Yoongi's Music (BTS Suga FF)

Music #35

Yoongi's Music

Music #35

Third Person's POV:

Mag-isang nag-huhugas ng kamay sa loob ng Women's Room si Sunny nang biglang pumasok ang pamilyar na babaing idol na yun at tumayo sa tabi nya.

Agad naman syang lumingon dito nang makilala ang sunbae.

"Annyeong haseyo sunbae-nim" she greeted.

Pero hindi nagsalita ang sunbae.

Nanatili lang itong nakatitig sa kanya gamit ang mapanuring tingin na iyon.

Nang matapos na nyang hugasan ang kamay ay lalabas na sana sya nang biglang ibagsak ng sunbae na iyon ang purse nito sa lababo dahilan para matigilan sya mula sa pagkakatalikod dito.

"Yah" the sunbae said then crossed her arms. "From now on, I don't want to see your ugly face again. Kaya pwede bang sa susunod ay ikaw na ang unang umiwas? You, your group, and your filthy company disgust me"

Hindi sya nagsalita.

Para sa kanya ay masyado pang maaga para masira ang araw nya at isa pa ay may aattenan pa syang show at ayaw nyang masira ang mood nya.

Pero mukhang napikon ang sunbae nang dahil sa hindi nya pagtugon dito.

"Yah! Are you listening to me?!" she burst.

And that's it.

Matagal na nyang ipinangako sa sarili nya na wala ng sino man ang may karapatang mang-insulto sa isang Sunny. Matagal na nyang ipinangako sa sarili nya na hindi na sya papayag na magpatapak sa kahit kanino man.

Kaya nilingon nya ang sunbae na iyon at nakangiting nagsalita.

"Oh, I'm sorry sunbae-nim..." she said using that innocent smile. "Pero...sino nga po uli kayo?"

Hindi makapaniwalang napaawang ng bibig ang sunbae na kaharap nya nang dahil sa itinanong nya. Pero bago pa man ito nakapagsalita ay inunahan na nya ito.

"I'm sorry sunbae-nim...hindi ko kasi alam ang pangalan nyo eh..." she said innocently. "...perhaps, you belong to those NUGU groups na lagi nalang nasa likuran sa lahat ng music shows?"

Napaawang nalang ng bibig ang sunbae na kaharap nya nang dahil sa sinabi nya.

"You b***h!" she yelled. "How dare you treat your sunbae like this!"

Pero doon na nawala ang ngiti sa labi nya at napalitan yun ng malamig na titig na lagi nyang ibinibigay sa mga taong nasa paligid nya.

"Psh. Sunbae?" she said sarcastically then look at her directly into her eyes. "You are no sunbae to me"

Agad na nanlaki ang mga mata ng sunbae na kaharap nya nang dahil sa sinabi nya.

"YAH!---"

"You debuted three years ago pero hanggang ngayon ay hindi parin kayo nagkakaroon ng first win---" she said mockingly.

"This brat---!"

"----and now, you want me to treat you like a sunbae?" she continued at pinanlakihan pa ito ng mga mata habang naka-cross arms parin sya. "A talentless trash like you is no sunbae to me. Wala kayong hit song, hindi kayo nagta-top sa kahit saang charts, at hanggang ngayon ay hindi parin kayo ganun kakilala.The amount that our group earned in just a matter of two weeks can never be beaten of how much you've earned in one year---"

"You b***h!----"

"---dapat nga ay mahiya na kayo sa company ninyo dahil tatlong taon na silang nagwawaldas at nagsasayang ng pera sa lahat ng comebacks ninyo pero hanggang ngayon ay wala parin kayong naibibigay sa kanila---"

"YAH!---"

"---at bakit ka napipikon sa mukha ko? Why? Because you can't accept the fact that a rookie group like us can actually beat a sunbae group like you?"

Tuluyan nang natahimik ang nagpupuyos sa galit na sunbae na nasa harapan nya. Halos naluluha na ito sa pinaghalong sama ng loob at sakit nang dahil sa pagtrato nya dito pero kahit ganun ay wala na itong masabi na panlaban sa kanya dahil alam nito na tama ang lahat ng sinabi nya.

Nakita nyang nanginginig na ito sa galit at nakakuyom na ang mga kamay nito.

But she just smirk.

"You're just a piece of talentless trash that's been an eyesore to everyone" she said mockingly. "And if you really are grateful to your company, JUST BETTER DISBAND..."

Saka sya nangingiting nag-bow dito.

"...sunbae-nim" she said sarcastically then she turned around and walked away.

"AISH! YAH!!!" ang galit na galit na sigaw ng sunbae at napa-smirk nalang sya nang marinig nya ang malakas na pagkakatama ng purse na ibinato nito sa kanya sa pinto na katabi nya.

And with a sarcastic smile ay tuluyan na syang nakalabas sa kwartong iyon.

Pero agad din syang natigil sa paglalakad nang makasalubong ang lalaking yun na mag-isang nakatayo sa harapan nya.

Si Yoongi.

Suga's POV:

Grabe.

I'm speechless.

Wala na talaga akong ibang masasabi pa sa tindi ng sama ng ugali nya.

