#11
1512 Words
พึ่บ ริมฝีปากหยักประกบปิดริมฝีปากร้อนแดงในทันทีด้วยความอ่อนโยน เสียงครางในคอแกร่งดังออกมา บ่งบอกถึงความพอใจอย่างมาก ปากเธอยังนุ่มและหวานเหมือนครั้งแรก ลิ้นหนาล้วงล้ำเข้าไปได้อย่างง่ายดาย หลงระเริงอยู่กับความหอมหวานอยู่นาน จนรู้สึกว่าลมหายใจของคนที่สติเลื่อนลอยเริ่มติดขัด นี่เธอหลับอยู่ใช่มั้ย สงสัยคงฝันอะไรลามกอยู่แน่ๆ เพราะ
ตลอดเวลาที่เขาดูดดื่มโพรงปากเธออยู่นั้น เขาได้รับการตอบสนองกลับอยู่ตลอดเวลา
ควับ แต่เมื่อวิลจะผละออกมาอีกครั้ง ก็ถูกวงแขนเล็กโอบรัดลำคอและดึงแนบกายเปลือยทันที วิลเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ โดยถ้าเขาจะฉุกคิดสักนิด ว่าการกระทำนั้นไม่ได้เป็นการเชิญชวนหรือยั่วยวนแต่อย่างใด แต่นั่นคือสัญชาติญาณของการเอาตัวรอดของมนุษย์ที่เป็นไข้ไม่มีสติ และกำลังหนาวสั่น สิ่งที่ทำให้ร่างกายอบอุ่นก็ต้องเป็นที่ต้องการอย่างมากในเวลานั้น...ซึ่ง ณ เวลานี้ก็คือไออุ่นจากร่างกายเขา แต่มีหรือว่าคนปราดเปรื่องอย่างวิลจะมาคิดเรื่องเล็กๆแบบนี้ เขามองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป ตอนนี้มันเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย
ฟืดดดด จมูกโด่งกดลงที่ซอกคอขาวอย่างตั้งใจ และไม่หยุดอยู่เพียงครั้งเดียว ร่างหนานอนนาบแนบถ่ายทอดความอบอุ่นให้กับร่างบางอย่างเต็มที่ จ๊วบ จุ๊บ ตอนนี้คงไม่มีอะไรจะหยุดยั้งการกระทำของวิลได้แล้ว ก็เครื่องเขาติด ความแข็งแรงภายใต้กางเกงผงาดขยายจนเขารู้สึกอึดอัดแทบทนต่อไปไม่ไหว
ร่างสาวส่ายไปส่ายมาตามความรู้สึกจากก้นบึ้งของจิตใจ ที่คิดว่าเป็นความฝัน แต่เธอฝันอะไรแบบไหนอยู่นั้น วิลก็ไม่อาจเดาได้ แต่เขาพึงพอใจกับการตอบสนองกลับอย่างเร้าใจของเธอในตอนนี้ เสียงครางเล็กๆ ดังเล็ดรอดออกมา โพรงปากหยักครอบครองยอดเกสรที่แข็งชูชันทั้งสองอย่างเสมอภาคกัน จ๊วบ จ๊วบ ผิวเธอบอบบางจริงๆ เพียงไม่นานจากการเคล้นคลึงดูดกัดของเขาที่เมามันส์สีผิวทั่วบริเวณนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงจ้ำๆ มากมาย
พึ่บ วิลกระชากเสื้อของตัวเองออกจากร่างกายไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่เสียเวลามาแกะกระดุมที่ละเม็ดแล้ว เสื้อเขามีมากมายจะขาดไปสักตัวสองตัว ขนหน้าแข้งเขาไม่สะเทือนอยู่แล้ว แผ่นอกกำยำเปลือยเปล่าบดเบียดเรือน
กายเหน่งน้อยในทันที ไออุ่นจากเนื้อแนบเนื้อสร้างความพึงพอใจให้กับคนที่ไม่มีสติมากขึ้นทันที เพราะเธอแอ่งอกรับเข้าหาเรือนกายเขาในทันที มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนกายบอบบางนำหน้าใบหน้าคมคร้าม
อื้ม ช่องทางรักของเธอเปียกชื้น และยังคงคับแคบเหมือนเดิม ทันทีที่นิ้วของเขาล้วงล้ำเข้าไป มันก็บีบรัดอย่างยั่วยวน ถ้าเขายังทนต่อไปได้เขาก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว...
