“โอ้ย! พี่รุจ!” อันธิกาหวีดร้องขึ้นเมื่อจู่ๆ ต้นแขนก็ถูกกระชากอย่างแรงจากด้านหลัง และก็เป็นสามีของเธอนั่นเองที่เป็นคนทำ สีหน้าของวิศรุตคล้ายคนโกรธจัด เขาในตอนนี้ช่างน่ากลัวจนเธออยากจะหนีไปให้ไกลๆ
“อุตส่าห์ลาออกมาทำงานกับฉันถึงที่นี่ แต่ก็ยังไม่วายนัดให้ชู้รักมาส่งถึงหน้าบริษัท! เธอนี่มันเป็นเมียที่น่ายกย่องจริงๆ” ทุกคำที่ออกมาจากปากของเขาทำให้อันธิกาเข้าใจแล้วว่าเขาโกรธเรื่องอะไร
“อันกับปราณเราเป็นเพื่อนกัน พี่รุจเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วนะคะ” อีกครั้งที่เธอพยายามจะอธิบายให้สามีเข้าใจว่าสำหรับเธอปราณเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น ไม่ว่าใครจะมองแบบไหนหรือคิดยังไง เธอก็มองเขาเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น
“เพื่อนเหรอ! เพื่อนที่ไหนมันส่งสายตาหวานฉ่ำให้กันแบบนั้นบ้าง! แล้วไอ้ที่บอกว่าเพื่อนน่ะ เพื่อนพ้องท้องติดกันล่ะสินะใช่ไหม!” คนที่กำลังถูกอารมณ์หึงเข้าครอบงำไม่สนใจหน้
