ซันเดย์ มาเฟียเถื่อน

เสือคำราม

ตอนนี้ผมเริ่มหายใจติดขัด

" เธอกำลังจะทำให้ฉันตะบะแตกนะมิลล์ "

ซึ่งเธอก็มิลล์สมชื่อ หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินตัว ตาล่อใจผมได้แบบหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์

" ครั้งนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อนเพราะว่าฉันจะถือว่าเธอเมาฉันจะพยายามข่มใจไว้ เธออย่ามายั่วฉันก็แล้วกัน ฉันไม่ใช่คนที่อดทนเก่งขนาดนั้นนะ "

มิลล์

" อื้อ...ปวดหัวจัง "

ฉันตื่นขึ้นมาในสภาพงัวเงียกลางดึก เพราะว่ารู้สึกปวดหัวคงเป็นเพราะไวน์ที่ดื่มเข้าไปแน่ๆ แต่ว่าหันมองคนข้างๆก็รู้สึกตกใจ

" คุณ!! คุณมาอยู่ห้องฉันได้ยังไง "

ฉันตกใจมากที่เจอเขาอยู่ที่นี่

" คุณลองดูให้ดีๆว่านี่ห้องคุณจริงๆหรือเปล่า "

ฉันมองอย่างสำรวจรอบห้อง ที่นี่ไม่ใช่ห้องของฉันจริงๆด้วย

" ที่นี่ที่ไหนอ่ะ คุณพามิลล์มาที่นี่ทำไม "

" ที่นี่คอนโดผมเอง คุณเมามาก ปลุกก็ไม่ยอมตื่นผมก็เลยต้องพาคุณมาที่นี่ ในเมื่อคุณตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำก่อนเถอะผมเหม็นจะแย่อยู่แล้ว "

" ทำไมร้ายอ่าา คุณจะมาว่าผู้หญิงเหม็นไม่ได้นะ "

เธอว่าเพียงเท่านั้นก็รีบลุกแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที ฉันรีบอาบน้ำให้เสร็จเรียบร้อยภายในเวลาไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ ฉันกำลังจะออกจากห้องน้ำทันใดนั้นก็ฉุดคิดขึ้นมาว่า ฉันเข้ามาในห้องน้ำด้วยสภาพตัวเปล่าไม่มีอะไรเข้ามาด้วยเลยนี่นา

ประตูห้องน้ำเปิดออก

ฉันที่โผล่แต่หัวออกมาเท่านั้น

" คุณ...เอ่อ...ฉันขอยืมผ้าเช็ดตัวสักผืนได้ไหมพอดีฉันลืมเอาเข้ามาด้วย "

ฉันพูดกับเขาออกไปตอนนี้หน้าฉันจะต้องแดงมากแน่ๆ

" หึ!! เห็นไม่เอาอะไรเข้าไปนึกว่าจะไม่ใส่อะไรออกมาซะอีก "

ผมพูดหยอกล้อเธอ

" คนบ้า...ใครเขาจะเดินไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะคุณ เร็วๆหน่อยสิ มิลล์หนาวนะ "

ฉันเผลอเรียกแทนชื่อตัวเองออกไป ด้วยความเคยชินเพราะว่ากับคนอื่นฉันก็จะแทนช่วยตัวเองแบบนี้อยู่บ่อยๆ

ฉันรับผ้าขนหนูจากมือของเขาแล้วก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะเดินออกจากห้องน้ำด้วยสภาพที่มีแต่ผ้าขนหนูแค่ผืนเดียว

ซันเดย์

โอ้ว! แม่เจ้าเธอออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่ใส่ผ้าขนหนูผืนเดียว เธอจะรู้บ้างไหมว่ากำลังจะทำให้ความอดทนของคุณมันหมดลง ไม่ได้ที่จะมองดูผิวขาวๆนั่น

" ห้ามมองนะ...คือ..คุณหลับตาไว้เดี๋ยวนี้นะ "

ฉันสั่งให้เขาหลับตาตอนนี้ไม่สนแล้วว่าใครจะเป็นเจ้านายเป็นลูกน้องฉันเขินจนหน้าแดงหมดแล้ว กับพี่เวย์ฉันไม่เห็นจะรู้สึกแบบนี้เลย

" โอเคๆ "

เขาว่าแล้วรีบหลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์นั่น คนบ้าขนาดหลับตายังดูเจ้าเล่ห์ชะมัด

