ปรารถนา ที่ 11
ประมุขหลี่บ้าใบ้
ยอมจำนน
“ท่านแม่เจ้าขา ข้าขออนุญาตแบ่งเครื่องประดับและเสื้อผ้าของข้าให้ลี่อินได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าจำได้ว่าครอบครัวของนางลำบากนัก บิดามีน้ำใจรักสหายจึงได้ส่งเงินทอง ข้าวสาร และสิ่งของเครื่องใช้ไปให้ไม่เคยขาด ดังนั้นแล้วลี่อินคงไม่มีโอกาสได้เครื่องประดับสวยๆ ราคาแพงเป็นแน่”
เยว่ชื่อยังคงช่างพูดโดยไม่แสดงท่าทีรับรู้ถึงความลำบากใจของบิดา อีกทั้งยังเสนอจะแบ่งเครื่องประดับให้อีกฝ่าย แน่นอนว่า ‘แบ่งให้’ หาใช่ ‘ซื้อใหม่’ พูดดักไว้เช่นนี้บิดาจะได้ไม่กล้ายื่นเงินให้กงลี่อินถลุงไปกับการจับจ่ายประโคมร่างกายเพื่อความงามดั่งเช่นชาติก่อน
แต่จงรับของเหลือจากนางไปใช้อย่างยอมจำนนเสียเถอะ!
“ได้สิชื่อเอ๋อร์ เจ้าช่างเป็นเด็กมีน้ำใจเหลือเกิน ลี่อินคงต้องดีใจมากแน่ๆ”
ประมุขหลี่นิ่งงันเมื่อบุตรสาวยกเรื่องที่เขาคอยช่วยเหลือเจือจุนสกุลกงตลอดหลายปีขึ้นมาพูดอย่างไร้เดียงสา แต่นั่
