ตอนนั้นฉันตัดสินใจแบบนั้นจริงๆ มันเหนื่อย ท้อ ทำไมชีวิตต้องมาพยายามทำอะไรแบบนี้ เขาขับรถไปส่งฉันที่คอนโดท่ามกลางความเงียบ แม้แต่เสียงลมหายใจยังไม่มี
อะไรจะขนาดนั้น
รู้สึกผิดมากเลยงั้นเหรอ?
คำถามมากมายผุดขึ้นมาแต่ก็ไม่กล้าถามหรอก จนเขาขับรถมาจอดที่คอนโดและฉันกำลังจะเปิดประตูลงไป มืออุ่นๆก็เอื้อมมาคว้าข้อมือฉันไว้
"ผมขอโทษอีกครั้งนะ"
"..."
"เราจะเป็นเหมือนเดิมมั้ย?" ฉันควรตอบว่าไง? ใครก็ได้ช่วยคิดหน่อย สมองฉันมันตื้อไปหมดแล้ว
"ไม่รู้สิคะ...ถ้าคุณหมอลำบากใจ..." ฉันพูดไม่ทันจบหมอธันวาก็แทรกขึ้นมาก่อน
"ผมอยากเป็นเพื่อนกับคุณนะ"
"แต่ทิชาไม่อยากเป็นค่ะ อยากเป็นอย่างอื่น อยากสนิทกับคุณหมอมากขึ้น รวมถึงอยากเป็นผู้รับฟังบ้าง แต่ขอโทษนะคะที่เข้ามาวุ่นวาย ต่อไปนี้ทิชาจะไม่กวนใจคุณอีก"
พูดจบฉันก็แกะมือเขาออกทันที ก่อนที่จะรีบลงไปจากรถแล้วไม่หันกลับไปมองเขาอีก มันเสียใจนะคะ และเสียความรู้สึกด
