ตอนที่ 10 นักร้องสาวเจ้าเสน่ห์ (2)
1085 Words
‘อยู่บ้านหลังเดียวกัน หมายความว่ายังไงวะ’ ไพรัชเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะมองนักร้องสาวที่ถูกหัสดินลากแขนไปขึ้นรถ โดยที่เจ้าหล่อนไม่พูดจาอะไรออกมาสักคำ
‘แล้วสาเหตุที่มันดื่มต่อกันสองคืนซ้อน ไม่ยอมกลับไปบ้านนี่ เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้รึเปล่าวะ เฮ้ย...มันชักจะยังไงๆแล้วเนี่ย กูต้องสืบรู้ให้ได้เลย’
ในระหว่างทางขับรถกลับบ้าน หัสดินก็หันไปมองซีกหน้าของนักร้องสาวแล้วก็เริ่มถามคำถามที่คาใจเขามาตั้งแต่เห็นเธอร้องเพลงบนเวทีแล้ว
“ป๊าผมคงไปเจอคุณ ขณะที่คุณกำลังร้องเพลงใช่ไหม”
“ไม่ใช่”
“ยังไง”
“ฉันต่างหากที่ไปเจอพ่อคุณกำลังจะพาผู้หญิงขึ้นรถหลังจากที่เขามาดื่มที่ผับที่ฉันทำงาน แต่พ่อของคุณป่วยเหมือนใกล้จะขาดใจตายตอนนั้น ผู้หญิงที่พามาด้วยก็รีบวิ่งหนีไปเพราะกลัวว่าเขาจะตายคาอกมั้ง ฉันก็เลยเข้าไปช่วย พาไปส่งโรงพยาบาลใกล้ๆ แล้วก็อยู่ดูแลจนพ่อของคุณฟื้นก็เลยกลับ”
“แล้วทำไมป๊าถึงให้คุณมาเป็นเมียของเขาล่ะ”
“ท่านสืบรู้ว่าฉันเป็นนักร้องในผับนั้น ท่านก็เลยเข้ามาคุยกับฉันตรงๆ ยื่นข้อเสนอให้ฉันอย่างงาม ฉันก็แค่เด็กสาวบ้านนอกคนหนึ่งที่ขายเสียงกิน แต่ก็คนดูถูกฉันมากมาย ฉันก็แค่ไม่อยากปล่อยโอกาสดีๆหลุดมือไป พ่อแม่ของฉันจะได้สบาย ฉันก็ไม่ต้องไปทำงานกลางคืนที่ต้องเดินทางกลับบ้านดึกๆดื่นๆคนเดียวอีก”
“นานไหมกว่าป๊าจะเรียกตัวคุณมาที่นี่”
“ก็ จนสร้างบ้านหลังใหม่ให้พ่อแม่ของฉันเสร็จ และฉันเรียนการทำอาหารจบ ท่านก็เรียกฉันให้มาอยู่ด้วยกันที่นี่ แล้วท่านจะเปิดร้านอาหารให้ฉันด้วย เพราะฉันบอกท่านว่า ฉันคงอยู่เป็นคุณนายนั่งนับเงินไปวันๆไม่ได้หรอก ฉันต้องการทำงานของฉันไปด้วย ฉันก็เลยฝันอยากมีร้านอาหารเป็นของตนเอง โดยฉันจะทำทั้งหน้าที่เชฟและนักร้องของร้านในคนคนเดียวกัน”
“ผมมองคุณผิดไปจริงๆ” ชายหนุ่มเหมือนละเมอมากกว่าที่จะพูดให้คนข้างๆได้ยิน
ฟ้าวลัยหันมายิ้มให้หัสดินเป็นครั้งแรก แต่เขาคงไม่ทันเห็นรอยยิ้มของเธอหรอก เพราะเขามัวแต่มองไปตามท้องถนนที่มีรถวิ่งสวนทางกันไปมา
“พรุ่งนี้ป๊าผมจะเดินทางกลับมาแล้ว คงมาถึงราวๆเที่ยงๆ”
“ฉันรู้แล้ว”
“คุณคงดีใจมากสินะ”
“แล้วคุณคิดว่าฉันควรดีใจไหมล่ะ”
“ไม่รู้สิ ผมเดาใจผู้หญิงอย่างคุณไม่ออกแล้วล่ะ”
ฟ้าวลัยหัวเราะขื่นๆ ให้กับตัวเอง ผู้หญิงอย่างเธอ แม้จะมีทางเลือกมากมาย แต่เมื่อได้เลือกแล้ว ได้ทำสัญญาใจต่อกันแล้ว เธอก็ไม่คิดเป็นคนสัปปรับ
