พนันรักมาเฟีย (หื่น) NC20+

Chapter 2 : วันซวย

วันซวยอะไรของฉันวะเนี่ย เมื่อเช้าฉันก้าวเท้าออกจากบ้านข้างไหน ทำอะไรมันถึงได้ซวยไปซะหมด

วันนี้ฉันมีนัดสัมภาษณ์งานบริษัทแห่งหนึ่ง จริงๆแล้วคุณพ่อจะฝากฉันเข้าทำงานที่นี่เลยด้วยซ้ำ เพราะคุณพ่อเป็นเพื่อนกับประธานบริษัทเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย แต่ฉันขอคุณพ่อไว้ก่อนว่าจะสมัครงานด้วยตัวเอง อยากทำให้มันเป็นขั้นเป็นตอน ไม่อยากใช้เส้นสายให้คนอื่นเขาเอามานินทา เกิดฉันเข้าไปแล้วทำงานได้ไม่ดีคนที่จะเสียหายมากที่สุดก็คือเพื่อนของคุณพ่อ

"จะสายแล้ว จะสายแล้ว" ฉันนั่งตัวยุกยิกอยู่แบบไม่เป็นสุขบนรถยนต์ที่ฉันขับอยู่ ตอนนี้บนท้องถนนที่ฉันกำลังมุ่งหน้ารถติดเอามากๆ พี่ๆHRโทรมานัดให้ไปสัมช่วงบ่ายโมง แล้วนี่ทำไมรถมันถึงได้ติดขนาดนี้หล่ะ แล้วสัมภาษณ์งานครั้งแรกของฉันด้วย ขืนไปสายมีหวังชวดงานนี้แน่ๆ

"โอ้ยยยยย ติดอะไรคะ บ่ายแบบนี้ ไม่ทำงานทำการกันหรือไง" ฉันโวยวายอย่างกับคนบ้าอยู่ในรถคนเดียว ดีนะที่รถฉันติดฟิล์มสีดำ ไม่งั้นคงข้างนอกคงได้มองว่าฉันเป็นตัวประหลาดแน่ๆ

"ไฟเขียวแล้ว คันหน้าเหยียบคันเร่งสิคะ วิ่งสิวิ่ง" เมื่อคันหน้าแล่นออกไป ฉันก็เหยียบคันเร่งในทันที

ในที่สุดฉันก็มาถึงหน้าบริษัท ฉันกำลังที่จะเลี้ยวเข้าไปยังที่จอดรถทางด้านใน ก็ต้องแลกบัตรกับพี่รปภ.ก่อนเข้าอาคาร

"สวัสดีครับ มาทำอะไรครับ" ฉันกดกระจกเลื่อนลง พี่รปภ.ก็ถามฉันทันที

"หนูมาสัมภาษณ์งานที่นี่ค่ะ" พูดจบพี่รปภ.ก็พยักหน้า "ขอบัตรประชาชนด้วยครับ"

ฉันต้องเอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋าสตางค์ทางด้านหลังเพื่อเอาบัตรประชาชนไปแลก คนยิ่งรีบๆกลายเป็นช้ากว่าเดิม แต่กฎก็ต้องเป็นกฎของ

"นี่ค่ะพี่" ฉันยื่นบัตรประชาชนให้พี่รปภ. เขาก็รับไปทันทีแล้วหยิบที่แลกบัตรมาให้ฉัน

"จอดได้เฉพาะชั้นxxxนะครับ" ฉันฟังไม่ทันจบ ก็รีบกดกระจกขึ้นทันที เพราะนี่ใกล้เวลาที่เขานัดสัมภาษณ์แล้ว

ฉันที่กำลังวนหาที่จอด ให้ตายเถอะ พนักงานที่นี่มีกี่คนกันวะเนี่ย จอดเต็มทุกชั้น แล้วเมื่อกี้ฉันก็ไม่ได้ฟังพี่รปภ.เขาด้วยว่าให้จอดที่ชั้นไหน ได้ยินแค่ว่าจอดได้...ฉันก็เหยียบคันเร่งออกตัวไปเลย

"เอาเข้าไป บรรลัยตั้งแต่ออกจากบ้านจนมาถึงบริษัท" บ่นไปก็หาที่จอดไป

(เสียงโทรศัพท์อลิน)

