู่ด้วย กระเป๋าถือวางอยู่ที่โต๊ะนั้น ยูถกาไม่ได้พูดอะไร ตรงรี่ไปที่กระเป๋าของตัวเอง ซึ่งวางอยู่ เม็ดขนุนถอนใจใบหน้าเรียบนิ่งดูจริงจัง เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ยูถกาไม่ได้สนใจนัก อยากจะหยิบกระเป๋า แล้วกลับออกไปในทันที หากแต่ความรู้สึกก็กลับบอกให้ชำเลืองมองไปยังคนที่นั่งอยู่ “ถ้ากลับ เราถือว่า ยูว์โกรธเราอยู่นะ” เม็ดขนุนพูดขึ้น เมื่อยูถกาเดินมาหยิบกระเป๋าถือและทำท่าจะเดินกลับไป “โกรธเรื่องอะไร ยูว์แค่มาเอากระเป๋า” ยูถกาบอก “ไม่โกรธก็นั่งลง ทานอะไรด้วยกันก่อนกลับสิ” เม็ดขนุนลุกขึ้นมาเลื่อนเก้าอี้นั่งให้กับยูถกาที่ยืนมองและถอนใจ ไม่รู้เหมือนกันว่า รู้สึกอย่างไร แต่เท่าที่ได้เห็นภาพเม็ดขนุนใกล้ชิดกับสาวสวยคนนั้น ทำให้ตัวเองนั้นไม่อยากจะเห็นอีก จึงเลือกที่จะหันไปสนใจการอ่านบทความในนิตยสารแทน “ยูว์ไม่หิว อยากกลับบ้านแล้ว” ยูถกาเลือกที่จะพูดด้วยดีๆ เพราะท่า ทีของเม็ดขนุนดูจริงจัง ไม่ได้พูดจากวนๆ เหมือนทุกครั้งที่ได้พบกัน “ยังไม่ได้คุยกันเลย” เม็ดขนุนพูดขึ้น มองไปยังเก้าอี้ เพื่อเป็นสัญญาณบอกว่า อยากให้ยูถกานั่งลงก่อน “ไม่มีอะไร จะคุยด้วยนี่นา” ยูถกาบอก “แต่เรามี นั่งก่อนนะ ทานสลัดหมดจาน สัญญาว่า จะไม่รั้งไว้อีก” “จริงนะ” ยูถกามองสบตากับเม็ดขนุน “นั่งเถอะ” เม็ดขนุนนั่งลงข้างๆ ยูถกา ไม่ได้พูดคุยอะไร ไม่รู้จะพูดอะไร ทั้งๆ ที่อยากอธิบายเรื่องของสาวที่เป็นลูกค้า เพราะสังเกตจากท่าทางของยูถกาก่อนนี้ที่ยังพูดคุยกันดีระหว่างที่ช่วยกันสอนหนังสือเด็กๆ แต่ตอนนี้ต่างกันเป็นคนละคน ไม่มีการพูดจากวนๆ หยอกล้อ มีเพียงความเงียบ ซึ่งยูถกาก็นั่งทานสลัดอยู่เงียบๆ เช่นกัน “ขอบใจนะ หมดแล้ว ยูว์กลับได้แล้วใช่ไหม” ยูถกาพูดทำลายความเงียบ เม็ดขนุนหันมายิ้มจางๆ ให้และลุกขึ้นยืน เมื่อยูถกายืนขึ้น “ได้สิ เราสัญญาแล้วนี่” เม็ดขนุนยิ้มจางๆ มองสบตากับยูถกาที่ไม่ยอมสบตาด้วย “ขอบใจสำหรับอาหารนะ” ยูถกาคว้ากระเป๋า แต่เม็ดขนุนเอาตัวมาบังไว้ไม่ให้ออกจากบริเวณห้อง “เราอยากกอดยูว์ ถ้ายูว์อนุญาต” เม็ดขนุนถอนใจ มองสบตากับคนที่ยังยืนจ้องเขม็งอยู่ตรงหน้า “คนอื่นเขากอดไปแล้ว จะมาอยากกอด ยูว์ ทำไม” ยูถกาถาม “เราไม่ได้อยากกอดคนอื่นนะ” เม็ดขนุนบอกและขยับเข้าไปสวมกอดยูถกาเอาไว้ คนที่ถูกกอดยืนอยู่นิ่งๆ ไม่ได้กอดตอบ เม็ดขนุนจึงคลายอ้อมกอดออกมองสบตากับคนที่ยังคงยืนนิ่งๆ อยู่เหมือนเดิม เม็ดขนุนขยับเข้าใกล้โน้มตัวเล็กน้อย ริมฝีปากที่กำลังทาบทับไปยังริมฝีปากอันเรียบนิ่งของยูถกา เริ่มขยับอยากบอกความรู้สึกที่เริ่มก่อตัวขึ้นภายในหัวใจ ทั้งๆ ที่เพิ่งพบกันได้ไม่กี่ครั้งนักก็ตาม ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับแต่อย่างใด ยูถกาคงยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวคนที่จูบอยู่ จึงต้องถอยห่างออกมา มองสบตากับยูถกาที่สายตายังคงเรียบนิ่งอยู่เหมือนเดิม “อย่าทำแบบนี้กับยูว์อีก ยูว์ไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นของคุณ” ยูถกาพูดจบก็เดินเบี่ยงตัว เบียดไหล่ และเดินผ่านเม็ดขนุนที่ยืนถอนใจมองตามคนที่กำลังลงบันได และเดินตรงไปที่หน้าร้าน เม็ดขนุนเดินตามห่างๆ ยืนมองดูจนยูถกาขับรถออกไป “ไม่เคยได้เรื่องเลยสิว๊ะ ไอ้เม็ดขนุน” เม็ดขนุนบ่นกับตัวเองมองดูรถของยูถกา ซึ่งขับออกไปจนลับตา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more