ตอนที่ 3 มหานคร
805 Words
ตอนที่ 3 มหานคร
“ค่ะพี่ธาร”
“เทียนจำทางไปคอนโดได้ใช่ไหม”
“จำได้สิพี่ธาร”
“เทียนอยู่คนเดียวไหวแน่นะ”
“ค่ะพี่ธาร”
“เทียนง่ะ ทำไมพูดกับพี่แบบนี้”
“อ้าวพี่ธาร จะให้เทียนปฏิเสธเหรอ”
“โว้ย น้องบ้า คอนโดนั่นกว่าจะสร้างเสร็จปาไปเจ็ดปี พี่กะว่าจะไม่ให้เซ็นรับแล้วเชียว ให้พี่ลงกรุงเทพวันนี้เลยไหม”
เธียรธาราหลุดขำกิ๊ก ยิ่งปลายสายทำเสียงฮึดฮัดยิ่งกลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว “ไม่เอาหรอกพี่ธาร เจ็ดปีก่อนยังไม่ลงเสาเอก ตอนเราจองราคามันยังไม่เท่าไรเลย พอสร้างเสร็จราคาดันพุ่งสูงปรี๊ดแบบนี้ เทียนว่าเราเก็บไว้เถอะนะ เผื่อชาตินี้ขึ้นคานมาจะได้มีสมบัติส่วนตัวกับเขามั่ง”
“เออดี เทียนขึ้นคานมาพี่จะได้ตามไปดูแลได้สะดวก”
“พี่ธารรรร พี่ธารไม่ให้กำลังใจเทียนหน่อยเหรอ”
พี่ชายเธอเป็นคนปกติแบบคนอื่นเขาที่ไหนกัน บ้านอื่นเขากลัวลูกสาวขึ้นคาน มีแต่พี่ชายเธอนี่แหละ ป่านนี้เพิ่งยอมให้เธียรธาราออกมาสู่โลกภายนอก
“เหอะ…ผู้ชายปกติที่ไหนจะคุยกับเทียนรู้เรื่อง แล้วคอนโดที่เชียงใหม่จะเอายังไง”
“ก็เก็บไว้แบบนั้นแหละ” ของสำคัญหลายอย่างเธอเก็บไว้ที่นั่นทั้งหมด แม้ห้องจะไม่ใหญ่มากนัก แต่เธอก็ทำใจเปิดให้คนอื่นเช่าไม่ได้หรอก อีกอย่างยังมีของของเพื่อนสนิทเธออีกหลายอย่าง ถ้าพวกนั้นเห็นคนอื่นมาใช้ที่นอนปิกนิกลายโปรด คงโดนบ่นหูชาแน่ๆ “พี่ธาร ถ้าลงกรุงเทพเมื่อไร อย่าลืมขนลูกรักเทียนมาให้ด้วยนะ”
“อีแก่คันนั้นน่ะเหรอ”
“พี่ธาร! นั่นน้องชมพู่คู่บุญเทียนนะ!”
“หึ! พี่จะแอบเอาไปแยกชิ้นส่วนขาย”
“ถ้าพี่ธารทำแบบนั้นเทียนจะเลิกคุยกับพี่ธารแล้วนะ”
“เห้ยๆ พี่ล้อเล่น แหม...ขี้งอนเป็นวัยทองไปได้”
“พี่ธาร ฝนจะตกอีกแล้ว เทียนรีบหาทางไปคอนโด ก่อนดีกว่า ไว้คุยกันนะ บาย”
“เดี๋ยวเทียน พี่ลืม…”
เธียรธาราชิงกดวางสาย คุยกับธารธาราน่ะ ไม่เคยหาจุดจบพบหรอก เดี๋ยวก็วนมาเรื่องเดิมอีก หญิงสาวป้องตาจากแสงแดดยามสาย ก่อนจะก้มดูเส้นทางรถเมล์ในมือถือ พลางมองหารถหมายเลขที่ต้องการ
แดดยามสายแม้ไม่แรงแต่ก็เป็นอันตรายกับสายตาไม่น้อย กระนั้นแล้วเมฆทะมึนก็ยังคงลอยผ่านศีรษะเธออย่างรวดเร็ว เธียรธาราทำได้เพียงสวดภาวนาให้รถเมล์สายที่ต้องการมาถึงไวๆ เท่านั้น หวังว่าฝนฟ้าจะไม่ตกต้อนรับตั้งแต่ตอนนี้
เช้านี้เธอตื่นมาในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง ที่แก้มมีคราบน้ำลายเล็กน้อย แว่นเอียงกระเท่เร่ แถมผ้าห่มยังอยู่บนตัวตั้งสองผืน พอนึกขึ้นได้ว่าอีกผืนเป็นของใครก็แทบตกจากที่นั่ง หนุ่มหล่อคนนั้นโดนเธอแย่งผ้าห่มยังไม่พอ ต้องมานั่งข้างชะนีขี้เซาแบบนี้ เป็นพี่ธารของเธอเองก็คงเผ่นหนีไปตั้งแต่เช้าเหมือนกัน
เธียรธาราจำได้ว่าหลังจากลงรถก็เห็นสายตาแปลกๆ ของพนักงาน กระทั่งเธอรับกระเป๋าที่ฝากใต้รถแล้วถึงได้รู้ว่ามีคนฝากของไว้ให้
มันคือโทรศัพท์มือถือของเธอเอง
พนักงานที่ดูแลผู้โดยสารบอกว่าหนุ่มคนที่นั่งข้างๆ กลัวว่ามันจะตกอีกครั้งแล้วหาย เขาจึงเก็บไว้แล้วเอามาฝากพนักงานแทนที่จะปลุกเธอด้วยตัวเอง
สมองของเธียรธาราเกือบจะชัตดาวน์ แบบนี้ไม่พ้นที่เขาคนนั้นคงได้เห็นคราบน้ำลายข้างแก้มเธอน่ะสิ
แค่คิดก็ไม่รู้จะซุกหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
ภาพวาดในหัวของเธียรธาราที่จะเลียนแบบในซีรีส์เกาหลีพังไม่เป็นท่า
นางเอกนั่งรถเมล์กลับบ้านโดยที่ลมจากกระจกหน้าต่างตีผมของเธอเบาๆ ทำให้ใบหน้าใสแลดูเซ็กซี่น่าค้นหา
เปล่าเลย…
เธียรธาราอยากโขกหัวกับเบาะข้างหน้า เอ๊ะ! เบาะข้างหน้ายังไม่มีเลย
ฮือ…
อากาศที่เมืองศิวิไลซ์ร้อนอบอ้าวยังกับเตาอบขนม แถมกลิ่นรักแร้คนข้างๆ แรงยิ่งกว่ากลิ่นฉี่แมวเสียอีก
ยัง! ยังไม่พอ กลิ่นควันรถเอย รถติดเอย กว่าจะถึงคอนโด เธอก็กินเวลาไปแล้วสองชั่วโมงครึ่ง ไหนจะรถที่เบรกแรงจนหัวแทบทิ่มอีก
เธียรธาราหลั่งน้ำตาในใจอย่างเงียบงัน
ชีวิตในเมืองหลวงของเธอมันไม่ได้เหมือนซีรีส์เกาหลีเลยสักนิด!
- Writer