เวรละ พี่HRโทรมา "ฮัลโหลสวัสดีค่ะ"

(น้องอลินใช่ไหมคะ ไม่ทราบว่าตอนนี้น้องถึงหรือยังคะ)

"หาที่จอดรถอยู่ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ขอวางสายก่อนนะคะพี่" ฉันกดวางสายพี่HRไป ฉันไม่ได้เสียมารยาทนะเพราะว่าฉันก็บอกแล้วว่าขอวางสายก่อน

"โว้ยยยย จอดมันตรงนี้ละกัน พี่เขาตามแล้ว วันซวยของอลินจริงๆเล้ย" ฉันจอดขวางทางรถสปอร์ตคันหรูคันหนึ่ง ไม่รู้ละ คนมันรีบให้ทำไง หวังว่าเขาคงจะยังไม่รีบมาออกตอนที่ฉันสัมภาษณ์งานอยู่นะ

เมื่อลงจากรถปิดประตูล๊อครถเรียบร้อยฉันก็รีบวิ่งสี่คูณร้อยเข้าไปในตัวอาคาร แล้วหยุดอยู่ตรงหน้าลิฟท์เอื้อมมือกดไปลิฟท์ยังชั้นที่พี่HRนัดฉันสัมภาษณ์งาน แต่จู่ๆก็ฉุกคิดบางอย่างขึ้นได้ ฉันจึงรีบรูดซิปกระเป๋าสะพายไหล่แล้วควานหากระดาษกับปากกาเขียนข้อความและจดเบอร์โทรลงกระดาษใบเล็ก แล้วก็ต้องรีบวิ่งกลับไปที่รถแล้วเสียบกระดาษไว้ไว้ตรงที่ปัดน้ำฝนกันปลิวหาย

"ขอโทษนะคุณ ฉันรีบจริงๆ บริษัทออกจะใหญ่โต ทำไมที่จอดมันหายากขนาดนี้" ฉันยกมือไหว้รถสปอร์ตที่ฉันจอดขวางอยู่ ดีนะที่แถวนั้นไม่มีคน ไม่งั้นเขาต้องหาว่าฉันเป็นบ้าแน่ๆอยู่ดีๆก็ยืนไหว้รถ

แล้วก็วิ่งสี่คูณร้อยเข้าตึกไปเหมือนเดิม...

ห้องสัมภาษณ์งาน

เมื่อมาถึงชั้นที่พี่HRบอกให้ขึ้นมา ก็เจอกับพี่สาวปากแดงที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์คนนึง

"สวัสดีค่ะ พอดีหนูมาสัมภาษณ์งานค่ะ" เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ด้วยสีหน้าไม่รับแขก แถมยังดูหยิ่งๆอีกด้วย

"สักครู่นะ" พูดก็ห้วน ไม่มีมารยาทเลยอ่ะ แล้วพี่ปากแดงก็หายออกไป สงสัยคงไปตามใครสักคนหล่ะมั้ง

ฉันรออยู่ประมาณ5นาทีได้ พี่ปากแดงก็เดินมาพร้อมกับพี่ผู้หญิงอีกคนดูเรียบร้อยสุภาพเขาเห็นฉันจึงฉีกยิ้มกว้างต้อนรับแถมดูเป็นมิตรกว่ายัยเจ้นั่นตั้งเยอะ

"สวัสดีค่ะ น้องอลินใช่ไหมคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ" ฉันยกมือไหว้พี่ที่เดินเข้ามาทักฉัน ดูใกล้ๆแล้วน่ารักจัง

เขาผายมือเชิญว่าให้ฉันเดินตามพี่เขาไปยังห้องห้องหนึ่ง คงจะเป็นห้องสัมภาษณ์แน่ๆ

"น้องอลินรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวท่านประธานจะลงมาสัมภาษณ์ค่ะ"

"อะไรนะคะพี่ ท่านประธานจะลงมาสัมภาษณ์หนูหรอคะ"

"ใช่จ่ะ" พี่คนน่ารักพูดแล้วยิ้มให้จากนั้นก็เดินออกจากห้องไปทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

มาไวจัง พี่เขาเพิ่งเดินออกไปไม่ใช่หรอ..