Yes.

I've clearly heard everything that she said to that sunbae.

At sa totoo lang ay parang gusto ko na talaga syang bigyan ng award sa sobrang sama ng ugali nya.

How can she be so rude? And to think that she did that to a sunbae who debuted three years ago?

Hindi sya nagsalita.

At wala rin akong nakikitang bakas ng pagkabigla sa mukha nya nang makita akong nakatayo sa harapan nya.

Samantalang nanatili lang na walang emosyon ang mukha ko habang nakatitig din sa kanya.

Hindi na sya nagsalita pa at nagpatuloy nalang sya sa paglalakad na para bang hindi nya ako nakita. Pero nang matapat sya sa akin ay doon na ako nagsalita.

"Yan ba talaga ang nagpapasaya sayo ha?" I said mockingly. "Ang pag-disrespect sa mga sunbae mo?"

That stopped her from walking.

Agad ko naman syang nilingon at ngayon ay nakaharap na ako sa kanya habang hindi parin sya natitinag sa kinatatayuan nya.

"This brat" I whispered with that bored voice. "Yah, you should have greeted me when you saw me standing in front of you. O gusto mong ibalik kita sa primary school para maturuan ka ng mabuting asal? At para maturuan ka narin kung paano ba dapat ang pagtrato mo sa sunbae mo?"

I'm pissed.

Lalo na't hindi parin ako nakakamove on sa inis na nararamdaman ko kanina. At ngayon ay makikita ko na naman ang masamang ugali nya? Hah. She's really driving the hell out of me.

I hate her. At hindi ko alam kung bakit hindi natatanggal sa dibdib ko ang ganung sama ng loob.

Maybe because behind this bitter feeling that I'm feeling towards her, I can't change the fact that I'm missing her so much.

I want to see my old Yuseon again.

Not like this.

Not like her.

Pero kahit anong pilit ko na bigyan sya ng chance na ipakita sa akin ang dating sya ay wala parin akong makita. Kahit anong pilit kong ipa-sink in sa utak ko na sya parin si Yuseon ay bakit parang...parang hindi na?

"Wala kang alam..." she suddenly whispered.

I was stunned.

"Wala kang alam kaya wag kang magmarunong" she continued without looking at me.

Napaawang nalang ako ng bibig nang dahil sa pinaghalong inis at disbelief nang dahil sa sinabi nya.

Hahakbang na sana sya pero nagsalita ulit ako.

"You're not wearing a headphone anymore..." I whispered then looked at her.

And I don't know what's gotten into me to say those words.

Ang tanging nararamdaman ko lang ngayon ay ang pagsisimulang pananakit ng lalamunan ko habang nakatitig sa likuran nya.

And then I gulped.

"T-to be honest, y-you look prettier in a headphone"

Yes.

I gave in.

I gave in the feeling of longing that I'm feeling towards her.

I gave in, even though I know that I'll regret it later.

Hindi sya nagsalita.

Nanatili lang syang nakatalikod sa akin kaya hindi ko makita ang ekspresyon ng mukha nya.

"Diba ang sabi mo..." ang sambit ko pa at nararamdaman ko na ang pag-iinit ng sulok ng mga mata ko. "...feeling mo walang pwedeng manakit sayo kapag suot mo ang headphone mo---"

"I've learned how to listen" she cut me off without looking at me. "Natuto na akong makinig"

Hindi ako makapagsalita.

And right now ay pakiramdam ko ay hindi ko na kakayanin ang sobrang pagka-miss na nararamdaman ko para sa kanya.

I hate her.

I hate her because I'm missing her so much but I can't do anything about it.

Wala akong magawa.

Wala akong masabi.

Wala akong masabi dahil kailangan ko ng pride.

She ruined me.

She broke me into pieces.

And she left me with nothing but only with this piece of pride. At hindi ko alam ang mangyayari sa akin sa oras na pati ito ay mawala narin.

My pride is the only thing that she left on me so I won't let her take it away too.

My pride is the only thing that makes me feel sane so I won't lose it too.

"I've realized that to be able to protect yourself, you have to listen in everything that people would say about you" she continued using that cold voice.

Samantalang nanatili lang akong nakatayo mula sa likuran nya at pilit na pinapa-sink in sa utak ko na sya nga si Yuseon.

"Dati hindi ako nakikinig sa lahat ng sinasabi ng mga taong nasa paligid ko." She continued. "Ikinulong ko ang sarili ko sa mundo na hindi ko naririnig ang ibang tao. I thought that I could protect myself from not listening to other people. Pero mali pala yun. Dapat pala marunong kang makinig. Because only by listening you will get the chance to fight for yourself and only by listening you will know of how this world really works."

After five years.

After five years ay ito ang unang beses na nakausap ko sya sa ganitong paraan.

And I'm overwhelmed by this feeling that finally, nag-uusap kami na walang bahid ng galit ang pag-uusap namin.

Nag-uusap kami na parang kami ang dating sina Min Yoongi at Park Yuseon five years ago.

Finally, she's talking to me as Park Yuseon and not as Park Sunny.

