He Owned Me

Chapter 1

Clifford Aiden's P. O. V

Natataranta kong tinawagan si Dale.

"F*ck.." mura ko nang hindi niya iyon sagutin. Siguro ay tulog na siya sa mga oras na 'to.

"Mr. Staverton---" biglang pumasok ang isang nurse.

Hinila ko ang kamay niya, bakas sa mukha niya ang pagkagulat.

"Do you know me?" I asked.

"Y-yes, Sir. Anak po kayo ng CEO na may-ari ng Leathers sa New York... 'di po ba?" mahina niyang sabi at para bang natakot sa akin.

"Please... Don't tell anyone that I hit a woman-- I-I'll pay you! Just--- sh*t... Do you have surgical mask?!" tanong ko dahil napansin kong tumitingin sa akin ang mga tao.

"O-opo," sagot niya at agad na binigyan ako ng surgical mask.

Sinuot ko iyon. Tumingin ako sa paligid. Nakatulala naman sa akin ang nurse.

"Ang gwapo niyo po sa personal," bigla niyang sabi.

"Thanks, so? How much do you want?" I ask.

I was about to get my wallet on my pocket when she suddenly held my arms.

"No need, Sir. Tatahimik ako. Makatulong man lang sa 'yo," sabi niya at bahagyang ngumiti.

"Hhmmm.." bigla kong narinig ang ingit ng babaeng nasagasaan ko.

"Ma'am? Naririnig niyo po ako?" tanong ng nurse at lumapit.

May ginawa siya sa dextros at sa machine. Sinulat niya iyon. Wala naman akong alam sa mga ginagawa niya kaya pinanood ko lang siya.

"N-nasaan ako?" tanong ng babae at naupo.

"Miss, I'm really sorry what I've done--"

"Sino ka?" She asked.

"I'm the one who put you into--"

"T-teka.. Sino ako? Kilala mo ba ako?" tanong niya.

Napayuko ako.

F*ck... It did really happened. She have amnesia because of me. Bakit ba lahat ng kamalasan sa mundo nakuha ko?

"Tatawagin ko lang si Doc," sabi ng nurse at lumabas.

Nanghina ako at naupo sa maliit na upuang katabi ng higaan niya.

"I'm f*cked up... Again," mahina kong sabi at napasabunot sa buhok ko.

"Foreigner ka ba?" she asked.

I remain silent.

"I-I'm asking you!" biglang tumaas ang boses niya.

Gusto kong maiyak. Ano nang gagawin ko ngayon. Hindi ko kayang bayaran ng pera ang memorya niya para bumalik. Wala akong magagawa. Shits really happen to me.

"Doc!" sigaw niya nang makitang pumasok ang isang Doctor.

"Be calm, I'll check you--" hindi na natapos ng Doctor ang sasabihin niya nang biglang magwala ang babae.

"Do you know me? Can someone tell me who I am?! Because I don't f*****g know myself!" she shouted.

I looked at her. Tears are now falling down into her cheeks.

"A-aww," daing pa niya at napahawak sa ulo niya. Noon niya napagtanto na may benda iyon.

"You lost some hair on that part, Huwag ka mag-alala. Tutubo rin iyon kapag gumaling ang sugat mo. Mababaw lang naman," sabi ni Doctora at chineck ang heartbeat niya.

"I-I..." nauutal niyang sabi habang umiiyak.

Mas lalo akong na-guilty parang gusto ko na lang din umiyak kasama siya.

"C-can I take her home? Already?" tanong ko.

"Yes, Sir. But she lost her memory so--"

"I can't keep her here. I'll pay you, don't tell anyone that I hit someone," I said.

"Mr. Staverton, I respect your privacy. Thank you but don't offer a cash on me. I'm a Doctor, I'm doing my job," ani ng Nurse at ngumiti sa akin.

Lumabas na sila. In-assist naman ng nurse ang babae.

"Ipapangalan na lang namin sa 'yo sir ang babae na 'to, sa cashier na lang po ang bills," ani ng nurse at lumabas.

Nagkatitigan kami ng babaeng nasagasaan ko. Umiiyak pa rin siya. Napayuko ako.

"Sino ka? Hindi mo ba talaga ako kilala? Mag asawa ba tayo? Boyfriend? Kapatid? Pinsan--"

"We're nothing, just strangers," malungkot kong sabi.

"Pwede mo bang sabihin sa 'kin kung anong nangyare? Bakit ako napunta ditto?" aniya.

Lumapit ako sa kaniya. Naupo siya sa kama at nag-indian seat. Tumabi ako sa kaniya.

