ฉันพยายามตั้งใจฟัง ฟังจนได้รู้ว่ามันไม่ใช่เสียงหัวใจตัวเอง และเมื่อเขาพยายามขยับตัวหนี ฉันก็ทำทีบิดขี้เกียจนอนเบียดเขาอีกครั้ง ร้ายมั้ยล่ะ! "อื้อ~ กอด กอดหน่อยทิชาหน่อยค่ะคุณพ่อ ทิชาหนาว" "ผมไม่อยากทำแบบนี้เลย" ฉันไม่ตอบหรี่ตามองสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นแทน จนเห็นแขนของหมอธันวาค่อยๆยกขึ้น และเขาก็สวมกอดเข้าที่เอวฉันเบาๆราวกับไม่อยากให้ฉันรู้ตัว แต่มันไม่พอไงคะ...ฉันต้องการมากกว่านี้ ฉันจึงพลิกตะแคงหันไปอิงแอบที่อกเขาอีก ก่อนที่จะทำทียกแขนกอดกลับ แล้วเงยขึ้นสูดกลิ่นหอมๆจากกายผู้ชายเต็มปอด ฟื๊ด~ ชื่นใจ วันนี้คุ้มมาก... งั้นขออีกทีแล้วกัน กอบโกยไปหนักๆเลย "คุณตื่นแล้วล่ะ ผมรู้" ฉันชะงัก แล้วนอนตัวขดเหมือนเดิม ว่าแต่รู้? ทำไมยังกอดฉันอยู่ล่ะ "ยังค่ะ ทิชายังไม่ตื่น" "ตื่นแล้ว กลับบ้านเถอะครับ" ไม่มีทาง "ใจร้ายจัง ทิชายังง่วงอยู่เลย ขอทิชานอนอีกสักงีบนะคะ นะคะ" ฉันบอกเขาทั้งที่ตัวเองย