ปฏิญญา

บทนำ

บทนำ

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มภายใต้แพขนตาหนาแลดูสงบนิ่ง ขณะที่มันกำลังสะท้อนภาพจอสีหม่นทึมตรงหน้า คล้ายกับว่าเจ้าของดวงตาคู่นี้มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนในการตัดสินใจ ภาพสัญลักษณ์มังกรคาบแก้วสีส้มอมเหลืองบนจอแอลซีดี[1]ยังคงความเกรี้ยวกราดน่าเกรงขามดังเช่นเคยเป็น สมกับชื่อ Legend ที่กำกับใต้รูปภาพนั้นเสียเหลือเกิน สัญลักษณ์แห่งความฝัน ความรุ่งโรจน์ ความหวังในวัยหนุ่มสาว บัดนี้กำลังห่างไกลออกไป

ยุคสมัยอันรุ่งโรจน์ เสียงหัวเราะร่าเริง…กลายเป็นอดีต

เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไป เมื่อคนเราเติบโตขึ้น ความแน่นอนก็คือความเปลี่ยนแปลงอันไม่หยุดนิ่ง

มือเรียวเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า ลูกศรสีทองบนหน้าจอกะพริบวิบไหว คล้ายกับผีเสื้อที่ขยับปีกด้วยความเกียจคร้าน

เสียงคลิกดังขึ้น…ข้อความแจ้งเตือนปรากฏ

‘ยืนยันออกจากสมาคมหรือไม่?’

เสียงคลิกดังขึ้นอีกครั้ง

‘ใช่’

เสียงถอนหายใจดังแผ่วเบาคลอเคล้าไปกับเสียงฟ้าร้องดังครืน กรมอุตุนิยมวิทยาแจ้งเตือนว่าฝนจะตกตลอดทั้งอาทิตย์นี้ ร่างโปร่งบางขยับกายออกจากเก้าอี้ เกิดเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด หญิงสาวค้อมตัวปิดอดีต แล้วเริ่มเปิดเบราว์เซอร์[2]เข้าเว็บไซต์ยอดฮิตเพื่อเปิดซีรีส์ที่ยังดูไม่จบ เสียงพูดคุยเป็นภาษาอังกฤษดังขึ้นทันทีเมื่อเธอเปิดตอนที่ดูค้าง จากนั้นจึงก้าวเท้าเร็วๆ ไปยังระเบียงเพื่อเก็บเสื้อผ้าที่ซักตากไว้ตั้งแต่เช้า

ครืด~ ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์มือถือสั่นอย่างรุนแรงพอๆ กับเสียงเรียกเข้าซึ่งเป็นเพลงโปรด ดวงตาคู่งามกะพริบถี่คล้ายกำลังพยายามคิดว่าใครโทรมาในตอนนี้ หญิงสาวหอบตะกร้าผ้าเข้ามาในห้อง ใช้เท้าข้างหนึ่งเขี่ยประตูกระจกให้เลื่อนเข้าใกล้ตัวล็อกอย่างทุลักทุเล นาฬิกาบนผนังปรากฏเวลากว่าสองทุ่มแล้ว ปกติเวลานี้ไม่ค่อยมีใครโทรหาเธอนัก หลังจากที่หอบตะกร้าผ้าไปถึงตู้เสื้อผ้า เสียงเรียกเข้าก็เงียบลง หญิงสาวเปิดประตูตู้เสื้อผ้าแล้วรีบลากกระเป๋าออกมา พร้อมกับที่เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีกครั้ง

เบอร์ศูนย์สอง…กรุงเทพเหรอ?

“สวัสดีค่ะ” กลีบปากสีชมพูอิ่มเอื้อนเอ่ย เสียงของเธอแหบพร่าเล็กน้อยเพราะไม่ได้พูดกับใครมาทั้งวัน กระนั้นปลายสายก็ยังคงไม่ได้สนใจอะไรนอกจากรีบพูดธุระออกมา

“สวัสดีครับ คุณเธียรธารา ธารารักษ์ใช่หรือเปล่า”

“ค่ะ”

คนที่โทรมาด้วยเบอร์โทรท้องที่ทำให้หญิงสาวเกือบจะฟันธงไปแล้วว่าปลายสายคือคนขายประกัน ไม่ก็พวกขายโปรโมชันเครือข่ายมือถือ หรือไม่ก็อาจจะเป็นพวกขายตรง

“ผมโทรมาจากบริษัทอาร์ชอิมเมจิน เอ่อ...สยามรังสรรค์ แผนกดีไซน์”

คำพูดจากปลายสายทำให้เธอที่เกือบจะกดวางสายชะงักเล็กน้อย นึกแปลกใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงโทรมาป่านนี้

“เอ่อ…ต้องขออภัยที่โทรมาค่ำนะครับ พอดีผมเพิ่งประชุมเสร็จ”

