Chapter 9 : ไม่อยากให้คนอื่นรู้
1481 Words
บริษัทxxx (บ่ายโมง)
"คุณจอดแถวนี้แหล่ะ เดี๋ยวฉันเดินไปเอง" ฉันเพิ่งกลับจากทานข้าวกับเขามาหมาดๆ เลยขอให้เขาจอดรถแถวๆบริษัท ฉันกลัวคนอื่นจะมาเห็นแล้วเอาไปนินทา อีกอย่างฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาด้วย
"จะกลัวคนเห็นอะไรนักหนา ถ้าคนอื่นจะรู้ก็ให้รู้ไปสิ แค่ไปทานข้าวแค่เนี้ย ทำไมผู้หญิงต้องทำอะไรให้มันเป็นเรื่องยากด้วย" ก็เพราะเขามีนิสัยแบบนี้ไง ฉันถึงไม่อยากให้คนอื่นรู้
"ฉันไม่ชอบให้คนมานินทาลับหลัง อีกอย่างฉันเข้ามาในฐานะพนักงานบริษัท ไม่ใช่เพื่อนเล่นของคุณที่จะมาบังคับให้ฉันไปไหนมาไหนกับคุณได้"
"โอ้ย ยิ่งฟังยิ่งงง อยากจะลงก็ลงไปเลย ชักรำคาญ แค่ชวนไปทานข้าวเป็นเพื่อนยังจะเรื่องมากอีก ตั้งแต่ในร้านอาหารละ ทำตัวลับๆล่อๆ" ก็บอกแต่แรกแล้วป่ะวะ ว่าไม่ไปก็บังคับให้ฉันไปให้ได้ แถมยังเอาเรื่องอย่างว่ามาขู่กันอีก
"ขอบคุณนะที่เลี้ยงข้าวเที่ยงฉัน"
พอฉันก้าวลงจากรถปิดประตูเสร็จ เขาก็ขับฉิวออกไปเลย "จะรีบไปตายที่ไหน ขับไวขนาดนั้น"
ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าบริษัท...
@แผนกบัญชี
"อลินหายไปไหนมา พี่ตามหาเราจนทั่วเลย" พี่ตาลเห็นฉันก็หน้าตาตื่นทันที
แก้ตัวไงดีหล่ะ...
"อ่อ...คือ พะ เพื่อนค่ะ เพื่อนอลินโทรมาชวนไปทานข้าวค่ะ คืออลินไม่มีเบอร์พี่ เลยไม่รู้จะบอกพี่ยังไง ขอโทษนะคะพี่ตาล"
"อ่ะๆ ไม่เป็นไรพี่ก็นึกว่าเราเป็นล้มเป็นแล้งในห้องน้ำ"
"อลินขอเบอร์พี่ตาลไว้ได้ไหมคะหรือจะไลน์ก็ได้" พี่ตาลพยักหน้าจากนั้นเราก็แลกไลน์แลกเบอร์กัน
ฉันกับพี่ตาลจึงก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ...
