ซันเดย์ มาเฟียเถื่อน

เลขาคนใหม่

เช้าวันนี้ฉันจะต้องไปทำงานเลขาแล้วสินะวันนี้ทำหน้าที่วันแรกไปทำงานก่อนเวลาดีกว่าเพราะว่าไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรบ้าง พอมาถึงที่นึกว่าตัวเองมาเช้าแล้วนะ กลับเจอกับคุณเวย์ที่มานั่งทำงานอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

" อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเวย์มาเช้าจังเลยนะคะ "

ฉันทักทายกับร่างสูงตรงหน้าอย่างเป็นมิตร

" สวัสดีครับคุณมินตรา "

" อุ๊ย...เรียกมิลล์ดีกว่านะคะเรียกมินตรามันจะดูเต็มยศไปหน่อยมั้งคะ "

ฉันยิ้มให้เขาไปหนึ่งทีด้วยความเอ็นดูเรียกซะเต็มยศเลยครั้งสุดท้ายคนที่เรียกมินตรานี่คืออาจารย์ประจำคลาสเลยนะ

" ครับ คุณมิลล์ "

" มิลล์เฉยๆก็พอค่ะ นะคะ "

ฉันทำท่าทางอ้อนๆให้เขาเรียกแค่ชื่อฉันเฉยๆ คุณเวย์เงยหน้าขึ้นมามองฉันแล้วก็ยิ้มแล้วก็พยักหน้ารับ ฉันยอมรับตามตรงเลยว่าฉันเริ่มชอบผู้ชายตรงหน้าแล้วล่ะทำไมเขาดูมีเสน่ห์จังเลยนะ

" งั้นมิลล์ก็เรียกพี่ว่า พี่เวย์แล้วกัน "

เวย์ตอบออกไปพร้อมกับมองดูร่างบางตรงหน้า เธอน่ารักถ้ามีเธอเป็นน้องสาวสักคนก็คงดี

" ได้เลยค่ะ พี่เวย์ แล้ววันนี้พี่เวย์จะเป็นคนสอนงานมิลล์ใช่มั้ยคะ "

" ใช่แล้วล่ะ แต่ว่าตอนนี้มิลล์ต้องเข้าไปหานายข้างในก่อน เขารออยู่ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ "

เวย์ที่ไม่กล้าบอกออกไปตามตรงว่าปกตินายของเขาไม่ได้เข้ามาทำงานเช้าขนาดนี้ แต่วันนี้กลับเข้ามาเช้ากว่าปกติ ก็คงมารอร่างบางตรงหน้าสินะ

" มิลล์ต้องเข้าไปข้างในด้วยหรอคะ คือว่ามิลล์กลัวเขาน่ะค่ะ เขาน่ากลัวเกินไป แอร์ในห้องที่ว่าเย็นแล้วยังไม่เย็นชาเท่ากับเขาเลยนะคะ "

พี่เวย์หัวเราะออกมาอย่างที่ฉันไม่เคยเห็น เขาคงจะขำมากสินะ

" พี่ไม่คิดว่ามิลล์จะเป็นคนตลกขนาดนี้นะเนี่ย "

" ฮ่าๆ แล้วพี่เวย์ชอบมั้ยคะ "

ฉันโยนหินถามทางไปด้วยการพูดสองแง่สองง่าม

" หืม?? ชอบสิ "

พี่เวย์คงตอบออกมาด้วยความที่คงไม่คิดอะไร แต่ตัวฉันเนี่ยสิบิดจนตัวงอแล้วนะ ทำไมน่ารักถึงขนาดนี้ล่ะ ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เดินเข้าไปในห้องของท่านประธานเลยตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าห้องแล้วแหละไม่รู้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันมองไปเห็นเขาทั้งฉันและพี่เวย์ก็ต่างเงียบ และหุบยิ้มทันที

" หัวเราะคิกคักกันเสียงดังเข้าไปถึงข้างใน ตรงนี้มีอะไรน่าขำมากนักหรอ "

ผมเผลอดุเธอด้วยความไม่พอใจ ที่เธอทำตัวสนิทสนมกับไอ้เวย์เพื่อนของผมแถมดูท่าทางเธอคงจะชอบมันไม่น้อย

" เปล่าค่ะ ท่านประธานมีอะไรรึเปล่าคะ หรือว่าอยากได้กาแฟคะ เดี๋ยวมิลล์ไปชงมาให้ค่ะ "

ฉันที่พยายามสร้างบรรยากาศไม่ให้มันอึมครึมจนเกินไป คนอะไรก็ไม่รู้น่ากลัวชะมัด

" ผมขอกาแฟไม่ใส่น้ำตาลแก้วนึงแล้วเอามาให้ผมข้างในด้วย "

พูดเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปในห้องโดยไม่พูดอะไร ผมอุตส่าห์มารอเธอตั้งแต่เช้า แต่สิ่งที่ผมต้องเจอคือเธอยืนคุยกับผู้ชายคนอื่น นี่ผมจะหงุดหงิดทำไมเนี่ย ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

เวลาผ่านไปประมาณสิบนาที ร่างบางก็เคาะประตูพร้อมกับเดินเข้ามาในมือถือกาแฟหนึ่งแก้วและคุกกี้อีกสามชิ้น

" กาแฟไม่ใส่น้ำตาลมาแล้วค่ะ "

ชั้นวางถ้วยกาแฟลงพร้อมกับคุกกี้ที่วางไว้ข้างๆ

" ผมไม่ชอบกินคุกกี้มันหวานเกินไป "

" แต่คุ๊กกี้มันกินกับกาแฟอร่อยมากเลยนะคะ แถมคุกกี้ก็เป็นคุกกี้โฮวีต ไม่ได้หวานมากจนเกินไป แถมยังดีต่อสุขภาพด้วยนะคะ "

" แต่ผมไม่ชอบ "

" ลองดูก่อนไหมคะ ไม่แน่นะท่านประธานอาจจะติดใจก็ได้ "

" อืม "

ผมพูดตัดบทเพียงเท่านั้นเพราะว่าไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จากที่ผมเจอเธอผมนึกว่าเธอจะเป็นคนเรียบร้อยที่ไหนได้เธอเป็นคนตื้อพอสมควร แถมยังพูดเก่งมากๆด้วย จนทำให้ผมประหลาดใจในหลายๆเรื่องเลยล่ะ

" แล้วก็ไม่ต้องเรียกผมว่าท่านประธานแล้วนะ "

" อ้าว! แล้วมิลล์ เอ้ยย! ดิฉันต้องเรียกว่าอะไรคะ "

" เรียกผมว่าคุณซันเดย์ แล้วแทนตัวเองว่ามิลล์ เข้าใจมั้ย "

ฉันได้แต่ยืนงง ทำไมต้องให้เรียกสนิทสนมขนาดนั้นด้วย

" เข้าใจค่ะคุณซันเดย์ ถ้าไม่มีอะไรแล้วมิลล์ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ "

ฉันไม่รอให้เขาอนุญาต รีบเดินออกมาทันที คนอะไรก็ไม่รู้เย็นชาชะมัด คุยด้วยทีไรรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษยังไงก็ไม่รู้