อื้ม! ธมนพยายามดึงข้อมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขา แต่เหมือนจะไร้ประโยชน์ “มีอะไร” วิลเอ่ยถามเอกรินทร์โดยที่ธมนถูกบังคับให้ยืนข้างเขา
“ตีสองแกต้องบินกลับอเมริกา” !!! ทั้งวิลและธมนหยุดชะงัก ธมนเงยหน้ามองเอกรินทร์และวิลสลับกัน และรอยยิ้มมุมปากก็ปรากฎบน
ใบหน้าเธอทันที
“เข้าใจแล้ว แกกลับไปก่อนแล้วค่อยเจอกันตอนเที่ยงคืน” เอกรินทร์พยักหน้าเข้าใจ จึงกล่าวลาทั้งวิลและธมน แต่ธมนกลับนิ่งเฉย
“นี่! มนฟังพี่ก่อน” วิลเดินตามธมนเข้ามาในบ้าน กึก! ธมนหยุดและหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา
“พูดมาสิค่ะ”
“อย่าประชดประชันกัน”
“ค่ะ” ธมนเริ่มชินกับจุดเด่นในเรื่องนี้ของเขา วางอำนาจ แสดงอำนาจ ใช้อำนาจ วิลสงบสติอารมณ์ เพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาทะเลาะกับเธอ การที่เอกรินทร์ทำแบบนั้นแสดงว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นกับแด๊ดแน่นอน แต่เขายังมีเวลาที่จะได้รู้รายละเอียด เพราะฉะนั้ตอนนี้เขาต้องจัดการปัญหาตรงหน้าเสีย