"เธอ พนักงานใหม่ เข้ามาพบฉันที่ห้องหน่อย"
"คะ ค่ะๆๆ" ฉันรีบหันไปตอบบอสทันที แค่คำว่าเธอคำแรกฉันก็สะดุ้งละ แล้วบอสจะเรียกฉันเข้าไปทำไม ฉันเพิ่งจะเริ่มเรียนรู้งานวันแรกเอง หรือฉันไปทำอะไรผิดขัดหูขัดตาเข้า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ขออนุญาติค่ะบอส"
"เชิญ"
"เรียกอลินมามีอะไรหรือเปล่าค่ะ" ในมือฉันตอนนี้มีแต่เหงื่อเต็มไปหมด มันรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก
"เธอรู้จักคุณเดย์ลูกชายท่านประธานด้วยหรอ"
"บอสเรียกมาถามเพราะเรื่องนี้หรอคะ" ฉันเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามบอสตรงๆ แต่กลับถามบอสกลับไป
"ผมเห็นคุณทานข้าวอยู่กับคุณเดย์ที่ร้านอาหาร" เวรแล้วไง คนเห็นดันเป็นบอสของแผนกฉัน
"อ้ำอึ้งทำไม ตอบมาก่อนสิ" แล้วนี่บอสจะอยากรู้ไปทำไมกัน
"แล้วบอสไปทานข้าวที่ร้านอาหารนั้นมาหรอคะ" ฉันยังคงเลี่ยงคำถามเหมือนเดิม อย่าด่าหนูเลยนะคะบอส
บอสมองหน้าแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ "ไปทำงานไป" บอสตอบแกมหงุดหงิดใส่ฉันเล็กน้อย
"ค่ะ" ฉันเดินออกจากห้องบอสมาก็มีสายตาพี่ๆในแผนกจับจ้องมาที่ฉันคนเดียว
"คุณน้องคะ บอสเรียกเข้าไปทำไม" พี่ตาลตบโต๊ะเรียกฉันเพื่อไปสัมภาษณ์
"ก็แค่ถามอะไรนิดหน่อยค่ะ"
"แล้วนิดหน่อยที่ว่าคืออะไร"
"ถามว่า...พักเที่ยงไปกินข้าวที่ไหน" คำตอบก็ใกล้ๆเคียงกับความจริงนิดนึงอ่ะเนอะ ถือว่าฉันไม่ได้โกหกก็แล้วกัน
"ห๊ะ"
"ทะ ทำไมคะ"
"บอสเคยสนใจถามอะไรใครที่ไหนหล่ะ แล้วอีกอย่างห้องบอสอ่ะพวกพี่ตั้งกันว่าห้องเชือด"
"ทำไมต้องห้องเชือดด้วยหล่ะ"
"ถ้าบอสเรียกใครเข้าห้องแสดงว่าคนนั้นทำงานผิดพลาดแล้วโดนเฉ่งกลับมาไง"
"แปลก แปลกมาก เรียกพนักงานใหม่เพื่อไปถามว่ากินข้าวที่ไหน"
"มันน่าแปลกตรงไหนคะ ก็แค่ถาม"
"พี่ขอฟันธงก่อนเลยว่าบอสชอบอลินแน่ๆ"
"ไม่จริงอ่ะพี่ตาล" ฉันรีบปฏิเสธออกไป บอสเนี่ยนะจะมาชอบพนักงานใหม่อย่างฉัน ไม่ใช่ละ
"จริง คอยดูไปเถอะ นี่อยากบอกว่าบอสโสดนะ ลองจีบดูไหมหล่ะ" มาวันแรกจะมาจับคู่ให้ซะแล้ว พี่ตาลนะพี่ตาล
6โมงเย็น
"นี่เธอ" ฉันตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บของอยู่ เพราะเป็นเวลาเลิกงานแล้ว แต่ทำไมเสียงคุ้นหูจัง ไม่ใช่บอสละหนึ่ง พี่ปราบก็ไม่ใช่
ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมาด้วยความอยากรู้ว่าเสียงนี้เป็นเสียงใคร แล้วเรียกฉันหรือเปล่า เพราะไม่ได้ยินเสียงใครโต้ตอบอะไรกลับไปเลย
พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหล่ะ ไอ้คุณเดย์ เขาก็รู้อยู่ว่าฉันไม่อยากทำตัวประเจิดประเจ้อ ฉันไม่ชอบการตกเป็นเป้าสายตาของใคร แล้วนี่ทำไมเขาถึง โอ้ย หงุดหงิด
"กลับ" ฉันทำเป็นไม่สนใจหูทวนลม แล้วเก็บของทำนู่นทำนี่ต่อ จริงๆมันไม่มีอะไรเก็บแล้วหล่ะ แค่แสดงละครต่อหน้าเขาเท่านั้น เพื่อให้มองว่าฉันกำลังยุ่งแต่จริงๆโคตรว่าง