พึ่บ วิลยกสะโพกปลดตะข้อเข้มขัดและกางเกงของตัวเองอย่างรวดเร็ว และไม่ง่ายเลยที่จะผละออกจากเธอ เพื่อมาจัดการตัวเองให้พร้อมสำหรับเธอ เพราะเมื่อเขาจะทำแบบนั้นวงขาเล็กก็เกี่ยวกระหวัดรอบเอวเขาไว้ได้อย่างน่าดูชม “ช่างยั่วเหลือเกิน”
วิลยิ้มและอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปดูดด่ำริมฝีปากบางอยู่นาน จนเธอเริ่มไว้วางใจถอดถอนเรียวขาให้อิสระกับเขา ทุกอย่างบนร่างกำยำจึงถูกกำจัดออกไป สร้างความเท่าเทียมให้กันและกัน วิลโน้มกลับลงไปหาเธออย่างอ่อนโยน ริมฝีปากสัมผัสแผ่วเบาที่ขมับและไล่ประพรมไปทั่วใบหน้าหวาน กลิ่นกายประจำตัวเธอนั้น ทำให้เขายังคงยืนยันว่ามันช่างหอมตราตรึงใจยากที่จะลืมและผละจากมาง่ายๆ
ทุกๆ อย่างยังคงเดินหน้าไร้ซึ่งอุปสรรคขวางกั้น การหลอมรวมเป็นคนเดียวกันเป็นไปอย่างช้าๆ กรามหนาขบกัดกันแน่นเมื่อสิ่งที่พบเจอเป็นอย่างที่คาดไว้ ธมนตอดรัดเขาทันทีเพียงแค่เขาลุกล้ำเข้าไปเพียงนิดเดียว ความเจ็บปวดไม่ได้เกิดขึ้นกับวิลเพียงคนเดียว ใบหน้าหวานเริ่มแสดงให้เห็นถึงความไม่สบายตัว ดวงตาที่ปิดสนิทเริ่มขยับเหมือนเธอกำลังถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจากฝัน
พึ่บพึ่บ ธมนที่ร่างกายอ่อนล้าและจุดหวงแหนที่แม้จะผ่านมาสองวันแล้ว แต่เมื่อมีสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกำลังจะเกิดขึ้นอีกกับร่างกาย เธอไม่พร้อมแม้ว่า
ร่างกายจะแสดงออกมาตรงข้าม แต่ร่างกายเธอก็ยังคงเด่นชัดหลักฐานความบอบช้ำด้วยน้ำมือเขาอยู่
อื้มมมม ธมนเริ่มขัดขืนเมื่อเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันที่เกิดขึ้น
ชู่วววว แต่วิลกลับปลอบประโลม ซึ่งคนอย่างเขาเนี่ยนะ! แม้เธอจะไม่ใช่สาวเวอร์จิ้นแล้ว แต่เธอก็ยังใหม่กับเรื่องของเซ็กส์อยู่ดี ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธอไม่ได้ดูดีเพราะมือแพทย์ แต่เธอคือของจริงที่ธรรมชาติบรรจงสร้างสรรมา คิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ยว่าเธอเป็นของเขา
“อย่า...” ธมนร้องออกมา แขนทั้งสองช่างไร้ประโยชน์ เมื่อมันไม่ส่งผลกระทบใดๆ กับร่างใหญ่ด้านบนเลย
เสียงร้องครั้งนี้แม้จะเบา แต่ก็ชัดพอให้วิลได้ยินและเข้าใจ แต่เขามาถึงขั้นนี้แล้ว การเดินทางที่ไปแล้วเกือบครึ่งทาง...ไม่มีทาง! ถ้าเขาหยุดได้เขาก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้วจริงๆ
“อื้มมมมม...จะ...เจ็บ” ธมนร้องออกมาเมื่อวิลที่เหนือกว่าทุกอย่างยังคงเคลื่อนตัวรุกดินแดนคับแคบต่อไป อื้ม! ธมนสะบัดหน้าหนี เมื่อวิลโน้มเข้าไปจุมพิตแผ่วเบาหวังปลอบประโลมเธอ นอกจากจะพยายามขัดขืนจนถึงที่สุดแล้ว ดวงตากลมก็พร่าพรายเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาด้วยหลากหลายความรู้สึก