อีกฝ่ายเงียบคล้ายจะรอให้เธอตอบรับ เธียรธาราจึงโต้ตอบอย่างเสียมิได้

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“พอดีว่าเรื่องกำหนดการเข้ามาทำงานน่ะครับ ตอนนี้คนในแผนกต้องออกพื้นที่ ทำให้โปรเจกต์ใหม่ต้องการคนเพิ่ม จากที่บอกว่าจะให้เข้ามาทำในต้นเดือนหน้า ขอเลื่อนมาเป็นอาทิตย์หน้าได้ไหมครับ”

หญิงสาวเหลือบมองปฏิทินตั้งโต๊ะ อีกราวสองอาทิตย์กว่าจะถึงกำหนดการรายงานตัว ที่สำคัญเธอวางแผนเดินทางไว้ว่าจะเดินทางวันศุกร์นี้ หากว่าต้องเลื่อนวันรายงานตัวเร็วขึ้น ก็เท่ากับว่าเธอต้องเลื่อนวันเดินทาง การไปรายงานตัวก่อนไม่มีปัญหาหรอก แต่เรื่องที่พักนี่สิ เธอไม่แน่ใจว่าในห้องชุดของตัวเองจะพร้อมให้เธออยู่หรือยัง

“ฮัลโหลครับ…ถ้าคุณเธียรธารายังเตรียมตัวไม่เสร็จ ผมไม่…”

‘เรียนจบมาตั้งนานแล้ว พึ่งพาตัวเองได้แล้วนะ’

คำพูดของใครคนหนึ่งดังก้องในหัว หญิงสาวหลุบตาลงต่ำ ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง “ตกลงค่ะ รบกวนส่งรายละเอียดก่อนเริ่มงานให้ฉันในอีเมลด้วยนะคะ”

อีกฝ่ายคล้ายจะโล่งใจจึงถอนหายใจเสียงดังจนหญิงสาวได้ยิน

“ได้ครับ อ้อ…ผมลืมบอกไป บริษัทเราไม่ได้ตั้งอยู่ตรงตึกที่สัมภาษณ์หรอกนะครับ เดี๋ยวผมจะส่งพิกัดให้พร้อมกับวิธีการเข้ามานะครับ ที่สำคัญ!” ชายหนุ่มเน้นเสียง “ที่ทำงานมีที่พักให้ คุณเธียรธาราไม่จำเป็นต้องกลับไปพักที่บ้านหรือหอพักนะครับ”

“ทราบแล้วค่ะ เทียนจะรออีเมลนะคะ”

“ครับ”

ปลายสายตัดไปแล้ว หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย จริงอยู่ว่าบริษัทที่เธอไปทำงานมีที่พักให้ แต่ว่าถึงอย่างไรก็ตาม คนโลกส่วนตัวสูงอย่างเธียรธาราก็ไม่คิดจะพึ่งพาอาศัยสวัสดิการของบริษัทอย่างเดียวแน่ๆ เธอโยนโทรศัพท์มือถือลงบนเตียงนอน ก่อนจะลงมือเปิดกระเป๋าเดินทาง พร้อมกับเริ่มจัดเสื้อผ้าลงกระเป๋า สายตาก็เหลือบมองจอคอมพิวเตอร์เป็นระยะแล้วเริ่มดำดิ่งไปกับเนื้อหาของซีรีส์ตรงหน้า

เส้นผมดำขลับยาวสลวยทิ้งตัวอย่างเป็นระเบียบบนแผ่นหลังบอบบาง มีเพียงบางส่วนปลิวกระจายล้อมกรอบหน้าของหญิงสาวเมื่อต้องลมฝนที่ลอดประตูกระจกเข้ามา เธอปัดเส้นผมที่ระข้างแก้ม ดวงตาหวานซึ้งเป็นประกายกำลังโฟกัสที่เนื้อหาของซีรีส์เรื่องโปรด จนลืมสนใจดอกแก้วสีขาวที่บังเอิญถูกลมพัดลอยละล่องมาทัดเส้นผมของเธอโดยบังเอิญ กลิ่นน้ำอบน้ำปรุงปนกับกลิ่นดอกไม้ทำให้หญิงสาวย่นจมูกเล็กน้อย

แต่กระนั้น...เธอกลับไม่รู้ตัวเลยว่าเรื่องที่เกิดขึ้น…ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

เทียบทักพักตร์งามบ่เท่าดวงแข

เทียบเท่าเพ็ญแลงามบ่เท่าแสงอุษา

เทียบเท่าเพชรงามบ่เท่าแก้วกัลยา

เทียบนั้นเทียมมาบ่สู้ยาใจ

[1] LED : Light Emitting Diode เป็นจอที่ระบบฉายภาพด้วยใช้หลอดไฟดวงเล็กๆ

[2] Browser : คือโปรแกรมที่เป็นโปรแกรมสำเร็จรูปที่ผู้ใช้สามารถใช้งานสื่อสารผ่านหน้าเว็บเพจ