"I'm driving, I'm not aware on the road, I'm lost. I live in New York for years. I came back here in the Philippines just today. Then I heard you, shouting for help. First, I thought you're just a ghost but then you suddenly scared me by coming in front of my car. I was shocked and hit you. You're... Dress is mess. You only have one shoe and... You have scratches like from nails," kwento ko.

"A-anong nangyare? M-may nagtangka bang pumatay sa 'kin?" she asked.

"I don't know. Maybe, since I'm responsible for this mess. Ako na ang bahala na mag-imbestiga kung ano talagang nangyare before I hit you," sabi ko.

"Then... Sasama muna ako sa 'yo? Hindi mo ako kilala at hindi ko rin kilala ang sarili ko saka wala akong kilala at mapupuntahan," sabi niya at tipid na ngumiti sa akin.

"Yes. I owe you. Kahit anong request o gusto mo. Gagawin ko. Just please keep this a secret. Don't let anyone know that I'm the one who hit you, I'm begging you," pagmamakaawa ko at hinawakan ang kamay niya.

"S-sige. Sino ka ba?" tanong niya.

Nilapit niya ang kamay niya sa tenga ko, dahan-dahan niyang tinanggal ang surgical mask ko.

Nanlaki ang mata niya nang makita ang mukha ko.

"I'm Clifford Aiden Winston Staverton, the son of Clarence Staverton. My Dad run a business world wide," I said.

"Big time..." bulong niya.

"You don't know anything, I regret having a family like them," bulong ko at tumayo.

"Let's go," sabi ko at muling sinuot ang surgical mask.

Tumayo siya. Nagulat ako nang tiningala niya ako.

"You're... Small," bulong ko.

"H-huh? Hindi ah. Matangkad ka lang," aniya at lumakad.

Sinundan ko siya.

"Ano height mo?" tanong niya.

"6--"

"6 footer ka?! Naks! Basketball player?" tanong niya.

She know those things but not her name. Really?

"5 flat lang ako pero feeling ko mga 5'5 na ako," sabi niya at ngumiti.

She's jolly. Parang walang nangyare sa kaniya.

"Saan bahay mo?" tanong niya.

"I don't have a house here. I'm currently living at my auntie's hotel," sabi ko at pumunta sa cashier.

Nagbayad ako ng bills at lumabas na kami. Sumakay ako sa kotse kong ferrari. Nagulat ako nang nakatayo lang siya at hinahaplos ang pinto ng kotse.

"Come in!" sigaw ko.

"Sinagasaan mo ko gamit 'to?" tanong niya.

"Y-yes, I'm really sorry," sabi ko.

"Okay lang. Aksidente ay Aksidente, ang mahalaga hindi mo ako tinakbuhan. Bagkus, tinulungan mo ako," sabi niya at ngumiti sa akin.

My heart suddenly double its beat. I looked away and cleared my throat.

"Promise mo sa 'kin ha, aalamin mo lahat ng tungkol sa 'kin. K-kaso... Wala akong pangalan," sabi niya.

Tinignan ko siya. Naka pout siya ngayon. Biglang nag-iba ang pakiramdam ko. Never ko pa naramdaman ang ganito.

"Bakit?" tanong niya.

"F-for now... I-I'll call you, Farja," Sabi ko at tumingin sa daan.

"Farja? Bakit?" tanong niya.

I want to say that... Because she's kinda, hot like fire, she's fiery. Farja means fiery.

"Bingi ka ba?" bigla niyang sabi.

"No," cold kong sagot habang nagmamaneho.

"Kung ayaw mo makipag-usap. E’de 'wag. Ipapakulong na lang kita--"

"NO!" sigaw ko at nataranta.

"Fine. Do whatever you want," sabi ko.

"Sige, sabi mo e," aniya.

Binaba niya ang bintana ng kotse at dinama ang hangin.

Ilang minuto pa ay…

"You finally arrived at your destination," sabi ng waze.

Bumaba na kami at pumasok na ako sa hotel. Nakabuntot naman sa akin si Farja.

"Ang ganda dito," kumento niya.

Sumakay na kami ng elevator. Nang nakarating kami sa room namin ay nakita kong tulog si Dale sa sofa.

Bigla kong naalala na iisa lang ang kwarto.

"Matulog ka na, doon ka sa kwarto na 'yon," sabi ko at tinuro ang kwarto ko.

"Sige, salamat," aniya.

Hinubad ko na ang face mask ko.

Nakabukas na ang aircon pero pakiramdam ko sobrang init pa rin. Pumunta ako sa katabing sofa na tinutulugan ni Dale. Hinubad ko ang damit ko at nahiga roon.

Bullsh*t. I'm really so unlucky. So tired of Bullsh*ts in my life.