อ่าว ป้าแม่บ้านยกแก้วน้ำมาเสริฟ์ให้ฉัน ฉันจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

"ขอบคุณนะคะป้า" ป้าแม่บ้านผงกหัวให้เล็กน้อย แล้วเดินถือถาดออกไปยังประตู

ในระหว่างที่รอฉันจึงหยิบโทรศัพท์มานั้งไถเล่นฆ่าเวลา แต่เพียงไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านนอก จึงรีบเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าทันที สงสัยจะมาแล้ว ฉันเลยเลือกนั่งนิ่งๆแล้วจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อยก่อนที่จะสัมภาษณ์

แกร่ก

"สวัสดีหนูอลินใช่ไหม" เสียงของคนมีอายุเอ่ยเรียกชื่อฉัน

"สวัสดีค่ะท่านประธาน" ฉันยกมือไหว้ผู้ชายที่ดูสูงอายุที่กำลังเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามที่มาพร้อมกับพี่คนื่น่ารักๆคนนั้น

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ท่านประธานอะไรกัน เรียกลุงเถอะ" นี่อย่าบอกนะว่าพ่อฉันเป็นคนบอกอ่ะ ไหนว่าสัญญากันแล้วไง พ่อนะพ่อ

"ไม่ดีกว่าค่ะ ดิฉันไม่อยากใช้อภิสิทธ์ ท่านประธานสามารถสัมภาษณ์ได้ตามปกติเลยนะคะ" ฉันพูดด้วยความแน่วแน่ต่อคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า

"เอ้า ตามใจหนูเลยละกัน พอดีพ่อหนูโทรมาบอกลุง ลุงก็เลยอยากจะลงมาสัมภาษณ์หนูด้วยตัวเองสักหน่อย เราจะได้ทำความรู้จักกันไว้ ไหนๆก็คนกันเอง" คนกันเองที่ไหนเล่า ฉันไม่เคยเจอท่านประธานเลยด้วยซ้ำ

"พร้อมไหม"

"พร้อมค่ะ ฉันพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมากดปิดเครื่องเผื่อใครโทรเข้ามาจะดูไม่มีมารยาทจนเกินไป" เมื่อปิดโทรศัพท์แล้วเรียบร้อย ฉันก็ฉีกยิ้มกว้างอย่างมั่นใจพร้อมกับการสัมภาษณ์ครั้งนี้แล้วหล่ะ ขอให้ฉันได้งานที่นี่ด้วยเถิดเพี้ยง ซวยมาทั้งวันแล้ว ขอเจอเรื่องดีๆหน่อยก็แล้วกัน

30นาทีผ่านไป

"เอาละไม่มีอะไรแล้ว ส่วนใหญ่ชวนคุยแต่เรื่องของพ่อหนูเมื่อสมัยก่อน" รู้สึกเหมือนไม่ได้มาสัมภาษณ์งานเลย เหมือนมานั่งคุยกับผู้สูงอายุมากกว่า แถมเผาพ่อฉันเละ แล้วแบบนี้ฉันจะได้งานไหมหล่ะเนี่ย

"หนูขับรถมาไหม"

"ขับค่ะ" ตายละหวังว่าเจ้าของรถคันนั้นจะยังไม่มานะ

"เอ่อ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะพอดีจอดรถขวางคันอื่นไว้ค่ะ หาที่จอดไม่ได้" ท่านประธานขมวดคิ้วชนกัน แล้วหันไปมองพี่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ

"สวัสดีค่ะ" ฉันยืนขึ้นแล้วยกมือไหว้ท่านประธานก่อนแล้วจึงหันไปไหว้พี่ที่น่ารักๆ

ลานจอดรถ

แล้วนั่นใครนั่งอยู่ตรงข้างๆรถฉัน หรือว่าจะเป็นเจ้าของรถ แย่แล้วยัยอลิน แล้วทำไมผู้ชายคนนั้นไม่โทรหาฉันหล่ะแปลกคนจริง หรือว่าไม่เห็น ก็ไม่น่าจะใช่นะ

จากนั้นฉันจึงรีบเดินตรงไปหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆรถฉันทันที

"ขอโทษนะคะ"