“สุ่ยถิง จะรีบไปไหน อ๊ะ! อย่าวิ่งแบบนั้น” เสี่ยวอิ๋ง ตะโกนตามหลังเพื่อนที่กล่าวขอโทษและกล่าวลาเพื่อนๆอย่างรวดเร็ว เมื่อชั่วโมงการเรียนสิ้นสุดลง เธอรีบเก็บของและลุกจากเก้าอี้ วิ่งออกจากห้องเรียนไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งความสงสัยไว้กับเสี่ยวอิ๋งอย่างหาทางออกไม่ได้
“สุ่ยถิงเป็นอะไร ไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อนเลย” เพื่อนร่วมคลาสหันมาถามเสี่ยวอิ๋งอย่างแปลกใจ
“ใช่มั้ย!” เสี่ยวอิ๋งเองก็คิดเหมือนกันว่าเพื่อนสาวคนสนิทแปลกไปในวันนี้ ยามที่เรียนอยู่เธอก็เอาแต่ดูนาฬิกา
“เหรอว่า แฟนจะมารับ”
“แฟน!!! ไม่นะ ถ้าสุ่ยถิงจะมีแฟน ฉันต้องรู้เป็นคนแรกสิ...พอๆ ไม่เดาแล้ว...เลิกคุยเรื่องของเพื่อนลับหลังเจ้าตัวได้แล้ว”
สุ่ยถิงเร่งฝีเท้าลงจากอาคารเรียน เธอมายืนอยู่ใต้อาคารชั้นหนึ่งแล้ว และเดินต่อไปเพื่อไปยังถนนหน้าอาคาร เวลาเลยเที่ยงมาไม่กี่นาที แต่....
ต้าเซียนที่ยืนพิงรถใหม่เอี่ยมสีขาวหันมายิ้มให้เธอ เมื่อเห็นเธ