โอ้วววว วิลครางออกมาเมื่อเขาดุนดันไปจนสุดทาง คราวนี้ธมนกลับเงียบกริบ ริมฝีปากล่างถูกกัดไว้เพื่อกักเสียงร้องแห่งความเจ็บปวด แม้เธอจะไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ แต่ครั้งที่สองก็ยังคงสร้างความเจ็บปวดให้กับเธออยู่ดี
พึ่บ พั่บ วิลที่แช่ตัวตนนิ่งอยู่สักพักให้เวลาเธอปรับตัวในการรับสิ่งบุกรุกที่น่าเกรงขามแล้วนั้น เขาก็เริ่มขยับสร้างความหฤหรรษ์ให้กับตัวเอง และแน่นอนว่าเขาต้องเผื่อแผ่ไปยังเธอด้วย เพราะปฎิกริยาทางร่างกายของเธอเริ่มเปลี่ยนไปจากตอนแรกที่ต่อต้าน ตอนนี้กลับมาให้ความร่วมมือแอ่นสะโพกรับจังหวะเสียวซ่านไปด้วยกัน
อื้ม อื้ม เสียงครางเล็กๆ ดังออกมาอย่างไม่อาจกักเก็บไว้ได้ ธมนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่ความรู้สึกมันเหมือนกับครั้งที่แล้ว ซึ่งเธอคิดว่าเธอลืมมันไปแล้วและลืมมันได้ แต่พอเกิดขึ้นอีกครั้งกลับทำให้เธอเกลียดตัวเองมากขึ้น ยิ่งร่างกายเร่งเร้าตอบสนองไปกับจังหวะของเขา เธอก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน แม้แต่จะลืมตามองเขาเธอยังทำไม่ได้
อื้มมมม ความซ่านเสียวยังคงเกิดขึ้นต่อไป มันจะสิ้นสุดเมื่อไหร่ เธอเองก็คาดเดาไม่ได้ ทั้งอยากให้มันจบเร็วๆ กับไม่อยากพอๆ กัน
เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ เสียงลมหายใจถี่แรงและค่อยๆ ลดลงจนสงบของคนด้านบน เมื่อเขาปลดปล่อยความอัดอั้นออกมาในที่สุด พรึ่บ! วิลพลิกตัวและถอดถอนกายจากมา แต่เขาไม่ได้ไปไหนเพียงแค่ย้ายมานอนข้างกายเธอ
ธมนแม้จะอ่อนแรงและอ่อนเพลียไม่น้อย แต่เธอก็ไม่อาจทนอยู่ได้ ควับ! แต่เมื่อเธอขยับ แขนเล็กก็ถูกคว้าและกดนาบไว้บนเตียง ไม่ต้องเอ่ยก็รู้ว่าเขาไม่อนุญาต “มีไข้อยู่นะ” และเหนือการคาดหมายของทั้งเขาและเธอ วิลกลับดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเปลือยของพวกเขา ธมนไม่มีเสียงร้อง แม้ร่างกายจะเกร็ง แต่เธอก็ไม่กล้าขยับหรือขัดขืน เพราะใครจะมาการันตีว่าเขาจะไม่ทำแบบเมื่อกี้อีก และเธอก็อ่อนล้าอย่างมาก ลมหายใจสม่ำเสมอของคนข้างกายบอกเธอว่าเขาหลับไปแล้ว และเธอเองก็กำลังจะหลับตามเขาไป แน่ละ! ก็เธอยังมีไข้ร่างกายเธอต้องการไออุ่น และเขาก็มีให้เธออย่างเต็มที่ เนื้อห่มเนื้อ...แต่เธอก็ไม่ยอมจะหลับง่ายๆ สมองกลับทำงานอย่างหนักว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง ก็เธอวิ่งออกมาแล้ว เธอวิ่งจนมาถึงปลายสะพานและเห็นรถจอดอยู่...แค่นั้นทุกอย่างที่เธอจำได้จบลงแค่นั้น ในตอนนั้นควรดีใจหรือเสียใจดีที่ยังไม่ตาย และกลับมาอยู่ในน้ำมือเขาคนเดิม
- Writer