And for a moment, ay nakita ko ang Yuseon na minahal ko.

For a moment, ay may naramdaman akong pag-asa para sa aming dalawa.

And before I knew it...

"Yuseonie..." I called her.

Yes.

I called her that.

At hindi ko alam kung saan nanggaling ang guts na bumalot sa akin para tawagin sya sa pangalan na itinatawag ko sa kanya noon.

And don't even ask me of how my voice sounds like when I called her like that. Dahil nandoon parin ang boses ng isang Yoongi na tinatawag ang pangalan ng babaing mahal nya.

Nakita kong natigilan sya.

Oo, alam ko.

I know that behind of all her tough act ay hindi parin nya nakakalimutan ang pangalan na yun.

At nagbabakasakali ako.

Umaasa ako.

Na kahit kaunti lang.

Kahit tuldok lang.

Ay may nararamdaman parin sya para sa aming dalawa.

Then a simple smile escaped my lips.

"Music..." I called her again.

Hindi sya nagsalita at nanatali lang syang nakatayo sa tabi ko.

While these mixed emotions continue to swirl inside my chest.

Hindi ko rin alam kung ano ba itong ginagawa ko.

But I just found myself looking at her hand.

And I followed my urge.

I followed my instincts.

I followed my heart and not my mind.

I took her hand and gently pressed it. And instantly, ay agad na bumaha sa dibdib ko ang pinaghalong emosyon na iyon lalo na nang maramdaman ko ang init ng kamay nya sa kamay ko.

Hindi ko mapigilang mapangiti nang hayaan nya akong hawakan ang kamay nya. I let our fingers intertwine and I'm happy that she didn't shook it away.

I'll give my whole world just to touched her hand like this again.

I've missed her hands.

I've missed her old self.

And most importantly...

Dahan-dahan akong nagtaas ng mukha at kasama ang payak na ngiti na iyon sa labi ko ay hindi ko na napigilan pa ang sarili ko na sabihin ito sa kanya.

"I miss you..." I gently whispered.

Yes.

I've said that.

And again, I let myself gave in.

I let myself gave in this warm emotions that I'm feeling inside my chest.

And pride? Huh. f**k IT. I don't need that s**t.

Kung ganito kasaya ang mararamdaman ko nang dahil lang sa ibinaba ko ang pride na yun ay hindi ako magdadalawang isip na gawin yun araw-araw para lang maramdaman uli ito.

Hindi ako magdadalawang isip knowing that I can held her hand again like this.

And all this time ay pinapaniwala ko ang sarili ko na galit ako sa kanya.

That I hate her so much.

Pero hindi.

Nagsisinungaling ako.

Because the truth is...I'm missing her so much at ang galit na nararamdaman ko para sa kanya ang nagiging escape ko para hindi ko maramdaman ang bagay na ito.

But only this once.

Only from this moment.

I'll let myself miss her.

I'll let myself love her.

I'll let myself gave in.

At wala akong pagsisisihan.

Wala akong pagsisisihan na hinawakan ko ang kamay nya ngayon at sinabi kong namimiss ko sya kahit na nagmukha na naman akong talunan, tanga, at gago sa harapan nya.

She cheated on me.

But I'm still missing her like an i***t.

"Sunny..." she suddenly whispered in that cold voice.

Hindi ako nagsalita at nanatili lang akong nakahawak sa kamay nya.

"...Sunny ang pangalan ko" she continued saka nya iwinaksi ang kamay ko.

And my little fairytale ended there as well.

Hindi ko mapigilang mapa-smirk.

It's okay.

Masaya na akong mahawakan ang kamay nya na kahit ilang segundo lang.

Masaya na akong masabi sa kanya ang totoong nararamdaman ko.

And now, she can mock me all she wants from what I did pero wala na akong pakialam.

I'm just contented by the feeling that after five years, I get the chance to hold her hand like that.

Ibinulsa ko nalang ang dalawang kamay ko sa magkabilang bulsa ng pants ko at nangingiting napatayo nalang sa tabi nya.

And yes. It may have looked like I lose again this time.

But no.

I've won.

And this wonderful feeling that I've felt again after five painful years is my prize.

Napatingin nalang ako uli sa likuran nya habang hindi parin nawawala ang simpleng ngiting iyon sa labi ko.

Baka nga.

Baka may pag-asa pa...

But before I get the chance to speak ay biglang sumulpot ang boses na iyon sa tabi naming dalawa.

"Ms. Park and Mr. Min"

Sabay naman kaming napalingon sa bagong dating.

Isang staff.

"Magsisimula na po ang show at kailangan na po kayong dalawa sa stage" ang nakangiting sabi nya.

My brows met.

Kaming dalawa?

Nagtataka nalang akong napalingon sa babaing yun.

Pero nagpatiuna na syang naglakad paalis na para bang walang nangyari.

"Okay, I'll be right there" she said.

Kung ganun...kasama ko sya bilang isa sa mga judges sa show na iyon?

I couldn't help but to smile.

Well, atleast, makakasama ko pa sya ng matagal.

Then I walk and followed her on that studio.

to be continued...