คุณหัตถการช่วยเหลือครอบครัวของเธอตั้งมากมาย โดยยังไม่ได้เรียกร้องอะไรจากเธอเลยสักอย่าง เขาไม่เคยแม้แต่จะกอดหรือว่าหอมแก้มเธอเลยด้วยซ้ำ อย่างมากก็แค่โอบไหล่ จับมือบ้างบางเวลาเท่านั้น เขาดูให้เกียรติเธอทุกอย่าง เธอทรยศเขาไม่ลงหรอก
ต่อให้ตอนนี้ร่างกายของเธอจะตกเป็นของลูกชายของเขาแล้วก็ตาม แต่มันไม่ได้มาจากความตั้งใจของเธอ มันคือความผิดพลาด ที่ไม่คิดโทษตัวเอง แต่ก็ไม่ได้โทษผู้ชายคนที่นั่งข้างๆมากมาย เธอไปโทษเครื่องดื่มเปลี่ยนนิสัยเสียด้วยซ้ำ เพราะดื่มมันเข้าไปมาก เธอเลยขาดสติ
แต่ทุกอย่างมันผ่านมาแล้ว มันย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไมได้อีกแล้ว จากนี้ไป เธอก็แค่ทำตามหน้าที่ที่จะต้องทำต่อไปแค่นั้นพอ
“หากป๊าทำอะไรให้คุณเสียใจ คุณช่วยมาบอกผมได้ไหม”
“ทำไม อยากจะช่วยฉันเหรอ”
“ผมรู้ คุณคงไม่ต้องการให้ผู้ชายเลวๆแบบผมเข้าไปช่วยอะไรคุณหรอก แต่ผมก็แค่อยากรับรู้ถึงผลของสิ่งที่ผมได้ทำกับคุณคืนนั้นบ้าง”
“ลืมมันไปเถอะค่ะ อะไรจะเกิดมันก็ปล่อยให้มันเป็นไปเถอะ คุณเองก็ทำไปเพราะเมาแค่นั้นไม่ใช่เหรอ คุณไม่ได้ตั้งใจ...สักหน่อย จริงไหม”
เขาจุกที่หัวใจอีกแล้ว
‘เขาไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้นเหรอ เขาตั้งใจจะทำลายเธอด้วยซ้ำ แต่เพิ่งมารู้ว่าเธอเพิ่งช่วยชีวิตบิดาของเขาไม่นานมานี้ มันทำให้เขารู้สึกผิดจนเกินจะอภัยให้ตัวเอง หากบิดาเขารู้ คงเอาเขาตาย แต่เขาก็คงพอทนได้ แต่ถ้าบิดาจะลงโทษเธอ เขาก็คง...เหมือนตายทั้งเป็น’
หากเขารู้เรื่องราวระหว่างเธอกับบิดาของเขามาก่อนหน้านี้ เขาก็คงไม่ทำอะไรเลวๆแบบนั้น
“ผมขอโทษ”
“เรื่องอะไร”
“ทุกเรื่องในคืนนั้น”
“แล้วถ้าฉันบอกว่ายกโทษให้คุณ แล้วคุณจะให้อภัยตัวเองรึไง”
‘นั่นสิ ทำไมเธอถึงพูดเหมือนเข้ามานั่งในใจเขาเลย’
“ผมไม่รู้”
“คุณสบายใจเถอะ ถ้าคุณไปบอกพวกคนใช้ไม่ให้พูดเรื่องนี้กับพ่อของคุณ ท่านจะไม่รู้หรอก ว่าคุณมีอะไรกับฉันมาก่อน ฉันมีวิธีที่จะไม่ทำให้ท่านสงสัยในตัวคุณได้ก็แล้วกัน”
“เพื่อปกป้องผมเหรอ”
“เปล่า เพื่อปกป้องตัวฉันเองต่างหาก ฉันอยากอยู่บ้านหลังนี้อย่างสบายใจ ในแบบที่มันควรจะเป็น ไม่อยากมีเรื่องหมางใจกับลูกเลี้ยง ไม่อยากมีเรื่องให้คุณท่านต้องหวาดระแวงสงสัย ส่วนคนรับใช้ ฉันรับมือได้สบายมาก”
“แต่ผมอยากยื่นข้อเสนอให้คุณใหม่ มาเป็นเมียของผมแทนได้ไหม ผมสัญญาว่าจะเป็นสามีที่ดีของคุณให้ได้เลย ได้ไหมฟ้าวลัย”
“อย่าเพิ่งพูดเลยค่ะ อย่ารีบมาสัญญาอะไรพร่อยๆกับผู้หญิงที่คุณพึ่งจะนอนด้วยเพียงแค่คืนเดียว แล้วยังไม่ได้รักอีก คุณทำตัวตามปกติเถอะ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่แล้ว”
“งั้นก็ ตามใจคุณนะ”
แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบงันไปจนถึงบ้าน
- Writer