"อลินๆๆ คุณเดย์เรียกเรานะ" พี่ตาลมาสะกิดที่แขนของฉัน
"สวัสดีค่ะคุณเดย์" ฉันพูดด้วยเสียงที่สดใสแต่ในใจหม่นมาก
"จะมาสวัสดีฉันทำไม เมื่อเที่ยงก็ไปกินข้าวด้วยกันอยู่"
ฉันต้องตกใจกับประโยคที่เขาพูดเมื่อกี้ นี่ทำไมถึงได้ทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้
"กินข้าว" พี่ๆในแผนกพูดพร้อมกันอีกแล้ว เห้อ ไม่มีอะไรจะแก้ตัวแล้ว แล้วเมื่อตอนบ่ายฉันเพิ่งบอกพี่ตาลไปว่ากินข้าวกับเพื่อน เพราะไอคุณเดย์คนเดียวเลย
"เก็บของเสร็จยัง เดี๋ยวไปส่ง"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเอารถมา"
"เอาจอดไว้นี่แหล่ะ พรุ่งนี้ตอนเช้าฉันจะไปรับ" ทำตัวอย่างกับเป็นแฟนฉันอย่างงั้น ประหลาดจริง
"ไม่ต้องค่ะ กลับเองได้ ไม่ได้เป็นง่อย"
"หึ เริ่มปากดีแล้วสิ แบบนี้ถึงจะใช่เธอขึ้นมาหน่อย"
ฉันเริ่มกวาดสายตามองพี่ๆในแผนก มีทั้งคนที่นั่งฟังและยืนฟังขณะที่กำลังคุยกับเขาอยู่
"พี่ๆสวัสดีนะคะ" ฉันจีบหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายบ่าแล้วเดินผ่านเขาไปทันที
"นี่เธอ ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรอ เดี๋ยวฉันไปส่ง" เขาพูดแล้วเดินตามหลังฉันมาติดๆ จะตามมาทำไมเนี่ย แค่นี้คนก็มองฉันแปลกหมดแล้ว
Part เดย์
วันนี้ผมแทบไม่ได้ทำงานปกติก็ไม่ค่อยจะทำอยู่แล้วเพราะผมมัวแต่คอยจับตาดูเธอ ผมเห็นไอผู้ชายที่ชื่อปราบมันเข้ามายืนชิดใกล้ๆกับเธอตั้งแต่ที่เธอลงมาที่แผนกแล้ว เคยได้ยินแว่วๆว่าผู้ชายที่ชื่อปราบเจ้าชู้ตัวพ่อ แถมยังเห็นตอนที่คุณพัฒน์หัวหน้าแผนกบัญชีเสียอาการเล็กน้อยตอนมองเธอ ผมเลยเดาได้ว่าผู้ชายสองคนนั้นน่าจะชอบเธอเข้าให้ "ผู้หญิงคนนี้สเน่ห์แรงจริงๆ ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าเธอมีดีอะไร มาวันแรกผู้ชายก็ติดเธอแล้วตั้งสองคน" นี่รวมถึงกูด้วยไหมวะเนี่ย ที่ทำตอนนี้แม่งก็... เออช่างมันเหอะ ผมบ่นอุบในใจ
วันนี้ผมเลยคิดไว้ว่าจะชวนเธอไปกินข้าวสักหน่อย เผื่อจะได้รู้จักกันมากขึ้น แต่ไม่รู้อะไรถึงดลใจให้ผมได้ทำบางอย่างออกไป โดยที่ผมเองก็ไม่รู้ตัวว่าทำไปทำไม ผมจูงมือเธอไปที่ประตูหนีไฟ แล้วจับเธอบดจูบ ปากเธอมันช่างหวาน ซอกคอเธอมันช่างหอมหวน อยากจะดมอยากจะจูบไปทั่วตัว
พอตกเย็นจู่ๆผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ถ้าอยากรู้จักเธอมากกว่านี้ งั้นไปส่งเธอที่บ้านเลยก็แล้วกัน
พอถึงเวลาเลิกงานผมก็ตรงดิ่งมายังแผนกบัญชีทันที เมื่อผมเห็นเธอ ผมเดินเข้าไปเพื่อบอกว่าจะไปส่งที่บ้าน แต่เธอกลับไม่สนใจเลย แถมยังมาสวัสดีทำเป็นไม่รู้จักกันอีก ทั้งๆที่เพิ่งจะทานข้าวเที่ยงด้วยกัน
อ้อ เธอไม่อยากให้คนในบริษัทรู้ว่ารู้จักกับผมและพ่อผม หึแบบนี้สิดี น่าสนุกขึ้นมาหน่อย ถ้าไม่อยากให้รู้ผมก็จะทำให้รู้เอง
- Writer
