เสี่ยวฉุนกล่าวเช่นนั้น เนี่ยหยวนซูก็นึกถึงดวงตาคม ๆ ของจิ่งหลัวคุน และคำถามของเขา ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะแยกตัวจากไป ในวันที่นางกับเขานัดพบกันที่อารามเชิงเขา
“ดูเหมือนหนูน้อยตัวจิ๋วของอาซูคงพลัดตกหลังคา หรือไม่ก็วิ่งเล่นซุกซนจนได้รับเจ็บใช่หรือไม่”
“เอ...ท่านแม่ทัพ ห่วงคนของข้าด้วยหรือ” เนี่ยหยวนซูแกล้งทำไขสือ และลอบมองอีกฝ่าย ที่ใช้สายตาคม ๆ จับจ้องตลับยาที่ตอกสลักเป็นลายปลาเก๋อเก๋อ สัตว์เทพเซียนในตำนาน
“นั่นก็ใช่ แต่สิ่งที่ข้าสนใจคือจมูกได้กลิ่นของสิ่งหนึ่ง มันค่อนข้างหายากและมีใช้เฉพาะในหมู่องครักษ์เงา!”
เนี่ยหยวนซูไม่รู้จะเอ่ยคำใดหรือตอบจิ่งหลัวคุนเช่นไรดี นางเลยกล่าวว่า “โอ้ ท่านแม่ทัพ...สกุลเนี่ยค้าขายไปทุกทาง ทั้งทางน้ำ ทางบก รวมถึงเผ่าต่าง ๆ อีกอย่างยุคสมัยนี้ตำรายาปรับเปลี่ยนตลอด บางทีจมูกท่านอาจไม่ดีก็เป็นได้ แล้วยาที่พวกข้าใช้จะเป็นขององครักษ์เงาได้เช่นไร มันย่อมมาจากโรงผลิตยาขอ
