ตอนที่ 15 เชิญคุณลงทัณฑ์...บัญชา
เม็ดฝนสาดซัดจนผ้าม่านเปียกชุ่ม พอๆ กับน้ำตาที่เปียกซึมเชิ้ตสีขาวของชายหนุ่มตรงหน้า คนต้นเหตุรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ แต่กลับเอาแต่นั่งคู้เข่ามองปลายเท้าของตัวเองอยู่บนเตียง สองจิตสองใจจนไม่รู้ว่าตอนนี้จะทำตัวอย่างไรดี ทำไมความรู้สึกที่เธอมีมันถึงรุนแรงจนเหมือนไม่ใช่ความรู้สึกที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่มันคือตะกอนที่นอนนิ่งอยู่ในใจมานานแล้ว
ความรู้สึกที่กลัวการพลัดพราก...จากกันครั้งแล้วครั้งเล่า
เขานั่งตรงปลายเตียง จ้องมองเธออย่างเงียบงัน ในสายตามีแต่ผู้หญิงตรงหน้า ในใจก็มีแต่ผู้หญิงตรงหน้า
ไม่เร่งเร้า ไม่ล่วงล้ำ ทำราวกับว่าเขาและเธอเป็นหุ่นขี้ผึ้งในพิพิธภัณฑ์ นิ่งงันเนิ่นนาน
เธียรธาราสูดลมหายใจเสียงดัง เธอหยิบแว่นตาขึ้นมาใส่ อยากมองเห็นเขาให้ชัดเจนขึ้นอีกนิด ดวงตากลมโตมองสบตาคมตรงหน้า ถามเสียงพร่า “เทียนกลัวว่ามันจะเร็วเกินไป แต่พอพี่อินทำแบบนั้น เทียน…” เธอหลุบตาล