" ฉันขอยืมเสื้อผ้าของคุณสักชุดได้ไหม "

" อื้ม เอาสิ คุณอยากใส่ตัวไหนก็ไปเลือกเอาเลยอยู่ในตู้นั่นน่ะ "

ปกติผมไม่เคยให้เสื้อผ้ากับใครใส่แม้กระทั่งไอ้เวย์ก็ไม่เคยใส่เสื้อผ้าร่วมกันกับผม เธอเป็นคนแรกในหลายๆเรื่องที่ผมไม่เคยทำ

มิลล์

ฉันเดินมาหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขามาใส่หนึ่วตัว คิดว่าเป็นตัวเล็กที่สุดแต่พอฉันใส่ก็กลายเป็นชุดนอนกระโปรงดีๆนี่แหละ

" คนบ้า ชุดตัวใหญ่ชะมัด นี่เขาสูงมากเลยว่าฉันเตี้ยมากกันแน่เนี่ย "

ฉันเดินออกมาหาเขาอยู่ที่เตียงหลังจากที่ใส่ชุดเรียบร้อยแล้ว เขามองดูชั้นแบบแปลกๆ

ซันเดย์

ยัยตัวเล็กนี่เดินออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าของผมที่อยู่บนตัวเธอทำไมพอเธอใส่แล้วถึงดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูกนะ

" คุณจะนอนบนเตียงใช่ไหม งั้นเดี๋ยวฉันขอไปนอนโซฟาแทนแล้วกัน "

ฉันพูดแค่นั้นและกำลังจะเดินออกไปจึงโดนเขารั้งแขนเอาไว้ซะก่อน

" ทำไมต้องออกไปนอนข้างนอกนอนด้วยกันก็ได้ ทำไม? คุณกลัวผมหรอ? หรือว่าคุณกลัวจะหวั่นไหวไปกับผม "

" ทำไมฉันต้องหวั่นไหวด้วย "

" นั่นสินะคุณชอบเพื่อนผมนี่ "

เขาทำหน้าสลดลง

" ว่าไงนะฉันชอบเพื่อนคุณหรอ ไปเอาความคิดนี้มาจากไหน "

" ก็คุณพูดเองตอนที่คุณเมาอยู่ที่ร้านอาหารนั่น "

" จริงดิ!!! ตายแล้ว ฉันเผลอพูดอะไรออกไปเยอะหรือเปล่าคุณอายพี่เวย์ตายเลย "

" คุณแค่บอกชอบมันไม่เห็นจะน่าอายตรงไหน "

" ฉันชอบเขาก็จริงนะ แต่มันก็แค่ตอนแรกๆแค่นั้นแหละฉันชอบเพราะว่าเขาดูอบอุ่น แต่พอได้คุยกันไปสักพักก็ชอบเขาเหมือนความรู้สึกแบบพี่ชายมากกว่า "

ผมที่ได้ฟังเธอตอบออกมาแบบนั้นทำไมผมรู้สึกดีใจยังบอกไม่ถูกนะ

ผมรั้งเอวของเธอเข้ามากอด ทำให้เธอที่ไม่ทันตั้งตัวล้มลงแล้วมานั่งที่ตักผม

" จะทำอะไรปล่อยนะ "

" ถ้าคุณไม่ได้ชอบเพื่อนผมแล้วคุณชอบใคร "

ผมถามออกไปอย่างลุ้นกับคำตอบ

" ฉันไม่รู้ "

ทำไมทีตอนนี้ใจเต้นตึกตักไม่ไหว ทำไมถึงได้รู้สึกเขินขนาดนี้นะ

" ผมชอบคุณและผมก็จะจีบคุณ "

ผมตัดสินใจพูดออกไปให้เธอฟังเพราะว่าผมไม่อยากรอแล้ว ผมกลัวว่าเธอจะไปชอบคนอื่นที่ไม่ใช่ผม

" คุณ...พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า คุณจะมาชอบฉันได้ยังไงฉันเป็นเลขาคุณนะและแถมฉันยังเป็นพนักงานธรรมดาไม่มีอะไรเทียบกับคุณได้อะไรสักอย่าง "

" ผมไม่ได้ต้องการคนที่เพอร์เฟคผมต้องการคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วรู้สึกดี ผมคิดว่าคุณคือคนนั้น "