แม่เลี้ยงเดี่ยวเปรี้ยวอมหวาน

-3 ปีก่อน- บรรยากาศยามเย็นที่แสงตะวันสาดส่องสีทองส้มขอบฟ้ากำลังถูกกลืนด้วยสีดำของความมืดมิด บนม้าโยกไม้วางรองด้วยเบาะนอนนุ่มอำนวยความสบายให้กับว่าที่คุณแม่ซึ่งกำลังท้องแก่ สาวตั้งครรภ์ที่กำลังนอนอ่านคู่มือเลี้ยงลูกบนม้าโยกนอนรอผู้เป็นสามีมาบริการเอาอกเอาใจ ครืดดดดด!! โบว์ :พี่ไม่ว่างเลยเหรอช่วงนี้ เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะไม้ สั่นเตือนว่ามีข้อความเข้า มือเรียวที่กำลังจะเอื้อมไปหยิบผลไม้ในจานกลับต้องชะงักลง ก่อนจะเปลี่ยนตำแหน่งไปที่โทรศัพท์ แต่แล้วทันทีที่หงายหน้าจอขึ้นมาดูก็พบข้อความที่น่าสงสัยจนทำให้ร่างอวบจากการตั้งครรภ์ค่อย ๆ ขยับตัวลุกจากม้านั่ง มือที่จับโทรศัพท์สั่นริก เพราะชื่อของเจ้าของข้อความนั้นมันแสนจะคุ้นเคย “มะม่วงมาแล้วจ้.....” เสียงของคนที่เพิ่งเดินออกมาจากครัว ชะงักลงเมื่อเห็นว่าผู้เป็นภรรยากำลังจับโทรศัพท์ของเขาอยู่ และเหมือนว่าเธอนั้น กำลังอ่านอะไรสักอย่างในมือถือของเขาด้วย “พี่ยังไม่เลิกคุยกับอีโบว์อีกเหรอ” น้ำเสียงสั่นพร่ากับลมหายใจติดขัดมันบ่งบอกให้เขาได้รู้อย่างชัดเจนว่าภรรยาของเขากำลังโกรธจัด และจากประโยคที่ถามนั้นหมายความว่า มะปรางภรรยาของเขารู้ความลับที่เขาปิดบังไว้หมดแล้ว “นี่มะปรางแอบเช็กโทรศัพท์พี่อีกแล้วเหรอ ไม่เคยเชื่อใจกันเลยใช่ไหม!!” เพล้ง!! จานกระเบื้องที่เต็มไปด้วยมะม่วง ถูกทุ่มลงพื้นอย่างเต็มแรงจนแตกกระจายเป็นชิ้น ๆ “ถ้ามะปรางไม่ดูก็จะไม่เห็นเลยว่าพี่ยังคุยกับอีโบว์มาโดยตลอด...” “โดยตลอดอะไร!! ไหนขอดูหน่อยสิข้อความอะไร” โทรศัพท์โดนกระชากไปจากมือของมะปรางก่อนที่ทิมจะเปิดดูข้อความแชตจากอดีตเพื่อนสนิทของภรรยา ‘ทำไมถึงได้พูดไม่รู้เรื่องแบบนี้วะ’ ทิมคิดในใจอย่างหัวเสีย ก่อนหน้านี้ มะปรางเมียของเขาจับได้ไปครั้งหนึ่งแล้ว ว่าเขานอกใจไปมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเพื่อนสนิทของเธอ โดยครั้งก่อนเขาอ้างว่าเพราะมะปรางตั้งแต่ท้อง ทำให้เขาไม่ได้มีเรื่องแบบนั้นเลย เป็นเหตุให้เผลอและทำแบบนั้นไป ซึ่งมะปรางก็ใจกว้างมากพอ ที่จะหลอกตัวเองว่าคำโกหกนั้นน่าเชื่อถือ “ก็เห็น ๆ อยู่ว่ากูไม่ได้ส่งข้อความอะไรหามัน ยังมากล่าวหาว่ากูคุยกับมัน มึงนี่มันขี้ระแวงไม่เข้าเรื่องจริง ๆ นะแค่ทำงานกูก็เหนื่อยแล้ว ไหนจะต้องดูแลมึงอีก แทนที่จะทำตัวให้กูสบายใจ วัน ๆ เอาแต่สร้างปัญหา ทำตัวแบบนี้มันน่าเบื่อ จะเอายังไงจะเลิกไหม กูจะได้เก็บของมึงออกให้หมด แล้วอยากจะไปไหนก็ไป” เขาไม่คิดจะเป็นฝ่ายออกไปเองเสียด้วยซ้ำ กลับกลายเป็นว่าไล่ผู้หญิงท้องแก่ให้ออกไปเผชิญชีวิตลำพัง นี่เขายังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า “มะปรางท้องอยู่นะพี่ พี่ยังจะไล่ให้มะปรางไปไหนอีกเหรอ” สาวท้องแก่ร้องไห้โฮ.....นี่น่ะหรือคนที่เคยพร่ำบอกรักเธอทุกวี่วัน คนที่อยากให้เธอมีลูก คนที่เคยบอกว่าอยากสร้างครอบครัวด้วยกัน ผู้ชายที่ยืนโวยวายใส่เธอตรงนี้ ใช่เขาคนนั้นจริงหรือ “มึงไม่ต้องมาบีบน้ำตาเลยนะ น่าเบื่อโว้ย!!!” โครม!!! ร่างสูงของทิมเดินจากไปอย่างไม่ไยดี ตลอดทางเดิน เขาก็ยังเตะข้าวของโครมครามประชดประชัน ไม่เคยสนใจหยดน้ำตาที่ไหลออกมาอาบสองแก้มของมะปรางเลยสักนิด ร่างใหญ่จากการอุ้มท้องลูกอายุครรภ์แปดเดือนเดินอืดอาดร้องไห้เข้าไปในห้อง เพื่อเก็บของใช้ส่วนตัว เขาไม่ให้อยู่ก็ไม่อยู่ อยู่ไปก็คงไม่สบายใจได้แน่ เพราะจับได้ครั้งนี้ก็ครั้งที่สองแล้วกับการนอกใจไปคบชู้กับเพื่อนสนิท จะทำชั่วทำเลวทั้งที ทำไมไม่หาคนที่มันไกลตัวสักหน่อย มะปรางเก็บข้าวของที่คิดว่าจำเป็นใส่กระเป๋า ใจหนึ่งก็ยังแอบหวังว่าทิมจะเข้ามาขอโทษและร้องขอให้เธออยู่ต่อ แต่ไม่เลย....จนแล้วจนเล่าไม่มีแม้เงาของทิมมาปรากฏให้เธอเห็นแม้เพียงเสี้ยววินาที เขาเองคงอยากให้เราไปใจแทบขาด “ไปสู้กันข้างหน้านะลูก แม่จะเลี้ยงหนูเอง”